Μόνο έτσι θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι Antlers μετά από το τόσο έντονο, καταθλιπτικό και σκληρό ντεμπούτο τους ως μπάντα. Ένας concept δίσκος, όπως το Hospice, με το συγκεκριμένο θέμα είναι αρκετός για να καταστρέψει καριέρες. Βεβαίως η εκτέλεση ήταν άψογη και οι μουσικοί που απαρτίζουν τους Antlers μια αποκάλυψη αλλά η δυσλειτουργικη σχέση και η αρρωστημένη ατμόσφαιρα που φώλιαζαν σε όλα τα κομμάτια μπορούσε να γίνει πολύ επώδυνη εώς και μίζερη.

Πέρα από όλα όσα ενδιάμεσα αναφέραμε, πέρα από το tour των Radiohead στα αμερικανικά σατιρικά talk showsκαι τις δύο τους συναυλίες στη Νέα Υόρκη, πέρα από την κυκλοφορία τουεξάωρου κομματιούτων Flaming Lips, πέρα από την συμπλήρωση 20 χρόνων από το Nevermind (προτιμάμε το In Uteroευχαριστούμε που ρωτήσατε), πέρα από την κυκλοφορία και την «κυκλοφορία» νέων πολλά υποσχόμενων δίσκων όπως της St. Vincent, της Feist, των Wilco και των Modeselector η πραγματικά μεγάλη μουσική είδηση του μήνα ήταν η διάλυση των R.E.M.

Τα κομμάτια που μας άρεσαν ήταν πάρα πολλά οπότε το να ξεχωρίσουμε (και να γράψουμε για) τα κορυφαία 60 δεν ήταν καθόλου εύκολη δουλειά, αλλά δεν θέλαμε να αδικήσουμε κανένα απ'όλα όσα μας κράτησαν συντροφιά σε μια πολύ γεμάτη χρονιά. Έτσι λοιπόν...

60. Jamie Woon - "Night Air"από το Mirrorwriting
Δε μας έφτανε ο James Blake, έχουμε και τους κλώνους του. Κι όμως, o Jamie Woon μας αγγίζει περισσότερο καθώς με την κλασική r'n'b φωνή του εξυμνεί τη νυχτερινή αύρα, τον αέρα της νύχτας μέσα στον οποίο μπορεί να χαθεί, να αισθανθεί ο εαυτός του. Πεντακάθαρη παραγωγή αλλά και μίνιμαλ ατμόσφαιρα συνθέτουν ένα φόντο αρκούντως σκοτεινό και ψυχρό για να κάνει ακόμα πειστικότερα τα παρακάλια του να έρθει η νύχτα γρηγορότερα.

59. My Brightest Diamond - "Escape Routes"από το All Things Will Unwind
Τη στιγμή που όλος ο κόσμος αναζητά απεγνωσμένα οδούς διαφυγής η Shara Worden προσπαθεί να τις κόψει ώστε να μείνει επιτέλους αντιμέτωπη με το αντικείμενο του πόθου. Μέσα σε ένα τραγούδι μεταβάλλεται από αυθόρμητη και παιχνιδιάρα σε ελαφρώς mistress κι από εκεί σε παρακαλεστική και τρυφερή, με τα έγχορδα και τα πνευστά να ακολουθούν τις διαθέσεις της και τις μεταβολές του τόνου της απολαυστικής φωνής της.

58. Mogwai - "Mexican Grand Prix"από το Hardcore Will Never Die, But You Will
Κι όμως είναι ακόμα εδώ. Οι Σκωτσέζοι, αν και παλιοί στο κουρμπέτι, εξακολουθούν να ψάχνουν τρόπους να μπολιάσουν με φρεσκάδα τον δύσκολα φρεσκαρίσιμο ήχο τους και να που εδώ τα καταφέρνουν. Ένα γκαζωμένο κομμάτι όπως αξίζει στον τίτλο του, αλλά όχι με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς από τους Mogwai -με τις κιθάρες να λυσσομανάνε- αλλά με έναν πιο γραμμικό τρόπο, με τα keyboards να κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μακάρι να ήταν ακόμα εδώ κι εκείνη η εποχή που ο (λατρεμένος μου) Alain Prost μονομαχούσε με τον Senna (ναι καλά διαβάσατε, εγώ ήμουν με τον κοντοπίθαρο και μυτόγκα πλην όμως πανεξυπνο Γάλλο και όχι με το τεκνό απ'τη Βραζιλία) και η F1 είχε πραγματικό ενδιαφέρον. Respect.

57. Lykke Li - "I Follow Rivers"από το Wounded Rhymes
Η γλυκούλα Σουηδέζα μεγάλωσε και μας δήλωσε καθαρά και ξάστερα ότι έγινε γυναίκα, κάτι ιδιαίτερα προφανές στο μακράν πιο πιασάρικο κομμάτι του φετινού της δίσκου. Τα κρουστά θυμίζουν κάτι από τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα του ντεμπούτου της αλλά η ίδια βρίσκεται αλλού, διατεθειμένη να διασχίσει βουνά και λαγκάδια -ή μάλλον ποτάμια και θάλασσες- για να βρει τον αγαπημένο της. Βρε Lykke μου άστο καλύτερα, μπορεί να έχεις γίνει τάρανδος μέχρι να τα καταφέρεις.

56. Feist - "The Bad In Each Other"από το Metals
Το τραγούδι που άνοιγε τον περσινό δίσκο της Καναδέζας καλλιτέχνιδος το έκανε με εμφατικό τρόπο. Με το κουπλέ να θυμίζει κάτι από Walkabouts στα πιο δυνατά τους (τουλάχιστον σ'εμένα -δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά η κιθάρα και η ερμηνεία μου έκαναν ένα τέτοιο κλικ) και το ρεφραίν να σε σκλαβώνει με το μελαγχολικό γύρισμά τουκαι τα πνευστά στο background, έκανε μεμιάς σαφείς της προθέσεις της να ακουστεί στο ραδιόφωνο αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από τα χαριτωμένα χιτς του The Reminder. Και τα κατάφερε μια χαρά.

55. Kate Bush - "Wild Man"από το 50 Words for Snow
Ένα από τα γεγονότα που σημάδεψαν το μουσικό 2011 ήταν και η επιστροφή της Kate Bush. Τα τραγούδια του «θεματικού» της δίσκου αποκαλύπτονταν σιγά-σιγά στον υπομονετικό ακροατή και το single αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Αναπτύσσεται με χάρη, ξεδιπλώνοντας τρεις διαφορετικές «κινήσεις» που βασίζονται σε μικρά, κομψά ριφάκια και ένα ρεφραίν όπου η συνύπαρξή της με τον Andy Fairweather Low μοιάζει με κάτι που θα μπορούσε να έχει γράψει ο David Bowie στις αρχές των '80s. Οποία τιμή για το Yeti των Ιμαλαΐων να έχει γραφτεί τέτοιο έπος για χάρη του.

54. Tinariwen - "Tenere Taqqim Tossam"από το Tassili
Στην αρχή σε κερδίζει ο ακατάπαυστος, γήινος ρυθμός. Μετά σε κρατάνε δεμένο οι ακουστικές κιθάρες που πλέκονται γύρω του. Μετά τα διπλά φωνητικά, το ξανασμίξιμο των μισών TV On The Radio με τα μακρινά ξαδέρφια στα χώματα της μαμάς Αφρικής. Η πιο πλούσια αλλά και πιο ρημαγμένη ήπειρος του πλανήτη μας παράγει πολύ μοντέρνα μουσική όταν της δοθεί το φως της ημέρας.

53. Papercuts - "I'll See You Later I Guess"από το Fading Parade
Οι Papercuts είναι σαν έναν κόσμος μέσα στον οποίο βυθίζεσαι και μπορείς να μείνεις εκεί για ώρες, χαμένος μέσα στον γλυκό και πυκνό, σαν σιροπιασμένο καταΐφι, ήχο τους. Κι αν ο φετινός τους δίσκος δεν είχε τόσα highlights όσα το προπέρσινο You Can Have What You Want, τούτο εδώ το κομμάτι έφτανε και περίσσευε για να μας λιγώσει ευχάριστα.

52. Austra - "Darken Her Horse"από το Feel It Break
Μπορεί να φταίει το άλογο του τίτλου, μπορεί τα μπιτάκι, μπορεί και η κάπως σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλλά το εναρκτήριο κομμάτι του ντεμπούτου των Καναδών Austra μας θύμισε λίγο Bat For Lashes. Φυσικά η φωνή της Natasha Khan είναι πολύ πιο αισθησιακή και πολυεπίπεδη αλλά και η Katie Stelmanis έχει την προσωπικότητά της. Το κομμάτι χτίζεται σιγά-σιγά γύρω της, σαν πύργος από μικρά και κομψά ηλεκτρονικά Lego, προς μια έντονη μελωδία από αυτές που στοιχειώνουν το μυαλό για μέρες.

51. Toro Y Moi - "Intro Chi Chi"από το Underneath the Pine
Ο κος Toro Y Moi είναι γνωστός ως ένας από τους πρωθιερείς του περίφημου κινήματος (να'χαμε να λέγαμε) chillwave κι αν υπάρχει ένα κομμάτι σε ολόκληρο τον περσινό του δίσκο που εγώ προσωπικά θα περιέγραφα με αυτόν τον όρο, θα ήταν αυτό. Ευχάριστα άμορφα κιθαριστικά κύματα με εξίσου άμορφα γυναικεία φωνητικά στον αφρό στολίζονται με κορδέλες ηλεκτρικού πιάνου, καθώς ένας πολύ χαλαρός και ελαφρώς χορευτικός ρυθμός υπογραμμίζει τη χαρούμενη αυτή ζάλη. Από την άλλη, το πιθανότερο είναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς ορίζουν οι μουσικοκριτικοί ως chillwave και μάλλον δε με πολυενδιαφέρει να μάθω. Προτιμώ να κρατήσω αυτό το μικρό δειγματάκι.

50. EMA - "The Grey Ship"από το Past Life Martyred Saints
Κάτω από το συνθλιπτικό hype που στοιβάχθηκε τη φετινή χρονιά στην ποδιά της ξανθούλας κοπελίτσας από τη Νότια Ντακότα κρυβόταν ένας συμπαθητικός δίσκος με κάποια προφανή highlights που θα ήταν κρίμα να μην αναφερθούν αν ήθελε κάποιος να είναι αντικειμενικός. Κι εμάς εδώ στο sb μας αρέσει να είμαστε τέτοιοι. Το "Grey Ship" αποτελείται από τρία ευδιάκριτα «μέρη» και ειδικά το μεσαίο, με το ψιθυριστό "I hear them calling....." να το διατρέχει επίμονα και τον μικρό κιθαριστικό κυκλώνα να σέρνεται απειλητικά, πολύ μου άρεσε. Αν ήταν και λιγότερο cheesy οι κιθάρες προς το τέλος θα μ'άρεσε ακόμα περισσότερο, αλλά σε γενικές γραμμές καταφέρνει πολύ καλά να μεταφέρει την αίσθηση ενός γκρίζου πλοίου που πλησιάζει, βαρύ και άγριο, από κάπου βόρεια. Όχι μικρό επίτευγμα.

49. The Revival Hour - "Hold Back"από το Hold Back / Run Away 7"
Ω DM, πόσο μας έλειψες! Ναι κυρίες και κύριοι, παραδεχόμαστε εδώ και τώρα και χωρίς περιστροφές ότι ο DM Stith ήταν ο καλλιτέχνης του οποίου την επιστροφή περιμέναμε με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία το 2011 (ΟΚ, εξαιρούνται οι προφανείς). Ίσως επειδή θεωρούμε το Heavy Ghostένα από τα πιο υποτιμημένα και καταπληκτικά albums της περασμένης δεκαετίας -τι ίσως, σίγουρα. Τελικά ο DM επέλεξε για το '11 να μας αφήσει μόνο ένα δειγματάκι από όχι ακριβώς τον 2ο δίσκο του αλλά ένα side-project, καθώς η κατεύθυνση που φαίνεται να ακολουθεί το υλικό που ηχογράφησε με τον John Lapham (των επίσης υποτιμημένων The Earlies) δεν έχει την παραμικρή ηχητική σχέση με το προ διετίας αριστούργημά του, κινούμενο σε πολύ πιο soul μονοπάτια. Έστω κι έτσι όμως τη δόση μας την πήραμε και περιμένουμε το δίσκο φέτος και φυσικά το πραγματικό follow-up όποτε δεήσει να το φτιάξει.

48. Jesca Hoop - "City Bird"από το Snowglobe EP
Η πρώην baby-sitter του Tom Waits και νυν προστατευόμενη των Elbow έκανε φέτος ένα χαμηλ(ότερ)ων τόνων διάλειμμα με το ακουστικό Snowglobe EP, το οποίο περιείχε μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια που έχει γράψει. Τούτο εδώ το νοσταλγικό κομμάτι έκανε το μυαλό μου να ανοίξει το μπαούλο με τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας και ν'ανασύρει την υπέροχη ακουστική εκτέλεση της Χαρούλας Αλεξίου στο «Άντρα Μου Πάει», κι ίσως αυτό να με έκανε να το διαλέξω από τα υπόλοιπα, αλλά όπως και να έχει η νεαρά μοιάζει να το κατέχει το άθλημα και να αξίζει τις συστάσεις της.

47. Wye Oak - "The Alter"από το Civilian
Η Jenn Wasner ανοίγει το κομμάτι με την κάπως μπλαζέ ερμηνεία της τεντώνοντας νωχελικά τη μελωδία πάνω στον mid-tempo καμβά που πλέκουν τα κρουστά και τα πλήκτρα. Η υπόλοιπη μπάντα συμπληρώνει το παζλ με περίσσια αυτοπεποίθηση -καταρράκτες από κιθαριστικές περικοκλάδες πέφτουν με χάρη εδώ κι εκεί και το πιάνο γεμίζει γλυκά τα κενά. Ένα indie rock κομμάτι που αποπνέει άνεση και στυλ -πόσο συχνά το συναντάμε αυτό τελευταία;

46. Saskatchewan - "Skinny Dipping"από το Skinny Dipping 7"
Αν οι Beach House έκαναν περισσότερη παρέα απ'ό,τι έπρεπε με τον Ariel Pink, θα είχαμε σαν αποτέλεσμα κάτι σαν κι αυτό. Για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, επανειλημμένες ακροάσεις του κομματιού μας έφεραν στο μυαλό το πολυαγαπημένο μας "Gila" -νικητή, ας μην ξεχνάμε, του βαρύτιμου τροπαίου του Some Beans (Uptight) Song of the Year 2008. Μελωμένα keyboards που σε πνίγουν με τη γλύκα τους συνοδεύονται από έναν σχεδόν αισθησιακό ρυθμό που υπαγορεύεται από reggae κρουστά, ενώ στο background τσουπωτές κιθάρες σέρνονται φιλήδονα και δίνουν περαιτέρω βάθος στον ήδη πλούσιο ήχο. Οι πιτσιρικάδες από το Orlando μόλις ξεκίνησαν και μένει να δούμε πού αλλού θα μας πάνε.

45. Elbow - "Lippy Kids"από το Build A Rocket Boys!
Ποιός μπορεί ν'αντισταθεί στον Guy Garvey όταν μαλώνει τρυφερά τα σημερινά (και τα αυριανά, κ.ο.κ.) σκατίπαιδα που δεν καταλαβαίνουν πόσο όμορφα είναι τα χρόνια που ζουν και πόσο πολύ θα τ'αναπολούν κάποτε; Ειδικά όταν το κομμάτι φωτίζεται ολόκληρο από τη μαγική κιθάρα που μπαίνει στο 1'30" και διανθίζεται από υπέροχα επαναλαμβανόμενα μικρά πιανιστικά στολίδια. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να του πω ότι είναι υπερβολικός αλλά έλα μου που δεν είναι...

44. Guillemots - "Walk the River"από το Walk the River
O Fyfe Dangerfield είναι μια μοναδική περίπτωση στο σύγχρονο μουσικό τοπίο. Τη στιγμή που δεκάδες ψιλο- (ή και χοντρο-) ατάλαντοι/ες πιάνουν την καλή επειδή απλά έχουν καλό μάνατζερ ή marketing team, έχεις αυτόν εδώ τον τύπο που έχει τόσες ικανότητες που δεν ξέρει τι να τις πρωτοκάνει. Με αποτέλεσμα να φτιάχνει δίσκους τόσο βαρυφορτωμένους που να χάνεσαι. Ευτυχώς σε κάθε έναν τους θυμάται να βάλει και κάποια άμεσα, πανέμορφα ποπ κομμάτια σαν κι αυτό για να μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ ικανό νέο μουσικό που αν κάποτε μαζέψει λίγο τις ιδέες του μπορεί και να βγάλει ένα αριστούργημα.

43. Delicate Steve - "Butterfly"από το Wondervisions
Μια χαρούμενη μελωδία που πάλλεται, φωτεινή και χρωματιστή, με λεπτεπίλεπτες, χαριτωμένες κινήσεις στο φως της ημέρας ακολουθώντας έναν κάπως ακανόνιστο, ζωηρό ρυθμό. Τί σας θυμίζει; Μα φυσικά μια πεταλούδα. Υποθέτουμε ότι αυτό ήταν το σκεπτικό του 23χρονου μουλτιινστρουμενταλίστα Steve Marion απ'το New Jersey όταν έψαχνε τίτλο για το ορχηστρικό αυτό κομμάτι. Ένα από τα πολλά πρώην παιδιά-θαύματα, νυν one-man-bands που γνωρίσαμε την περσινή χρονιά.

42. Einar Stray - "Yr Heart Isn't a Heart"από το Chiaroscuro
Ο νεαρός Νορβηγός μας συστήθηκε φέτος, μεταξύ άλλων και με αυτό το γλυκύτατο ντουέτο. Ζωηρά κρουστά συνοδεύουν την υπέροχη μελωδία που κρατούν μαζί το βιολί και το πιάνο, ενώ το ρυθμό διακόπτουν οι νεανικές φωνές του ίδιου και της κοπελιάς για να στήσουν το μικρό τους διάλογο. Η καρδιά σας δεν είναι καρδιά αν πείτε όχι σ'ένα τέτοιο ηχητικό ζαχαρωτό.

41. JJ Johanson - "Shadows" από το Spellbound
Τα χρόνια πέρασαν από την εποχή του "So Tell the Girls That I Am Back in Town" και του "It Hurts Me So" αλλά ο παλιόφιλος Jay-Jay είναι ακόμα εδώ, συμπαθέσταοτς όπως τον ξέραμε με το ξανθό του μαλλάκι και τη γλυκιά του φωνούλα. Και μας προσφέρει ένα πολύ ενδοσκοπικό κομμάτι, γραμμένο θαρρείς ενώ χάζευε το νυχτερινό σουηδικό ουρανό περιμένοντας το Βόρειο Σέλας να φανεί. Το πιάνο έρχεται παγωμένο σαν αρκτικό αεράκι και βάζει τη μελωδία στη θέση της, ολοκληρώνοντας το όμορφο κάδρο. Χαρήκαμε πολύ με την επίσκεψή σου, Jay-Jay, να μας ξανάρθεις.

40. The Horrors - "You Said"από το Skying
Το μυαλουδάκι του Badwan Faris παρήγαγε πολύ πράμα μέσα στο 2011 κι από όλα αυτά περισσότερο μας άρεσε αυτό το χαλαρό κομμάτι απ'το Skyingμε το πνεύμα των SImple Minds να πλανάται από πάνω του. "After the crash come the waves/ And leave you with nothing/ At least next to nothing" εκφέρει κουρασμένα ο Badwan την ώρα που πλήκτρα και κιθάρες με μπόλικη ηχώ στροβιλίζονται γύρω του. Βυθιζόμαστε με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, μία εκ των οποίων είναι ότι το 4ο αποτέλεσμα όταν ψάχνουμε το κομμάτι στο youtube είναι αυτό.

39. Snowman - "Snakes & Ladders"από το Absence
Μυστηριώδες και απόμακρο τόσο όσο πρέπει για να είναι ελαφρώς λάγνο, το εναρκτήριο κομμάτι στον τελευταίο, δυστυχώς, δίσκο των Αυστραλών μας εισάγει πολύ πειστικά -και μας προετοιμάζει κατάλληλα για ό,τι θα συναντήσουμε- στον κόσμο τους. Τα έντονα tribal στοιχεία παντρεύονται με ambient περάσματα και τους ακολουθούμε στο αμφιβόλου κατάληξης «φιδάκι» τους.

38. John Vanderslice - "Overcoat"από το White Wilderness
Δεν ξέρω γιατί ο Γιάννης βαντερΦέτα δεν έκανε το χιτάκι που του αξίζει μετά από τόσα αφοσιωμένα χρόνια αξιόλογης ποπ συγγραφής με τούτο το διαμαντάκι. Από εκείνα τα κομμάτια που μπαίνουν σε soundtracks indie ταινιών και κατόπιν άκοπα στα mp3 players δεκάδων πιτσιρικάδων, το "Overcoat" συνδυάζει όλα όσα πρέπει να έχει ένα τέτοιου είδους hit: έντονα κρουστά, χαριτωμένη και κάπως μελαγχολική μελωδία, έξυπνα σκοραρισμένα και τοποθετημένα έγχορδα και μια από βάθους καρδιάς ερμηνεία από την πανέμορφη, εύθραυστη φωνή του John. Προσπεράστηκε άδικα.

37. Junior Boys - "Playtime"από το It's All True
Babymaking music από τους μάστορες του είδους. Μάλιστα αυτή τη φορά προτιμήσαμε ένα κομμάτι που σε ρίχνει κατευθείαν στο κρεβάτι, ενώ από τους προηγούμενους δίσκους είχαμε διαλέξει εκείνα που σε έλιωναν στην πίστα πρώτα. Μερικές φορές όμως οι εισαγωγές δεν είναι απαραίτητες.

36. Ensemble - "Imprints" από το Excerpts
Με πολύ κόπο και μεράκι έφτιαξε το φετινό δίσκο των Ensemble ο Γάλλος Olivier Alary και του πήρε τρία ολόκληρα χρόνια. Όταν όμως βγαίνουν κομμάτια σαν κι αυτό, μάλλον άξιζε τόσος καιρός. Τα φωνητικά της Darcy Conroy θυμίζουν λίγο Dido αλλά το κομμάτι είναι τόσο γοητευτικό και αιθέριο, με τα απαλά του κρουστά και την κιθάρα που κυλά σα ρυάκι, που μεμιάς η εικόνα αυτή φεύγει από το μυαλό. Τα backing vocals συμπληρώνουν το νεραϊδένιο σκηνικό και πέντε λεπτά περνάνε χωρίς να το καταλάβεις, καθώς το τραγούδι σβήνει ήσυχα όπως άρχισε. Απλά μαγευτικό.

35. Julianna Barwick - "White Flag"από το The Magic Place
Οι αλλεπάλληλες στρώσεις από αρμονίες έχουν γίνει μόδα εδώ και κάμποσα χρόνια αλλά το 2011 για πρώτη φορά φορέθηκε τόσο πολύ ως επιρροή η εκκλησιαστική μουσική. Η νεαρά, που εδρεύει στο πάντα δημιουργικό hotspot του Brooklyn, αποτέλεσε ίσως την χαρακτηριστικότερη εκπρόσωπο του είδους, καθώς το ντεμπούτο της είχε τις εκκλησιαστικές αρμονίες σαν βασικό του συστατικό. Σε αυτό το κομμάτι η αλληλουχία των ηχητικών στρώσεων παράγει ένα αποτέλεσμα πραγματικά ευφορικό, ικανό να σε στείλει σε ένα Μαγικό Μέρος όπως ακριβώς υπόσχεται η συσκευασία.

34. Lisa Hannigan - "Paper House"από το Passenger
Το Λιζάκι το γνωρίσαμε τυχαία πριν 3 σχεδόν χρόνια ψάχνοντας για νέους Ιρλανδούς καλλιτέχνες όταν φτιάχναμε το tracklist της εκπομπής προς τιμήν του Αγίου Πατρικίου. Η αίσθηση του «χειροποίητου» και η γλυκύτητα που απέπνεαν τα τραγούδια του ντεμπούτου της υπάρχει ακόμα και στον περσινό δεύτερο δίσκο της η βελούδινη φωνή της απλώθηκε σε μερικές πραγματικά πολύ όμορφες συνθέσεις. Όπως αυτό εδώ το συννεφένιο κομμάτι, από αυτά που λες κι έχουν φτιαχτεί για να ντύνουν φθινοπωρινές διαδρομές και γυναικείες ονειροπολήσεις χωρίς να καταλαβαίνουν από μουσικές μόδες. Η δε κορύφωση με τα έγχορδα στο τέλος, αν και εύκολη λύση σε πολλά τραγούδια, δεν μπορεί παρά να φέρει μια μικρή ανατριχίλα.

33. Thurston Moore - "Circulation"από το Demolished Thoughts
Δεν ξέρουμε αν ο δίσκος αυτός έχει να κάνει με την κρίση στο γάμο των Mr & Mrs Sonic Youth αλλά η εσωτερική, ήρεμα βίαιη φύση του δείχνει ότι δεν αποκλείεται. Ας είναι όμως -δεν θα προσπαθήσουμε να τους τα ξαναφτιάξουμε αν είναι ο Thurston να φτιάχνει τραγούδια σαν κι αυτό. Ένας μικρός ανεμοστρόβιλος προερχόμενος από την ακουστική του κιθάρα και ένα οργισμένο βιολί, ένας τόνος απειλητικός και ταυτόχρονα ελκυστικός και ζεστός, ένα κομμάτι που μας πηγαίνει πίσω στα '90s όπως τα λατρέψαμε -σκοτεινά, εσωστρεφή και πληγωμένα. Καμιά φορά τα αγοράκια είναι τα πιο ευαίσθητα πλασματάκια σε ένα ζευγάρι.

32. Panda Bear - "Scheherazade"από το Tomboy
Μινιμαλιστικό, μυστηριώδες και ταυτόχρονα βαρύ με εξωτικά αρώματα, δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό με τον τίτλο του και όλα όσα κρύβονται πίσω από το όνομα της μυθικής Σεχραζάντ. Οι αραιά αλλά στρατηγικά τοποθετημένες νότες του πιάνου κλέβουν την παράσταση από τη σχεδόν ερωτική vocal line και τα στολίδια στο background. Μακράν ό,τι ομορφότερο έχει φτιάξει μόνος του ο κος Lennox.

31. Tom Waits - "Get Lost"από το Bad As Me
Αν το να ακούτε ειδήσεις έχει γίνει πια ανυπόφορο, τί άλλο μπορείτε να ακούσετε; Το some beans έχει να σας προτείνει ένα κομμάτι από αυτά που σε κάνουν όχι απλά να ξεφεύγεις αλλά να θέλεις να χορέψεις μέσα στη μέση του δρόμου. Δια χειρός, μυαλού και στόματος Tom Waits έρχεται φρέσκο-φρέσκο να μας κάνει να ξεχαστούμε και να φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη και πολύ κούνημα στους γοφούς μας. Οταν όλα γύρω μοιάζουν να πηγαίνουν σκατά, ίσως αυτή να είναι η μόνη λύση.

30. Washed Out - "Amor Fati"από το Within And Without
Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους της μόδας των συγκροτημάτων κρεβατοκάμαρας (δηλαδή ένας τύπος στην κρεβατοκάμαρά του που βγάζει ήχο τόσο πλήρη που ακούγεται σαν συγκρότημα -για να μην παρεξηγούμαστε!), o Ernest Greene παρήγαγε έναν από τους μικρούς ύμνους της χρονιάς. Μια πολύ απλή αλλά και εξαιρετικά κολλητική μελωδία και ένας ήχος φερμένος από τις πίστες των ντίσκο των '80s και περασμένος από το σύγχρονο ηχητικό στεγνοκαθαριστήριο αρκούν για να το κάνουν ένα πλήρες, έτοιμο και μάλλον διαχρονικό -τελικά- χιτ.

29. Jonny - "English Lady"από το Jonny
Όταν δυο από τους πιο ταλαντούχους βρετανούς τραγουδοποιούς των τελευταίων 20 χρόνων ενώνουν τις δυνάμεις τους είναι αναμενόμενο να προκύψει κάτι πολύ καλό και, φυσικά, πολύ βρετανικό. Θυμίζοντας περισσότερο Gorky's από Teenage Fanclub, το "English Lady" είναι όπως ακριβώς μπορεί να το φανταστεί κανείς από τον τίτλο του, γεμάτο από κλασική μελωδία και αρώματα της βρετανικής εξοχής. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο απ'αυτούς.

28. Bombay Bicycle Club - "Lights Out, Words Gone"από το A Different Kind Of Fix
Η κιθάρα και το μπάσο που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του κομματιού μοιάζουν δανεισμένα από ραδιοφωνικά rock-lite χιτάκια των '80s (ίσως θυμίζουν και λίγο Police;), ο χαλαρός ρυθμός και τα εξίσου laid-back φωνητικά πάλι παραπέμπουν σε κάτι που δεν θα'πρεπε να μου αρέσει τόσο... Αλλά ο συνδυασμός όλων των παραπάνω και ο τρόπος που οι Λονδρέζοι έχουν δέσει όλα τα layers μεταξύ τους έκανε τα αυτιά μας να το ερωτευτούν από την πρώτη ακρόαση. Αν προσθέσουμε και την φαινομενικά πολύ απλή αλλά και εκνευριστικά αξιομνημόνευτη μελωδία, ιδού η συνταγή της επιτυχίας.

27. Real Estate - "Green Aisles"από το Days
Υπνωτικές κιθάρες και ένα μοτίβο στα ντραμς που επανέρχεται επίμονα και εθιστικά σε καίρια σημεία. Τα φωνητικά πλέουν ήρεμα κάπου ανάμεσα στους υπόλοιπους ήχους και σε τραβάνε να βουτήξεις στο βυθό αυτού του σαγηνευτικού κομματιού που ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα από έναν κάπως μονοδιάστατο κατά τα άλλα δίσκο.

26. The Smith Westerns - "Still New"από το Dye It Blonde
Το αυτό (μύγα, γάλα, κτλ) συνέβη και με αυτό το κομμάτι από το δεύτερο δίσκο του τρίου απ'το Σικάγο. Η υπέροχη κιθάρα που δένει τις στροφές μεταξύ τους μοιάζει σα να έχει βγει από τα χεράκια ενός νεκραναστημένου George Harrison ενώ το γλυκύτατο ρεφραίν θα πρέπει να το έχει κάνει χιτάκι από αυτά που χορεύουν τα νεαρά Αμερικανάκια στα prom dances. Ακαταμάχητο.

25. Memory Tapes - "Sun Hits"από το Player Piano
Το κλασικό κομμάτι που ξεπετάγεται ξαφνικά στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου ενώ οδηγείς και πάντα ρωτάς τι στο καλό είναι αυτό και ο συνοδηγός σου γκρινιάζει ότι είναι η τριακοστή φορά που ρωτάς για το ίδιο τραγούδι. Δε φταίω εγώ όμως, φταίει ο κος Memory Tapes, κατά κόσμον Dayve Hawk, ο οποίος μας παρέδωσε ένα κομμάτι τόσο χαρούμενο και κολλητικό, με ένα ριφάκι που γαντζώνεται στο μυαλό σου για μέρες αλλά κάθε φορά σε πιάνει στον ύπνο όταν ξεπροβάλλει ενώ κάνεις κάτι τόσο πεζό όσο το να ψάχνεις για πάρκινγκ στο Παγκράτι. Ηλιόλουστο όπως αρμόζει στον τίτλο του.

24. Ringo Deathstarr - "Imagine Hearts"από το Colour Trip
Οι Serena Maneesh της φετινής χρονιάς ονομάζονταν Ringo Deathstarr. Πιο ποπ αλλά εξίσου φασαριόζοι με τους Νορβηγούς συμμαθητές τους στην τάξη του Kevin Shields, οι πιτσιρικάδες από το Texas δείχνουν ολοκάθαρα τις προθέσεις και τις επιρροές τους από το πρώτο κομμάτι του δίσκου τους, χαρίζοντάς μας το πιο χοροπηδηχτό κομμάτι του 2011. Όχι απλά ευπρόσδεκτο, μάλλον απαραίτητο.

23. Wilco - "Art of Almost"από το The Whole Love
Περιμένομε γύρω στα 10 χρόνια να ξανακάνει ο Jeff Tweedy βουτιά στα alt (ή art;) country νερά της φαντασίας του, αλλά μας αντάμειψε πλουσιοπάροχα με αυτό το επτάλεπτο έπος. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν το κιθαριστικό ξέσπασμα στο δεύτερο μισό έπρεπε να είναι τόσο απλωμένο και τόσο έντονο, αλλά το πρώτο μισό αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά του κομματιού. Τα κομψότατα μπλιμπλίκια, οι κιθάρες, τα έγχορδα και διάφοροι άλλοι ήχοι πλέκουν ένα θαυμαστό χαλί ενοσω ο Jeff μας εξηγεί πώς τελειοποίησε την τέχνη του σχεδόν. Ισως γι'αυτό το κομμάτι τελειώνει έτσι, θέλοντας να μας πει ότι ΣΧΕΔΟΝ τα κατάφερε να φτιάξει ένα αριστούργημα.

22. John Maus - "Quantum Leap"από το We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves
Τα πλήκτρα στο ξεκίνημα μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από τον «Κοντό με τη Γραβάτα» της Ριτάρας ενώ το μπάσο-ραχοκοκαλιά του κομματιού από τις χρυσές μέρες του Peter Hook. Τα φωνητικά μπαίνουν βαρύτονα και λίγο ζαλισμένα σαν ένας μεθυσμένος Ian Curtis να τα ηχογραφεί από τον άλλο κόσμο. Ξαφνικά, ένα keyboard που μοιάζει να έχει έρθει κατευθείαν από το "And When the Rain Begins to Fall" περνώντας από ένα διαστημικό φίλτρο στέλνει το εθιστικό ρεφραίν στη στρατόσφαιρα, καθώς φαντάζεσαι έναν αστρικό Φλωρινιώτη να κουνιέται γεμάτος νάζι στην πίστα φορώντας ένα φουλ στρασάτο κοστούμι. Ακροβατώντας στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το κιτς από το εμπνευσμένο, ο John Maus μας χαρίζει ένα από τα μεγαλύτερα κολλήματα του 2011.

21. Bill Callahan - "Baby's Breath"από το Apocalypse
Μέσα σε μια μουσική πραγματικότητα όπου η μόδα επιτάσσει συνθετικούς ήχους και ψιλοχαζοχαρούμενα θέματα, ο Bill Callahan με τις σκονισμένες '90s κιθάρες του, την αχυρένια φωνή του και τις ερινύες του πορεύεται σαν φτωχός και μόνος καουμπόυ. Σκαλίζει πράγματα που μιλούσαν γι'αυτά οι παλιοί bluesmen και παίζει με το τέμπο του κομματιού για να δώσει ένταση και έμφαση εκεί που η περίτεχνη δίηγησή του το επιβάλλει. Απόλυτα καλοδεχούμενη μια τέτοια δόση διαχρονικότητας και συντριβής στις μέρες μας.

20. Ganglians - "Sleep"από το Still Living
Ένα κομμάτι ήσυχο όσο ο τίτλος του, μπαίνει ακροπατώντας και χώνεται κάτω απ'το δέρμα σου χωρίς να το καταλάβεις. Και μένει εκεί. Το «ακροπάτημα» οφείλεται στο πραγματικά εμπνευσμένο ριφάκι στα πλήκτρα που διατρέχει και στηρίζει το κομμάτι, επιτρέποντας στη vocal melody να πιαστεί πάνω του σαν κισσός και στο ρεφραίν να μοιάζει σαν κύμα φρεσκάδας όταν έρχεται. Τα κιθαριστικά χάδια στο βάθος το ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο, ενώ η μικρή «γέφυρα» που εμφανίζεται στο δίλεπτο επανεμφανίζεται αργότερα και οδηγεί στον εντυπωσιακό επίλογο. Καθόλου φανφάρες από τους Σακραμεντανούς, απλά ένα μικρό indie κομψοτέχνημα.

19. Soft Province - "For Untold Days"από το Soft Province
Καλά κρυμμένο στη μέση περίπου του δίσκου των δυο Καναδών βρίσκόταν ένα κλασικό ποπ κομμάτι με μια μελωδία σχεδόν ανοιξιάτικη. Εξίσου καλά κρυμμένο μέσα στις στρώσεις από φωτεινό πιάνο και τον ηλιόλουστο ήχο είναι το παράπονο του Jace Lasek για εκείνη που έφυγε και τον άφησε αλλά και τον ενέπνευσε για να μας χαρίσει ένα τέτοιο ear candy, ΚΑΙ να μην περιμένει τον επόμενο δίσκο των Besnard Lakes για να το βγάλει. Χαλάλι της.

18. Lifeguards - "Product Head"από το Waving at the Astronauts
Μέσα στον μίνι κατακλυσμό από υλικό που μας έδωσε (και) φέτος ο Robert Pollard βρήκαμε αυτό εδώ το krautrock διαμαντάκι που σκάρωσε μαζί με τον Doug Gillard. Η κιθάρα και τα drums πλέκουν έναν ακατάπαυστο, επίμονο ρυθμό και τα πλήκτρα σκαλίζουν πάνω τους λεπτομέρειες που εντείνουν την κάπως κλειστοφοβική, απειλητική ατμόσφαιρα του κομματιού, κάτι στο οποίο συμβάλλει φυσικά και η αγχώδης, έντονη ερμηνεία του Pollard. Όσο ρετρό και μινιμαλιστικό πρέπει, άξια έγινε ένα από τα κομμάτια που ακούσαμε περισσότερο πέρυσι.

17. Active Child - "Call Me Tonight"από το You Are All I See
Εκεί που το "Big In Japan" και το "I Need A Hero" συναντούν τους Darkness (σας βλέπω εσάς που γελάτε πίσω πίσω αλλά συνεχίζω) γεννήθηκε αυτός ο μικρός ύμνος. Ο Pat Grossi αφήνει για λίγο στην άκρη το κρυστάλλινο προσωπείο που φορά στον υπόλοιπο δίσκο και την πέφτει στα ίσα στο πλάσμα των ονείρων του, με συμμάχους εθιστικά πλήκτρα και ένα ακαταμάχητα χορευτικό beat. Έχοντας περάσει το τεστ εϊτίλας του σχετικού ειδικού μας συνεργάτη, μπορεί να πάρει άξια μια θέση σε κάθε party playlist που σέβεται τον εαυτό της.

16. Anna Calvi - "Suzanne And I"από το Anna Calvi
Αν υπήρχε φέτος ένα κομμάτι που με τις πρώτες του νότες σε κέρδιζε αμέσως, αποπνέοντας τόνους σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, ηταν αυτό. Τα drums και οι απαστράπτουσες κιθάρες της εισαγωγής στρώνουν κόκκινο χαλί για να περπατήσει πάνω του με ασορτί φόρεμα και κραγιόν η ντίβα Αννούλα με τη βροντερή φωνή της. Ο υπόλοιπος δίσκος έδειξε ότι η αυτοπεποίθησή της ήταν μεγαλύτερη απ'όση θα άξιζε το υλικό της αλλά χαλάλι, και μόνο αυτό το εντυπωσιακό κομμάτι την άξιζε.

15. Rosebuds - "Limitless Arms"από το Loud Planes Fly Low
Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πιο χαριτωμένο, γλυκό και αξιαγάπητο θα πρέπει να γίνει ένα κομμάτι για να το παίζουν πρωί-μεσημέρι-βράδυ όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί του κόσμου. Τα έγχορδα και οι αρμονίες του Ivan Howard υφαίνουν ένα ηχητικό τοπίο που κάνει τ'αυτιά να μελώνουν στο άκουσμά του και το να τραβηχτεί κανείς μακριά του σχεδόν αδύνατο. Σα να βλέπεις ηλιοβασίλεμα - ναι, έχεις δει χιλιάδες αλλά μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του;

14. Luke Temple - "More Than Muscle"από το Don't Act Like You Don't Care
Το φέρνει απο'δω, το φέρνει απο'κει αλλά, έτσι στα μουλωχτά, ο Αμερικανός τραγουδοποιός έχει καταφέρει να βρίσκεται σε κάποια λίστα μας με ό,τι κι αν έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Κάνοντας ένα διαλειμματάκι από τους Here We Go Magic προτίμησε φέτος να μας δώσει έναν πιο προσωπικό δίσκο, αλλά η εξαιρετική ποπ γραφή του είναι κι εδώ εξίσου εμφανής. Αν θυμάστε το λατρεμένο (μου) περσινό νο1 της λίστας των κομματιών, έχουμε να κάνουμε με ένα παρόμοιας αισθητικής και αξίας ποπ διαμαντάκι.

13. The Crookes - "Laundry Murder, 1922"από το Chasing After Ghosts
Είναι μερικά τραγούδια που τ'ακούς και σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να έρχονται από οπουδήποτε αλλού εκτός από το Νησί... Κι αυτό εδώ είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Από το Sheffield είναι τα παιδιά και μοιάζουν να κατέχουν την τέχνη: κουπλέ που σε τραβάει να μείνεις κι ένα τεράστιο ρεφραίν που σκάει στ'αυτιά σου γεμάτο hooks αλλά και απόλυτη φυσικότητα. Χωρίς φτιασίδια και περιστροφές, απλά κλασική βρετανική ποπ όπως πρέπει να γίνεται.

12. Cass McCombs - "County Line"από το Wit's End
Σχεδόν βλέπεις το σκηνικό μπροστά σου: μια αχανής πεδιάδα σε κάποια μεσοδυτική πολιτεία των βόρειων Η.Π.Α.. Το χιόνι που έπεφτε για μέρες έχει σκεπάσει τα πάντα και μέσα στην παγωμένη ερημιά ξεχωρίζει μόνο μια ευθεία -ένας δρόμος που τα εκχιονιστικά έχουν μετά βίας διατηρήσει καθαρό και μοιάζει να πηγαίνει απ'το πουθενά στο πουθενά 2. Το σούρουπο έχει χρωματίσει τα πάντα σκούρα μπλε και ο ήρωάς μας οδηγεί μόνος προς κάποια πόλη της οποίας τα πρώτα φώτα νομίζει ότι αχνοβλέπει τον ορίζοντα. Ξαναγυρίζει στον τόπο ενός παλιού «εγκλήματος» και το θολωμένο του μυαλό ίσα που του επιτρέπει να κρατά το αυτοκίνητο την ευθεία -οδηγεί μηχανικά καθώς η σκέψη του πετάει προς Εκείνη, όσο κι αν προσπαθεί να τη συμμαζέψει. Καλώς ορίσατε στον κόσμο -και στο αυτοκίνητο- του Cass McCombs. Θέλεις να κρατήσει πολύ η διαδρομή για να τον ακούς και να τον ξανακούς να σου λέει τις ιστορίες για το τσακισμένο «εγώ» του γιατί τις λέει τόσο, μα τόσο όμορφα. Και όχι, πριν το γράψω δεν είχα δει το video. Ευχαριστώ.

11. The Pains of Being Pure At Heart - "Heaven's Gonna Happen Now"από το Belong
Δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω αν θα έβαζα στη λίστα ετούτο ή το ομώνυμο και εναρκτήριο του δίσκου, αφού το αχώριστο one-two punch που συγκροτούσαν ήταν πραγματικά ακαταμάχητο. Ένα ριφάκι βγαλμένο από τις χρυσές εποχές της '90s ποπ, ένα κομμάτι ξέχειλο από μελωδία και hooks ικανό να σου φτιάξει το κέφι οπουδήποτε κι οποτεδήποτε και να σε στείλει να χτυπηθείς ή να ανεμίσεις το μαλλί σαν 16χρονο. Οι Νεοϋορκέζοι συνέχισαν και φέτος να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και το αποτέλεσμα μας άφησε, αν μη τι άλλο, δυο κομμάτια για όλα τα μελλοντικά καλοκαιρινά mix-cds μας.

10. Deerhoof - "Behold a Marvel in the Darkness"από το Deerhoof vs Evil
Μια ζαχαρένια και λίγο αλαφροΐσκιωτη μελωδία από τη γλυκιά φωνούλα της Satomi Matsuzaki διακόπτεται βίαια από το, ίσως, καλύτερο κιθαριστικό ριφάκι της χρονιάς που της επιτίθεται από εκεί που δεν το περιμένει. Τα δυο τους συνεχίζουν να κυλιούνται σε ένα patchwork θορυβοχαλί μέχρι να ενωθούν στο φινάλε. Ακούγεται μια χαρά συνταγή για ένα πετυχημένο χιτάκι με άρωμα '90s και δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν ξετρελάθηκε περισσότερος κόσμος μαζί του. Σ'εμάς πάντως συνέβη.

9. Atlas Sound - "Lightworks"από το Parallax
Ο Bradford Cox έχει αποδείξει και με τα δυο του «οχήματα» ότι μπορεί να γράψει εξαιρετικά ποπ κομμάτια όποτε θέλει. Η τσαχπινιά όμως και το swagger που επιδεικνύει στο τρίλεπτο αυτό γλύκισμα το καθιστούν επίτευγμα Jarvisικών διαστάσεων. Η ακουστική κιθάρα και τα ναζιάρικα φωνητικά δεν είμαι σίγουρη αν είναι κάτι που περιμένεις από τον λεπτεπίλεπτο Bradford αλλά τα καταφέρνει μια χαρά και σε αυτόν τον τομέα, σκαρώνοντας ένα μικρό αριστούργημα. Από τα πολλά του.

8. British Sea Power - "Mongk II"από το Valhalla Dancehall
Οι British Sea Power είναι μια μπάντα που κανονικά θα έπρεπε να μου αρέσει όσο και στον mr.grieves, δηλαδή πάρα, πάρα πολύ. Όμως υπήρχε ένας λόγος που ως τώρα με εμπόδιζε και ήταν σημαντικός: έβρισκα ότι τους έλειπαν τα hooks, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Μέχρι που ήρθε αυτός εδώ ο δυναμίτης, με κιθάρες που θυμίζουν έως και Six By Seven και έναν ρυθμό ταμάμ για οδήγηση σε ανοιχτές λεωφόρους. Ο υπόλοιπος δίσκος ήταν εξίσου καλός (πόνεσα για να μη βάλω ΚΑΙ το "Baby" τη λίστα) και ίσως ήρθε η ώρα να φάω το καπέλο μου και να τα πάρω όλα πίσω.

7. Radiohead - "Codex"από το The King of Limbs
Όπως ίσως θα φαντάζεστε, διάβασα πολλές κριτικές του TKoLτην περσινή χρονιά και σε αρκετές από αυτές οι κριτικοί προσπερνούσαν αυτό το κομμάτι ελαφρά τη καρδία, με το επιχείρημα ότι «το έχουν ξανακάνει παλιότερα και καλύτερα». Το ίδιο είπαν και διάφοροι γκρινιάρηδες στο ΑtEase (γκρινιάρηδες οπαδοί των RH στο AtEase; Πρώτη φορά το ακούω). Πράγμα που με έκανε να ξύνω το κεφάλι μου με απορία κάθε φορά που το διάβαζα. Ναι, ΟΚ, σε γενικές γραμμές έχουν ξανακάνει αργά κομμάτια με πιάνο. Η πεντακάθαρη παραγωγή και το ανεπαίσθητο beat που το κάνουν να ακούγεται σα να έχει βγει από δίσκο των Royksopp (και το λέω αυτό ως πέρα για πέρα θετικό στοιχείο), τα αριστοτεχνικά τοποθετημένα πνευστά, τα πιο διακριτικά έγχορδα που έχει φτιάξει ποτέ ο Jonny Greenwood που όμως δημιουργούν ένα τρεμουλιαστό σύννεφο που αιωρείται πάνω από το τέλος του κομματιού, η απουσία έστω και της παραμικρής παραπανίσιας νότας, όλα αυτά δεν υπάρχουν σε κανένα από τα προηγούμενα. Και στην τελική δεν έχει και σημασία -ναι, είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια των Radiohead που σε κάνουν να θέλεις να βάλεις σιγαστήρα στην περιστροφή της γης όταν τα ακούς και ναι, αυτού του είδους τα τραγούδια αυτοί οι τύποι τα κάνουν καλύτερα από όλους. (Επίσης, βλ. Παράρτημα Γ)

6. Low - "Nightingale"από το C'mon
Μια κιθάρα μας υποκλίνεται με χάρη μπαλαρίνας καθώς μας υποδέχεται στο τραγούδι και μια μελωδία απ'αυτές στις οποίες ειδικεύονται οι Low μας αγκαλιάζει αμέσως. Με ήρεμη και σταθερή φωνή ο Alan Sparhawk μοιάζει να καθησυχάζει αλλά και, ταυτόχρονα, να ποθεί ό,τι συμβολίζει το αηδόνι των στίχων. Αν και τα πάντα σε αυτό το κομμάτι συμβαίνουν με τις απαλές, μεγαλοπρεπείς κινήσεις ενός κύκνου -έστω, αφού όσο όμορφοι είναι οι κύκνοι να τους βλέπεις, άλλο τόσο όμορφα είναι τ'αηδόνια να τα ακούς. Ακόμα κι αυτά όμως θα ζορίζονταν στο συναγωνισμό με την ένωση εις φωνήν μίαν του Alan και της Mimi. Ένα ακόμα αριστούργημα από τα χεράκια του ζευγαριού από το Duluth που δε μας απογοητεύει ποτέ.

5. King Creosote & Jon Hopkins - "Running on Fumes"από το Diamond Mine
Ενα ηχητικό υπόστρωμα άπο κάθε λογής διακριτικά samples υποδέχεται τον Σκωτσέζο Tim Buckley ο οποίος, με παρέα μια μοναχική ακουστική κιθάρα, διηγείται μια οικεία ιστορία μιας σχέσης που καταρρέει αργά και βασανιστικά. Αχνά, διάφανα πέπλα από πλήκτρα και φωνητικά έρχονται να ντύσουν τη θεσπέσια φωνή του Kenny Anderson και την τόσο συγκρατημένη αλλά και τόσο συγκλονιστική ερμηνεία του. Με γραμμές απλές αλλά ικανές να πετσοκόψουν -"When you split your lip against the side of my face"- φωτογραφίζει τη διάλυση χωρίς ρομαντισμούς, με μια ωμή και πονεμένη ειλικρίνεια. Ο λευκός θόρυβος στο τέλος, γεμάτος από ηχητικές λεπτομέρειες που τονίζουν τη σιωπή, συμπληρώνει την εικόνα και ταυτόχρονα ένα από τα ομορφότερα -και ανατριχιαστικότερα- κομμάτια που ακούσαμε πέρυσι.

4. Connan Mockasin - "Forever Dolphin Love"από το Forever Dolphin Love
Ευτυχώς στη Νέα Ζηλανδία ο χρόνος κυλάει πιο αργά απ'ό,τι στα μέρη μας. Ο Connan Mockasin δεν έκοψε τίποτα από αυτό το έξτρα λαρτζ δημιούργημα, δίνοντάς μας ένα φουλ δεκάλεπτο ξεδιάντροπης ψυχεδέλειας, τόσο άφοβης για το «τι θα πουν οι κριτικοί» και αδιάφορης για μόδες, με τέτοια άγνοια κινδύνου που μας κάνει να χαμογελάμε. Ονειρικές κιθάρες και ξεστρατισμένα ακορντεόν μας οδηγούν στο κυρίως μέρος του κομματιού όπου ο ίδιος ο Connan, με την αθώα φωνή του, μας ξεναγεί στο βυθό όπου έχουμε βρεθεί. Ένα πρώτης τάξεως μουσικό παραισθησιογόνο που μας χαρίζει ένα ταξίδι για το οποίο πολλοί μουσικοί των '60s ή των '70s θα ήταν περήφανοι.

3. Grouper - "She Loves Me That Way"από το A I A : Dream Loss
Από τον πολύχρωμο, εξπρεσιονιστικό καμβά του Connan πάμε στην άλλη άκρη του πλανήτη και σε κάτι που φέρνει περισσότερο σε Rothko και μάλιστα απο τα πιο σκληρά. Πίστευα ότι η κοπέλα από το Portland δεν θα ξεπερνούσε ποτέ την κορυφή του λατρεμένου μου "Imposter in the Sky". Να όμως που τα κατάφερε με αυτό το εξωγήινο σύννεφο. Μια οχτάλεπτη μελωδική ζάλη που ολοένα γυρνάει γύρω απ'το ίδιο σημείο και δεν θες να σταματήσει ποτέ ούτε να βγεις από αυτήν, ένας πίνακας όπου χιλιάδες τόνοι του γκρίζου στριμώχνονται μέσα στο τελάρο, μια μουσική που δεν μπαίνει μέσα στο μυαλό σου αλλά το παίρνει και το διαλύει σε μικρά κομματάκια και στο τέλος σε αφήνει να το συναρμολογήσεις σα χαμένος. Αν δηλαδή το θέλεις πίσω, γιατί έχεις πάντα την επιλογή να της το ξαναδώσεις -και συνήθως εγώ αυτό επιλέγω.

2. The Antlers - "No Widows"από το Burst Apart
Αν έχετε δει το Father Ted, αναμφίβολα θα θυμάστε το τελευταίο επεισόδιοκαι τον Father Kevin που ξέφυγε από την κατάθλιψη για λίγο (δε σας λέμε τί και πώς έγινε, θα ήταν τεράστιο spoiler για μια σκηνή που μας έκανε να λιώσουμε). Αν λοιπόν ξαναγυριζόταν το επεισόδιο εν έτει 2011 κι έπρεπε να διαλέξουμε περσινά κομμάτια για να ντύσουμε τις αντίστοιχες σκηνές, το ρόλο του κομματιού που τον ξαναρίχνει θα έπαιρνε χωρίς δεύτερη οντισιόν το "No Widows". Πιστοί στην κληρονομιά του υπέροχου Hospice, οι Νεοϋορκέζοι μας ξανακάνουν την καρδιά κομματάκια καθώς ο Peter Silberman διηγείται με τη δαντελένια φωνή του όλα εκείνα που δεν θα γίνουν αν χαθεί γιατί απλούστατα δεν έχει κανέναν να τον περιμένει. Όσο όμως αποκαρδιωτικό κι αν είναι κάτι τέτοιο, ακούγεται κατά ένα μέρος ανακουφισμένος που δεν θα πάθει κανείς κακό και ταυτόχρονα, παρ'όλο που δεν θα υπάρξουν συνέπειες, διατεθειμένος να κρατηθεί όσο μπορεί απ'τη γλύκα της ζωής. Όλο αυτό το ψυχολογικό εκκρεμές λαμβάνει χώρα μέσα σε μια αγκαλιά από τεχνητούς ήχους και οι ουρανοί που ανοίγουν στα 2'30" μοιάζουν έτοιμοι να υποδεχτούν το πνεύμα του, αλλά αυτό επιλέγει να συνεχίσει τη γήινη περιπλάνησή του κι ας μη λυτρωθεί ποτέ. Τελικά όμως καταφέρνει να λυτρώσει εμάς.

1. Radiohead - "Bloom"από το The King of Limbs
Τιιιι, δύο τραγούδια από το ίδιο συγκρότημα στη λίστα σου; Και λίγα είναι, απαντώ -αν πόνεσα μια φορά για το "Baby" των BSP, το "Belong" των Pains of Being.... και όλα τα άλλα «διπλά» κομμάτια που έμειναν απ'έξω (και είναι πολλά -υπήρξαν πολλοί δίσκοι πέρσι με 2 ή 3 εξαιρετικά κομμάτια, μόνο που οι πιο πολλοί δεν είχαν άλλα) που να δείτε πόσο πόνεσα για το "Give Up the Ghost" και το "Lotus Flower" που αναγκάστηκα να «κόψω» για να σταματήσω στα δυο. Δε γινόταν όμως να πέσω παρακάτω και το "Bloom" -άλλο ένα κομμάτι που οι περισσότεροι κριτικοί προσπέρασαν σα να μην υπήρχε κάνοντάς μας να ξύνουμε ακόμα περισσότερο τα κεφάλια μας αμφότεροι- δε μπορούσε παρά να ανακηρυχθεί πανηγυρικά το αγαπημένο μου κομμάτι για το 2011. Το last.fm λέει 51 ακροάσεις αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να ήταν διπλάσιες -μέτρησε κάμποσες χαμένες στο αυτοκίνητο, στο youtube, στο From The Basement και βέβαια στα untagged mp3s που αρέσκεται να κρατάει ο mr.grieves. Το άκουγα χωρίς υπερβολή όλη τη χρονιά.

Και κάθε φορά το άκουγα με καινούριο, ανανεωμένο θαυμασμό. Όπως ας πούμε για το πώς τα καταιγιστικά drum loops σέρφαραν με χάρη πάνω στην ομορφότερη και χαρισματικότερη μπασογραμμή που ακούσαμε μέσα στο '11 -ναι, υποκλιθείτε επιτέλους τον αφανή ήρωα των Radiohead, νομίζω ότι ο Colin το αξίζει ένα χειροκρότημα και μάλιστα τοκισμένο αναδρομικά για όλα αυτά τα χρόνια- η οποία κουβαλούσε με περισσή άνεση όλο το τραγούδι στους ώμους της, κατέβαζε τους σφυγμούς και σε προκαλούσε να πάρεις βαθιά αναπνοή και να βουτήξεις στο βυθό μαζί με τον Thom να δεις όλα αυτά που έβλεπε. Ή για την απίστευτη γέφυρα όπου πνευστά και φωνή ενώνονταν σαν ένα και διάφορα ηλεκτρονικά κελαηδίσματα δόξαζαν την πλάση ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων -τόσο μεγαλόπρεπο και ανυψωτικό είναι εκείνο το σημείο. Πρώτη φορά άκουγα την αγαπημένη μου μπάντα σε τέτοια laid-back κατάσταση, μια έννοια που της ήταν σχεδόν άγνωστη ως τώρα, κι όμως, ακόμα και σε τόσο ανοίκεια νερά κατάφερε να μοιάζει σαν στο σπίτι της και να δημιουργήσει ένα τέτοιο κέντημα.

Όταν, δε, ήρθε και η εκτέλεση του From The Basement, όταν τους είδα εκεί να το ξαναχτίζουν από την αρχή σχεδόν με τα βασικότερα υλικά που έχει κάθε μπάντα -κανονικές κιθάρες, μπάσο, κάποια samples, μπόλικα κρουστά και τη φωνή με την οποία τους έχει προικίσει η φύση και η τύχη- όπως πάντα απόλυτα συγκεντρωμένοι αλλά όσο ποτέ άλλοτε χαρούμενοι, σιγουρεύτηκα. Σε μια αλυσίδα από απαστράπτοντα εναρκτήρια κομμάτια το "Bloom" είναι ο πιο πολύτιμος κρίκος και συνολικά ένας από τους πιο πολύτιμους σε ένα από τα κορυφαία περιδέραια της ποπ μουσικής.

2010: Sunset - "Late Night Dawning"
2009: DM Stith - "Pity Dance"
2008: Beach House - "Gila"
2007: Radiohead - "Reckoner"/ PJ Harvey - "The Mountain"/ LCD Soundsystem - "Someone Great"

Παράρτημα Α: κομμάτια που άκουσα μέσα στο 2011 αλλά είχαν κυκλοφορήσει το 2010 και ό,τι δικαιολογία κι αν σκέφτηκα δε γινόταν να τα βάλω στη λίστα του '11, αλλά αν τα έβαζα θα ήταν ιδιαιτερως ψηλά.
Active Child - "I'm in Your Church at Night"από το Curtis Lane EP
The Fresh & Onlys - "Summer of Love"από το Play It Strange

Παράρτημα Β: κομμάτια από συγκροτήματα που είχαν ήδη μπει στη λίστα με άλλο κομμάτι και τα οποία μου άρεσαν σχεδόν εξίσου.
Atlas Sound - "Angel Is Broken"
British Sea Power - "Baby"
Connan Mockasin - "Megumi the Milkyway Above"
Elbow - "Jesus Is a Rochdale Girl"
EMA - "Red Star"
Jonny - "I Want to Be Around You"
Junior Boys - "Ep"
Lifeguards - "You're Gonna Need a Mountain"
Low - "You See Everything"
Pains of Being Pure at Heart - "Belong"
Radiohead - "Lotus Flower"
Radiohead - "Give Up the Ghost"
Washed Out - "You And I"

Παράρτημα Γ:Είμαι έτοιμη να δεχθώ μπίρι-μπίρι και ίσως ντομάτες δηλώνοντας ότι, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι με διαφορά το καλύτερο κομμάτι #6 σε δίσκο των RH. Discuss. ("Codex" > "Where I End And You Begin" = "Nice Dream" > "Faust Arp" > "Knives Out" > "Karma Police" > "Optimistic" > "Anyone Can Play Guitar")

70. Boxer Rebellion - "Caught By The Light" από το The Cold Still
Μια ενδεικτική αγγλική μπάντα των αρχών του 2000. Αποσυντονισμένοι από την αλλαγή κατεύθυνσης των britpop παιδιών και των Radiohead, την ανάδειξη της μελαγχολικής pop των Coldplay, των Embrace, των Athlete αλλά και πιο κριτικά εμφανίσιμων όπως των Doves και των Elbow, ως νέα μπάντα κι αυτοί κατέφυγαν και φώλιασαν σε αυτόν τον ήχο (σε πολλά σημεία μάλιστα μοιάζουν και με τους δικούς μας Closer). Σήμερα θεωρείται παρωχημένο αυτό το στυλ αλλά εμάς δεν θα μας κουράσει εύκολα αυτή η αγγλική μουντάδα που ενίοτε είναι λυτρωτική. Εξάλλου η μπάντα προτιμάται πολύ συχνά λόγω των ξεκάθαρων προθέσεών της από κάποιες αμφιβόλου ποιότητας αμερικανικές σειρές όπως το Ghost Whisperer, το NCIS, το One Tree Hillκαι το Grey's Anatomy.

69. Veronica Falls - "Found Love In A Graveyard" από το Veronica Falls
Τυπικά το κομμάτι βγήκε την άνοιξη του 2010 όταν οι Veronica Falls δεν είχαν κυκλοφορήσει τον ομώνυμο δίσκο τους. Όμως όταν αυτό συνέβη τον Σεπτέμβρη του 2011 το κλασσικό μικρό και γλυκό πιασάρικο βρετανικό indie pop/rock κομμάτι αποτέλεσε τη ναυαρχίδα του ντεμπούτου δίσκου τους. Single με τα όλα του.

68. Portugal, The Man - "Got It All (This Can't Be Living Now)" από το In the Mountain in the Cloud
Οι καημένοι οι Πορτογαλία, ο άνθρωπος, έχουν την ατυχία να κατάγονται από την πόλη που ξεκίνησε την καριέρα της ως πολιτικός η Sarah Πέηλιν. Προφανώς προσπαθώντας να ξεπεράσουν αυτό το γεγονός άρχισαν να γράφουν χαρούμενα τραγούδια με μυρωδιά glam και στυλ Bowie. Το "Got It All" είναι ένα χαρακτηριστικό και εξόχως ραδιοφωνικό παράδειγμα. Η σκιά όμως της ελαφρώς καθυστερημένηςαμερικανίδας συνεχίζει να πλανάται πάνω από την ήσυχη Wasilla της Αλάσκα.

67. Florence And The Machine - "What The Water Gave Me" από το Ceremonials
Δεν μας άρεσε το φετινό πολυαναμενόμενο (από τους άλλους) δισκάκι της Florence. Δεν αναμέναμε μάλιστα να μας αρέσει αφού φαίνεται καιρό τώρα πως η Florence δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τη μουσική της παρά μόνο με την εικόνα της, τις συνεντεύξεις στα ΝΜΕ αυτού του κόσμου και τα υπέροχα πόδια της. Και αν τα πόδια της είναι πραγματικά ένα θέαμα να χαζεύεις το Ceremonials είναι γεμάτο ανούσια πολυλογία που του λείπουν οι καλές μελωδίες που υπήρχαν στο ντεμπούτο της. Το κομμάτι που επιλέξαμε πληρεί αυτή την απλή προϋπόθεση που μας έκανε να ασχοληθούμε μαζί της στην αρχή. Επίσης είναι από τα λίγα σημεία του δίσκου που κολακεύει την αδάμαστη φωνή της χωρίς να την κάνει να φαίνεται υπερβολική.

66. Spokes - "Forever The Bridge" από το Everyone I Ever Met
Δεύτερος δίσκος του κουιντέτου από τον αγγλικό βορρά και το όνομά τους ακούγεται δειλά δειλά όλο και περισσότερο. Ακόμα περνούν κάτω από τα ραντάρ αλλά έχουν δυνατότητες, ιδέες και φιλοδοξία όπως μας δείχνουν σε αυτό το κομμάτι με στοιχεία από τα ευρύχωρα ριφάκια των Talk Talk που μυρίζουν φρέσκια μέντα και από τα φωνητικά του Robert Smith.

65. Lower Heaven - "Fallen Angel" από το Today Is All We Have
Καιρό είχε μπάντα να μας πάει ένα τέτοιο επτάλεπτο ταξίδι ψυχεδέλειας και υπνωτισμού. Το "Fallen Angel" είναι από τον δεύτερο δίσκο του group από το Los Angeles, που συναγελάζεται με τους BRMC και τους Black Angels, και μπορώ να το δω άνετα ως σήμα ραδιοφωνικής εκπομπής ή ως χαλάκι από κάτω της. Ιδιαίτερη μνεία στο μπάσο της Νοτιοκορεάτισσας Christina Park.

64. Bell X1 - "Hey Anna Lena" από το Bloodless Coup
Οι Ιρλανδοί είναι ευαίσθητα παιδιά. Παρότι έχουν πάρει το όνομά τους από ένα πρότυπο πολεμικό αεροσκάφος της αμερικανικής αεροπορίας, προτιμούν τις επαναστάσεις τους βελούδινες και χωρίς αίμα. To "Hey Anna Lena" για παράδειγμα είναι ένα τρυφερό pop κομμάτι με κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία, χαρακτηριστικό του ήχου τους που προσφέρει κάποιες όμορφες στιγμές αλλά βαλτώνει στα πλαίσια ενός ολόκληρου άλμπουμ.

63. Washed Out - "Amor Fati"από το Within & Without
Κάποιος νοσταλγεί την club σκηνή των '90s αν κρίνουμε από το video του κομματιού. Η νοσταλγία σίγουρα είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του μάλλον καλύτερου τραγουδιού του φετινού άλμπουμ των Washed Out (δηλαδή τι «των», ένας νεαρός από την Georgia που τα φτιάχνει όλα στην κρεβατοκάμαρά του είναι ο πανούργος καλλιτέχνης), αλλά η διακριτική του και συνεχής παραγωγή ενέργειας δίνει την ώθηση και για μια βουτιά στο μετά. Χαλαρωτικό, οικείο και αισιόδοξο.

62. Thurston Moore - "Benediction"από το Demolished Thoughts
Τρία μεγάλα μουσικά μυαλά συνεργάστηκαν για μία από τις πιο όμορφες στιγμές της καριέρας του Thurston Moore. Καταρχήν ο ίδιος ο αρχηγός των -αποσυντονισμένων πλέον- Sonic Youth κάνει τα γνωστά του κόλπα στην -ακουστική αυτή τη φορά- κιθάρα, κατά δεύτερον ο Beck πίσω από την κονσόλα του ήχου - πάντα ήθελα να το πω αυτό- αναδεικνύει τα πολλά μικρά πραγματάκια και τις συνθετικές στρώσεις και κατά τρίτον ο Nick Drake από το υπερπέραν που με το σύντομο έργο του αποτελεί ακόμα πιστόνι στις μουσικές διεργασίες των σύγχρονων καλλιτεχνών. Εντωμεταξύ ο στίχος "I know better than to let you go" που ψιθυρίζει ο Thurston αποκτά -μετά τον χωρισμό του με την Kim Gordon- μια άγρια ειρωνία.

61. Snowman - "Absence"από το Absence
Είναι η μία από τις δύο μπάντες τραγούδια των οποίων βάλαμε στα φετινά μας καλύτερα που διαλύθηκαν φέτος παρότι έβγαλαν έναν αξιολογο δίσκο. Μυστηριώδεις, ambient και φυσικοί απόγονοι των Dead Can Dance αυτοί οι Αυστραλοί μας άφησαν αρκετά κομμάτια να σκεφτούμε.Το δράμα του συγκεκριμένου μάλιστα θα μας μείνει αξέχαστο.

60. Keren Ann - "My Name Is Trouble"από το 101
Ένα κλασσικό ραδιοφωνικό κομμάτι που η ακρόασή του δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα κάτω από τις περισσότερες συνθήκες. Σίγουρα δεν είναι από αυτά που θα σε κάνουν να σκεφτείς φιλοσοφικά αλλά θα κολλήσουν στο μυαλό σου για όλη την υπόλοιπη μέρα.

59. DeVotchka - "100 Other Lovers"από το 100 Lovers
Μπορεί οι δίσκοι των DeVotchka να μη μισογεμίζουν το ποτήρι όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως ξέρουν να φτιάχνουν αισιόδοξα εώς και αξιαγάπητα singles. Ξεκινήσαμε να τους παρακολουθούμε από τη δουλειά τους στο Little Miss Sunshineκαι μέχρι σήμερα δεν μας έχουν απογοητεύσει σε αυτά που ψάχνουμε από τη μουσική τους.

58. Maggie Bjorklund - "Coming Home" από το Coming Home
Ο Mark Lanegan ξέρει. Οκτώ χρόνια τώρα πειραματίζεται με όλες αυτές τις συνεργασίες και τον Φεβρουάριο του '12 ετοιμάζεται να απελευθερώσει τον νέο του, ολόδικό του, προσωπικό του δίσκο (ήδη instant classic πέντε αστέρια από το Mojo). Αν μάλιστα έχει όρεξη και ο συνθέτης (όπως στην προκειμένη περίπτωση η Maggie) τότε αυτά που ο Mark εμφανίζεται γίνονται highlights των δίσκων.

57. The Crookes - "Laundry Murder, 1922"από το Chasing After Ghosts
Από το Sheffield, τέσσερις νεαροί που παίζουν μελωδική rock που εστιάζει με ιδιαίτερη φινέτσα στις ιστορίες από τον υπόκοσμο και το πόσο φιλόξενο είναι ένα pint στην pub μετά από την καθημερινή αδικία που υφίσταται η εργατική τάξη. Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσω περαιτέρω την παρουσία τους στις λίστες μας.

56.Guillemots - "Walk The River"από το Walk the River
Ένα σχεδόν τέλειο pop κομμάτι (θα μπορούσε να ήταν πιο ψηλά αλλά όπως έχουμε ξαναπεί οι θέσεις είναι ενδεικτικές και ουχί περιοριστικές) από τους ξανά και μετά από καιρό κεφάτους πολυεθνικούς Guillemots. Όταν προς το τέλος μπάινει και το τσέμπαλο στο παιχνίδι γίνεται σωστό κομψοτέχνημα.

55. Active Child - "Johnny Belinda"από το You Are All I See
Πιθανότατα να τον αδίκησα στις προτιμήσεις των άλμπουμ (την αδικία αποκαθιστά η uptight) αφού υπάρχουν ακόμα 2-3 σαν το συγκεκριμένο στον δίσκο. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο συνειδητοποιημένος, καθαρός και κρυσταλλένιος ήχος με goth στοιχεία βγαίνει από ένα άτομο...

54. Hannah Peel - "Is This The Start?"από το The Broken Wave
Ένα πιάνο, μια νεανική αγγελική φωνή, ένα κρύο σπίτι σε ένα μικρό νησάκι της Ιρλανδίας. Μοναχικό αλλά τόσο μεταδοτικό και ζεστό.

53. Apparat - "Candil De La Calle"από το The Devil's Walk
Όταν είδαμε τον έναν Apparat (μαζί με τον έναν Modeselektor) ως Moderat πριν 2,5 χρόνια support στη συναυλία των Radiohead στην Πράγα δεν φανταζόμασταν πόσο ισχυρή είχε μέσα του την έννοια της μελωδίας. Θυσιάζοντας τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς έβαλε μέσα στο blender και κάτι για εμάς τους πιο παραδοσιακούς και ξεπερασμένους με το μοναδικό αποτέλεσμα να τον ξεχωρίζει από τους μουσικά σχετικούς συναδέλφους του.

52. Smith Westerns - "Still New" από το Dye It Blonde
Ίσως το πιο Beatles κομμάτι της χρονιάς. Αυτό σημαίνει λιτές αλλά κατευθείαν στον στόχο pop συνθέσεις. Αν έβγαζαν έναν ολόκληρο τέτοιο δίσκο ο κόσμος θα μιλούσε για φαινόμενο αλλά ακόμα και έτσι το "Still New" τους αγόρασε την προσοχή μας για τον επόμενο.

51. Real Estate - "Easy"από το Days
Καθιερώθηκαν ως μοναδικοί μελωδοί και πράγματι αξιοπρόσεκτα παιδιά της Αμερικανικής σκηνής με την έκδοση του 2011.Ίσως κουράζει ο πανομοιότυπος ήχος των οργάνων σε όλο τον δίσκο αλλά αυτό μαζί με το "Green Aisles" είναι μαγευτικές εμπειρίες. Να, με κάτι τέτοια όπως και το "Beach Comber" από τον προηγούμενο δίσκο μας απαγορεύουν να τους ξεχάσουμε.

50. Male Bonding - "Tame the Sun"από το Endless Now
Το ελαφρώς ομοφυλοφιλικό όνομα προδιαθέτει για διαφορετικό είδος μουσικής από αυτό το φρεσκότατο γρήγορο rock -από αυτά που βγαίνουν σπάνια πλέον- κομμάτι. Σε στιγμές μου θύμισαν πιο ξένοιαστους Nirvana αλλά μάλλον αυτό συνέβη επειδή έχω καιρό να ακούσω καλές κιθάρες. Εξάλλου αυτή η πιο εξωστρεφής κατεύθυνση που πήραν φέτος μας αρέσει περισσότερο και παρακαλούμε να τη συνεχίσουν.

49. Luke Temple - "More than Muscle"από το Don't Act Like You Don't Care
Από που ξεφύτρωσε αυτό το σεμνό και ταπεινό αλμπουμάκι του δημιουργού των Here We Go Magic; Εδώ εξερευνά πιο τραγουδιστής-τραγουδοποιός διαδρομές και έχει μερικές καταπληκτικές ιδέες. Αν έπρεπε φέτος να έχει soundtrack η απροσδόκητη ομορφιά θα ήταν αυτό το τραγούδι και κατ'επέκταση αυτό το μικρό γλυκό δισκάκι. Διαβάστε και την περιγραφή του video, θα καταλάβετε περισσότερα για τη φυσιογνωμία του part time γυψαδόρου Luke.

48. Brett Anderson - "This Must Be Where It Ends"από το Black Rainbows
Για να παραφράσω παραπάνω σχόλιό μου, το συγκεκριμένο είναι το πιο Suede κομμάτι της χρονιάς φυσικά από τον αρμόδιο καλλιτέχνη. Λείπουν βέβαια οι τσαχπινιές του Butler όμως κάθε τέτοια προσπάθεια από τον Brett είναι ευπρόσδεκτη και απαραίτητη σε έναν άνευ Britpop κόσμο.

47. Revival Hour - "Hold Back"από το Hold Back / Run Away 7"
Πίσω από αυτές τις δύο μάσκες κρύβονται ο John Mark Lapham από τους Earlies και ο πολυαγαπημένος μας DM Stith. Τα δύο καμάρια της Asthmatic Kitty έκαναν πρόβα δίσκου με αυτό το single και ομολογούμε πως έκαναν τα σάλια μας να τρέχουν. Πιο ευθύ από τη μυστηριώδη ζάλη του υλικού του DM αλλά και πιο ερωτικό. Μωρέ DM να'ναι και τα βρίσκουμε τα άλλα.

46. Cat's Eyes - "I Knew It Was Over"από το Cat's Eyes
Σαν από soundtrack του Ψαλιδοχέρημας αποχαιρετά αυτό το ζαχαρένιο side project του Badwan Faris. Απαλό και πουπουλένιο, πατάει πάνω στο χιόνι και δεν προλαβαίνει να αφήσει ίχνη στα μόλις 2.15 λεπτά ύπαρξής του. Παρ'ολ'αυτά αξίζει να ακουστεί το live από το Βατικανό που διαρκεί λίγο παραπάνω.

45. Danielson - "Hossana In The Forest"από το Best Of Gloucester County
Μαζί με το προηγούμενο κομμάτι και με τη σωστή ώρα ακρόασης μπορούν να μεταφέρουν και τον πιο αρνητικό ακροατή σε ψυχεδελικές εμπειρίες και υπερβατικές εικόνες. Δυστυχώς - αφού δεν υπάρχει καν στο youtube που όλα τα θωρεί- δεν είχαν πολλοί αυτή την τύχη.

44. Pains Of Being Pure At Heart - "Heaven's Gonna Happen Now"από το Belong
Εντάξει, ψέματα είπα νωρίτερα. Φέτος υπάρχουν αρκετά πολύ καλά κιθαριστικά κομμάτια. Αυτό για παράδειγμα συμβολίζει τη νεανική ορμή, σφριγιλότητα και αισιοδοξία. Όσο γεροκλανιάρης και να αισθάνεσαι δεν μπορεί να μην χοροπηδήσεις με αυτά τα ριφάκια. Προσοχή όμως στο κούνημα μη σπάσει κανάς γοφός.

43. Peggy Sue - "Shadows"από το Acrobats
Μυστήριο πλανάται σε αυτές τις σκιές από το Brighton.Πίσω από τις άγουρες φωνές της Peggy και των φίλων της ακροβατεί σαν αράχνη ένα δυσοίωνο βιολί. Παράξενο αλλλά γοητευτικό κομμάτι.

42. ...Trail Of Dead - "Cover The Days Like A Tidal Wave" από το Tao of the Dead
Κάποια από τα σημεία του κομματιού θα μπορούσαν να τα είχαν γράψει και οι Muse. Άλλωστε φαίνεται ότι οι δύο μπάντες μοιράζονται την άποψη ύπαρξης μιας κοσμικής συνομωσίας που μπορεί να εκφραστεί μονο από κιθαριστικούς μετεωρίτες και keyboards supernova. Εδώ οι Τεξανοί, που περπατούν σε έναν ολισθηρό δρόμο με πολλές αστοχίες, προσπαθούν να βρουν τον τρόπο να γυρίσουν πίσω στην πηγή -ή αλλιώς Source, Tags And Codes όπως έλεγαν το κλασικό τους άλμπουμ- με μία απελευθέρωση ωμής ενέργειας.

41. I Break Horses - "Wired"από το Hearts
Όμορφο και ρυθμικό στο πρώτο του κεφάλαιο δεν σε προετοιμάζει με τίποτα για το λιώσιμο λόγω υψηλών θερμοκρασίων στο δεύτερο. Οι κιθάρες πρέπει να βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση όταν το ζευγάρι Σουηδών τελείωσαν με αυτές αλλά κανείς δεν ρωτάει για τον εγκέφαλό μας που με αυτές τις αυξομοιώσεις του ήχου χάνει κάθε αίσθηση ισορροπίας και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν περπατάμε στο πάτωμα ή το ταβάνι δεν έρχεται σε απόσταση αναπνοής. Ιεροσυλία πιθανόν αλλά μετά από αυτό το κομμάτι ακόμα και ο Kevin Shields θα ένιωθε μια ζαλάδα.

40. Elbow - "Jesus Is A Rochdale Girl"από το Build A Rocket Boys!
Σήμα κατατεθέν της μπάντας με όλα τα κλισέ της που αγαπάμε να βρίσκονται εδώ. Μακάρι να υπήρχαν και άλλα παρόμοια προσωπικά κομμάτια που σε κρατάνε σφιχτά στην αγκαλιά τους και δεν θες να το κουνήσεις ρούπι. Εξάλλου είναι άλλη μια απόδειξη ότι ο Guy Garvey γράφει καλύτερα όταν εμπνέεται από τις δικές του προσωπικές εμπειρίες και αναμνήσεις.

39. James Blake - "I Mind"από το James Blake
To hype αστοχεί για μια ακόμη φορά αλλά αυτό το κομμάτι είναι πραγματικά καλό. Με τις μικρές του λεπτομέρειες και τα minimal εφεδάκια του συν έναν παράξενο χορευτικό -λιγάκι σαν τσιφτετέλι- ρυθμό γίνεται πράγματι απολαυστικό. Για το υπόλοιπο ας μην τα συζητάμε καλύτερα όταν μάλιστα έσφαξε και τον ύμνο της Feist απο το The Reminder.

38. Jesca Hoop - "While You Were Away"από το Snowglobe EP
Δίπλα-δίπλα με τον φίλαράκο της Guy Garvey η πρώην babysitter του Tom Waits (όχι του ίδιου δεν έχει γεράσει τόσο ο Tom- εξάλλου θα φανταζόμασταν κάτι τέτοιοσαν babysitter του) και το highlight του φετινού της μίνι δισκίου. Ότι ξέρει να γράφει παιχνιδιάρικους και φιλοσοφημένους στίχους το ξέραμε, αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι μπορεί να σχηματίσει τόσο βαθιές χαρακιές μελωδίας.

37. Still Corners - "Endless Summer"από το Creatures of an Hour
Ζεστό, ευάλωτο αλλά προκλητικό. Το μικρό πληγωμένο ελαφάκι Tessa Murray, με τη χάρη και την σκηνική παρουσία μιας τοστιέρας αλλά γλυκύτερη και ομορφότερη από την Kate Moss, σε προσκαλεί να ακούσεις το τραγούδι της σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος. Εκεί βέβαια έχει κάτι ωραίες παραμορφωμένες κιθάρες που σε κάνουν να ξεχνάς το όνομά σου και καταλαβαίνεις ότι είναι Μάρτιος 2012 και έχεις παγιδευτεί στα six dogs προκειμένου να τους (ξανα)δεις.

36. Memory Tapes - "Sun Hits" από τοPlayer Piano
Αν πιστεύετε πως υπάρχει κάποιο φετινό κομμάτι περισσότερο καλοκαιρινό, αισιόδοξο, χαρούμενο, ηλιόλουστο, δροσιστικό, κολλητικό, ανεβαστικό, χοροπηδηχτό, ζουμπουρλό, αποβλακωμένο από τη ζέστη τότε κάτι δεν ακούτε καλά. Ξαναδοκιμάστε φέρνοντας στο μυαλό σας εντωμεταξύ beaches και peaches.

35. Gruff Rhys - "Shark-Ridden Waters"από το Hotel Shampoo
Και μιας και βρισκόμαστε στην παραλία και χαζεύουμε τη θάλασσα και τις ομορφιές της να θυμηθούμε την έξοχη δουλειά που έκανε και φέτος ο Gruff, ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά της σύγχρονης μουσικής. Εδώ χρησιμοποιώντας δείγμα από το "It Doesn't Matter Anymore"και την εκτέλεση των Cyrkle κάνει το θαύμα του και ενώνει με το χιούμορ, τις αρμονίες του και την άνεσή του δύο εποχές σε μια ατμόσφαιρα.

34. Connan Mockasin - "Megumi The Milky Way Above"από το Forever Dolphin Love
Συνήθως είμαστε υπέρ της ποιότητας σε σχέση με την ποσότητα αλλά αυτό το ονειρικό κομμάτι του Νεοζηλανδού τελειώνει τόσο γρήγορα και μας αφήνει να ζητάμε και άλλο. Ευτυχώς στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου παίρνει το χρόνο του όπως τόνισε και η uptight στην παρουσίαση του "Forever Dolphin Love". Εδώ υπάρχει μια υπέροχη ατμόσφαιρα '90s και η κιθάρα μοιάζει αρκετά με το "All Flowers In Sun" της Liz Frazer και του Jeff Buckley αλλά αντί για τα βαρύγδουπα φωνητικά των δύο Φωνών υπάρχουν τα πιτσιρίκια που μας καλοσωρίζουν "hello Connan" και η ελαφρώς art brut, ερασιτεχνική αλλά εκφραστική φωνή του ξανθομάλλη progressivο-ψυχεδελά. Σαν ψωμί με ζάχαρη και γάλα από τα χερια της γιαγιάς.

33. Tuneyards - "Powa"από το W H O K I L L
Αφού είπαμε για δύο φωνές των '90s και πίσω νωρίτερα, ερχόμαστε σε μία φωνή που θα μείνει στη δεκαετία που διανύουμε. Συνθετικά έχει κάνει καλά πράγματα και μπορεί ακόμα περισσότερα αλλά η ασχημούλα Merill έχει μια φωνάρα με τέτοιο εύρος, βάθος, ύψος, τα πάντα όλα, που βρίσκεις μια τέτοια κάθε τόσα χρόνια. Βέβαια για να είμαστε και δίκαιοι το "Powa" είναι εξαιρετικό τραγούδι και σπουδαία σύνθεση που βρίσκεις μόνο σε μεστωμένους μουσικούς. Το δε θέμα του τόσο ζουμερό όσο πρέπει για να ταιριάζει με τα φωνητικά πυροτεχνήματα της Merill ενώ η κιθάρα σιγοκαίει και ζεσταίνει τα δύο σώματα που κουλουριάζονται μπροστά της και πάνω στη φλοκάτη. Ας πούμε επίσης ότι έξω χιονίζει και ότι ο σκύλος, παρότι έχει κάτσει δίπλα στη φωτιά, έχει βάλει τα αυτιά του στα μάτια για να μη βλέπει τις σκιές που κουνιούνται αργά και αισθησιακά.

32. J Mascis - "Several Shades Of Why"από το Several Shades Of Why
Δεν υπήρξαμε ποτέ μεγάλοι θαυμαστές των Dinosaur Jr. αλλά σίγουρα αναγνωρίζουμε τη μεγάλη πορεία που έχουν διαγράψει και οι ίδιοι αλλά και οι Sebadoh. Αυτό εδώ είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Πιο συναισθηματικό, πιο μελωδικό, πιο προσωπικό και πιο κομψό και συνολικά μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από τον ασπρομάλλη τραγουδιστή και κιθαρίστα.

31. The Unthanks - "Gan To The Kye" από το Last
Κάποιοι δεν έχουν καιρό για ζουζουνίσματα στο τζάκι, που το χρειάζονται μόνο για να πετάνε τα περιορισμένα ξύλα που μαζεύτηκαν από καθημερινό μόχθο για να ζεστάνουν ακόμα έναν σκληρό χειμώνα στο βορειότερο σημείο της Αγγλίας. Κομμάτι από μια άλλη εποχή (η Rachel από τη μπάντα σε συνέντευξή της είπε πως διαδραματίζεται την περίοδο που τα αγγλικά και τα σκωτσέζικα σύνορα ήταν ακόμα ασαφή) με λάσπες, αγελάδες (= kye), χωριατοπούλες με πλεξούδες σαν κάδρο των ροδομάγουλων προσώπων τους, και μπαρούτι που σήμαινε νόμο για όποιον το είχε. Αυτά διηγούνται οι κοπέλες από το Northumberland και παρότι οι μελωδίες τους είναι πανέμορφες έχουν από πάνω τους ένα σύννεφο γκριζωπού τονισμού.

30. The Luyas - "Cold Canada"από το Too Beautiful To Work
Την παγωμένη χώρα τους εξυμνούν τα παιδιά από το Μόντρεαλ. Πολύ χειμωνιάτικο, πολύ χιονιστερό, με βαριά και ασήκωτα πνευστά με τη φωνή της Jessie Stein να μοιάζει με παγωμένο βοριά. Ακούγονται σαν το πρώτο EP των Arcade Fire, ιδανικό για όποιον αναπολεί τις πιο αθώες μπαρόκ εποχές τους.

29. Black Keys - "Lonely Boy"από το El Camino
Πιθανότατα η μεγαλύτερη rock μπάντα αυτή τη στιγμή (όσο συνεχίζει τις διακοπές του ο Josh Homme τουλάχιστον). Το rock τους είναι τόσο αθώο και χωρίς κρυφές ατζέντες που δικαίως πουλάνε σαν τρελοί, αντιπροσωπεύοντας παράλληλα και μια υγιή μίξη τρέλας και ειρωνίας που υπάρχει πολύ σπάνια πλέον στη μουσική. Στο συγκεκριμένο κομμάτι βρίσκεται ο πυρήνας του συναισθήματος για το οποίο ουρλιάζει σε όλο το School Of Rockο Jack Black, ενώ στο βίντεο εκφράζεται η διαχρονική ανάγκη να «τσαντίζεις την εξουσία» ("stick it to the Man"). Οι Black Keys όμως είναι αρκετά ώριμοι για να ξέρουν ότι η εξουσία υπάρχει παντού αλλά με διαφορετικές στολές και αυτή ακριβώς η αυτογνωσία είναι που τους ξεχωρίζει.

28. The Horrors - "You Said"από το Skying
Ένας από τους βασικούς λόγους που το Skyingακούγεται τόσο φρέσκο, επιθετικό και σίγουρο. Αφού το πήγε από εδώ, το πήγε από εκεί ο Faris, πειραματίστηκε με τις μελωδίες των Cat's Eyes, ξεσκόνισε τον goth ήχο από τον ώμο του και έβγαλε ένα εξωστρεφές άλμπουμ που τον εκτόξευσε στις παρυφές του ενδιαφέροντος τύπου και κόσμου. Το Skyingείναι αναμφίβολα το άλμπουμ που ξεχώρισε από τα κλασσικά περίεργα Αγγλάκια με τις new wave επιρροές. Όπως είπαμε, το γυαλιστερό "You Said" σαλπίζει αυτή την αλλαγή ανέμου και το κάνει με στυλ.

27. Low - "Especially Me"από το C'mon
Σιγά το νέο. Οι Low ξέρουν να γράφουν συγκλονιστικά τραγούδια και σε ένα εξαιρετικό άλμπουμ σαν το φετινό τους αποκλείεται να μην υπήρχαν 3-4 χαρακτηριστικά τέτοια. Αυτό ξεκινάει σαν καρδιοχτύπι, και στη συνέχεια αναλαμβάνει η Mimi Parker να υμνήσει την αστική της μελαγχολία με τη φωνή της να μοιάζει με βόμβο της καρδιάς που χάνει το σήμα του στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Δεν είναι ότι πιο βαρύ έχει γράψει η μπάντα αλλά σίγουρα είναι ένα παράδειγμα του εσωτερικού αναβρασμού που τόσο καλά ξέρουν να εκφράζουν.

26. Little Dragon - "Brush The Heat"από το Ritual Union
Αν δεν είχε αυτά τα «λοξά» keyboards τότε οι σεξοβόμβες popstar αυτού του κόσμου θα σκοτώνονταν να πιάσουν την ανθοδέσμη και να τραγουδήσουν αυτόν τον ύμνο στην καλοκαιρινή έξαψη. To video στον σύνδεσμο που παραθέσαμε κάνει μια τέλεια ένωση μουσικής και εικόνας και περικλείει όλα όσα θα ήθελα να πω για το κομμάτι. Εναλλακτικά μπορείτε να διαβάσετε και το Rum Diaryτου Hunter Thompson και τις περιπέτειες του Paul με τον Yeamon και τη Chenault (η επιλογή του να δείτε την ταινίαστην οποία λείπει ο Yeamon και η Chenault είναι ανορεξική απορρίπτεται).

25. Rosebuds - "Limitless Arms"από το Loud Planes Fly Low
Ή αλλιώς όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Πάντως φροντίζουν να κρατούν χαμηλά το προφίλ τους οι Καρολινέζοι γιατί η αλήθεια είναι πως η μουσική τους δεν έχει και τη μεγαλύτερη ζήτηση σε αυτή τη φάση. Κακώς, κάκιστα γιατί διαμάντια σαν και αυτό πηγαίνουν χαμένα αντί να κυριεύουν τα ραδιοκύματα. Μελωδία, ένρινες κιθάρες και μελαγχολία σε ένα πεντάλεπτο που ούτε καταλαβαίνεις πότε περνά.

24. Lia Ices - "Little Marriage"από το Grown Unknown
Ντυμένη κατάλληλα η Lia Ices, μαζί με το χορό πίσω της, φτιαχνει ένα υποβλητικό σκηνικό και κάνει κουπί στον αρχαίο και σιωπηλό σκοτεινό ποταμό. Ας προσπεράσουμε το ερώτημα για το πόσοι χωράνε επιτέλους σε μια βάρκα (μπορεί να ήταν και γιοτ, ας μην κολλήσουμε εκεί) και ας επικεντρωθούμε στην ηχώ του κομματιού, που μοιάζει να ηχογραφήθηκε σε σπηλιά, αλλά και τη σοπράνο φωνή της που παντρεύει ένω σωρό μυστήρια πλάσματα κάμποσες λεύγες κάτω από τη θάλασσα.

23. St. Vincent - "Strange Mercy"από το Strange Mercy
Δε σου αφήνει πολλές επιλογές αυτό το πανέμορφο και επιτέλους στρογγυλό διάλειμμα από έναν δίσκο με αρκετές οξείες γωνίες. Η Annie Clark χαλαρώνει και αφήνει το απαλό κομμάτι του εγκεφάλου της κιθάρας της να μιλήσει και να βγάλει μερικά ζαχαρένια ριφάκια. Παρότι προσπάθησε να πειραματιστεί αρκετά, νομίζω πως ο καλύτερος πειραματισμός της στον δίσκο ήταν αυτό το ομώνυμο κομμάτι όταν ακριβώς σταμάτησε να προσπαθεί, να πιέζει και να πιέζει. Όχι ότι δεν έχει την κορύφωσή του και αυτό με τον στίχο-στοιχείο "If Ι ever meet the dirty policeman who roughed you up" αλλά εδώ η κατάληξη έρχεται αβάδιστα, χωρίς να σου τη χώνει στο λαιμό, σε μια απολαυστική ομοβροντία '80s γυαλιστερής παραφωνίας και αγγελικών συγχορδιών.

22. Soft Province - "One Was A Lie"από το Soft Province
Μου πήρε καιρό να το καταλάβω (περίεργο για έναν rock δίσκο) αλλά τώρα πίνω νερό στο όνομά του. Η κορωνίδα ενδεχομένως να είναι αυτό το κομμάτι που με τα εκρηκτικά του sing along, τις φρυγανιστές και χορευτικές του κιθάρες και το στενό δέσιμο κιθάρας και drums φτιάχνει έναν άλυτο δεσμό και πέφτει σαν παγάκι στο κεφάλι. Ειδικότερα σε αυτό το κομμάτι οι Soft Province (ουσιαστικά Besnard Lakes χωρίς την παντόφλα της κυρίας Olga) έχουν αποβάλλει αυτή τη διαβόητη σοβαροφάνεια και διστακτικότητα των Καναδών για κάτι πιο αεράτο, ξεχειλίζοντας επιτέλους το ποτήρι που οι Besnard άφηναν μισογεμάτο.

21. Okkervil River - "Show Yourself"από το I Am Very Far
Αν δεν υπήρχε και αυτό θα είμασταν στην πλευρά των απογοητευμένων από τη φετινή βόλτα των Okkervil River. Εμείς έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό ακουλουθούμε τον πρώην Okkervil River Jonathan Meiburg και τους Shearwater του. Άρα είναι περισσότερο εγκυκλοπαιδικές οι ακροάσεις της μπάντας του Will Sheff. Εν τούτοις το "Show Yourself" είναι και φαίνεται ένα αμερικάνικο μοντέρνο folk κομμάτι που με την ατμόσφαιρά του μαγεύει και μας μεταφέρει σε ένα σκονισμένο υπόγειο που η τηλεόραση έχει χαλάσει και ακούγεται μόνο η μουσική που ταξιδεύει στο μισοάδειο δωμάτιο και σταματά μόνο στο ψυγείο για να πάρει μπύρες. Αυτή η ξαφνική ψιχάλα ηλιαχτίδων που έρχεται με το ριφάκι της κιθάρας φωτίζει το δωμάτιο αλλά αποκαλύπτει και τη σκόνη που αιωρείται. Οι ήρωες του Will Sheff θα ήταν περήφανοι.

20. Clare Muldaur Manchon - "Invisible"από το Letters to Distant Cities
Ένα από τα δύο κομμάτια του δίσκου με μελοποιημένα ποίηματα του Τούρκου ποιητή Ziyalan που δεν είναι spoken word. Το συγκεκριμένο το τραγουδά η Clare από τους Clare and the Reasonsκαι ξεχωρίζει λόγω της αιθέριας και νεραϊδένιας φωνής της. Η μουσική σα να έχει βγει από παιδικό μουσικό κουτί είναι απολύτως ταιριαστή με την αθωότητα που διαπνέει το τραγούδι και την αλαφροϊσκιωτη αφήγηση της Clare. Θα μου θυμίζει για πάντα ένα σκισμένο βιβλιαράκι με παιδικά παραμύθια του υπερφυσικού και του μαγικού, όταν η παιδική φαντασία ενωνόταν με το φόβο για τους νάνους που παραμονεύουν στο σκοτεινό δωμάτιο.

19.The Rapture - "How Deep Is Your Love"από το In The Grace Of Your Love
Η επιστροφή των Rapture αναμενόταν πως και πως. Ποιός μπορεί να ξεχάσει την επιτυχία του "House of Jealous Lovers" άλλωστε; Εμείς μπορούμε και το κάνουμε καθημερινά από τότε. Αφού φέτος έβγαλαν και αυτόν τον χορευτικό δυναμίτη που μπορεί να σηκώσει σκόνη σε ένα κλαμπ τότε το έργο μας γίνεται ευκολότερο. Σαν κομμάτι κλαμπ δεν είναι κάτι καινούργιο, αυτές οι δύο-τρεις κινήσεις τους όμως σε βαράνε σαν καφεΐνη το πρωί και σου επιβάλλουν να χορέψεις.

18. Modeselektor - "Blue Clouds"από το Monkeytown
Η ιδανική εισαγωγή για το τι θα ακολουθήσει στον δίσκο. Σκαλοπάτι-σκαλοπάτι ανεβαίνουμε στα beats και τις λούπες μέχρι να φτιαχτεί το οικοδόμημα που είναι φτιαγμένο από μπλε συννεφάκια γεμάτα ηλεκτρισμό που όταν τσουγκρίζουν μεταξύ τους γεννούν μια μεταλλική μωβ και ζεστή βροχή. Η επιρροή του Flying Lotus ξεκάθαρη αλλά οι Γερμαναράδες φτιάχνουν το δικό τους τροπικό τοπίο στη ζούγκλα.

17. Modeselektor - "This"από το Monkeytown
Και εκεί που όλα πήγαιναν μιά χαρά στη λίστα και είχαμε αποφύγει τα δράματα τώρα ετοιμαστείτε για όργια ασυδοσίας και κατάχρησης εξουσίας. Τι να κάνουμε; Αφού παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον όρο «αγαπημένα κομμάτια της χρονιάς» και δεν θα διστάσουμε να βάλουμε ακριβώς αυτά ανεξαρτήτως αντικειμενικότητας. Εξάλλου έχει σημασία η ύπαρξη των κομμματιών, όχι τόσο η σειρά με την οποία μπαίνουν ή αν έχει ξαναμπεί κάποιο από τον ίδιο καλλιτέχνη. Θα υπάρξουν τρεις τέτοιες παρασπονδίες. Η μία από αυτές είναι για χάρη των Γερμανών με τα κομμάτια τους να βρίσκονται πλάι πλάι. Στο "This" τα πράγματα σοβαρεύουν. Συνεχίζουν το χτίσιμο σκαλοπάτι, σκαλοπάτι που λέγαμε νωρίτερα και αφού μπαζώνουν με κάποια filler κομμάτια πιάνονται από μία λέξη του Thom Yorke και ασελγούν πάνω της πετώντας όλο τους το οπλοστάσιο μέχρι το κομμάτι να αγγίξει τα άστρα. Η ηλεκτρική κιθάρα προς το τέλος είναι η μεγαλύτερη στιγμή του δίσκου (πάμε στοίχημα ότι τη κιθάρα την παίζει ο Yorke) και μετατρέπει το κομμάτι σε κάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στο πλούσιο ρόστερ της δισκογραφίας των Radiohead.

16. Lisa Hannigan - "Paper House" από το Passenger
«Όλοι είμαστε λίγο ερωτευμένοι με τη Lisa Hannigan» έγραφε ένας ξένος αρθρογράφος (συγγνώμη αρθρογράφε, δε θυμάμαι άλλα στοιχεία) και μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα.
Η Lisa είναι πολύ όμορφη γυναίκα όμως ορκίζομαι πως ουδόλως δεν επηρεάστηκα από αυτό το γεγονός ώστε να λάβει την ευμενέστατη θέση που καμαρώνει στη λίστα. Το "Paper House" είναι ένα αυθεντικό μελωδικό ιρλανδικό σύγχρονο folk κομμάτι που διανθίζεται με συναρπαστικά έγχορδα, ένα ρυάκι ακουστικής κιθάρας και φυσικά τη ζαχαρένια φωνή της ζαχαρένιας Lisa. Συνολικά εξάλλου έκανε το βήμα παραπάνω στις συνθέσεις της αλλά αυτό θα το αναλύσουμε στην ειδική καταχώρηση για το Passenger.

15. Dodos - "Companions"από το No Color
Μια μικρή έκπληξη για εμάς να βλέπουμε τους Dodos τόσο ψηλά σε λίστα μας, να όμως που με την επιμονή τους να βγάζουν δίσκο σχεδόν κάθε χρόνο ανταμείφθηκαν. Το "Companions" βοηθά εκείνους να ξεφύγουν από τη συναισθηματική αναπηρία της αμερικανικής indie rock και αγκαλιάζει τον ακροατή στον γρήγορο ρυθμό του. Η δεξιοτεχνία τους αυτή τη φορά είναι σε απόλυτη συνεννόηση με την καρδιά τους και επιτέλους μοιάζουν τα παιδιά να γίνονται άντρες. Η πλάκα είναι πως ένα τόσο όμορφο κομμάτι γράφτηκε χωρίς τη συμμετοχή της Neko Case που κατά τα άλλα την είχαν στη διάθεσή τους σε ολόκληρο τον δίσκο (μικροί μπάσταρδοι!) και ήταν από τους βασικούς παράγοντες που η μπάντα επέστρεψε σε συνθήκες έμπνευσης.

14. Anna Calvi - "Suzanne and I"από το Anna Calvi
Κατευθείαν από τα μούτρα σε πιάνει αυτό το άμεσο χιτάκι της χαμένης κόρης της PJ Harvey. Τελικά όντως η PJ το εννούσε, όταν αναρωτιόντουσαν οι ευκολόπιστοι, πως δεν έπνιξε στην πραγματικότητα την κόρη της στο To Bring You My Love. Η κόρη έζησε, μεγάλωσε, γύφτισσα την εβύζαξε, σχολείο, πανεπιστήμιο, φτερά κ.λ.π.. Εντάξει ηλικιακά ίσως δεν ταιριάζει η ιστορία και η Anna είναι λιγότερο ωμή και πιο ρομαντική από τη μαμά της. Πάντως ο ύμνος στη Suzanne (Vega; του Cohen;) βασιλεύει ήδη ως ένα από τα χαρακτηριστικότερα και αξιομνημόνευτα κομμάτια των τελευταίων χρόνων. Την ώρα που οι καλλιτέχνες σκοτώνονται για το πρώτο hit προκειμένου να μπουν στο χάρτη αυτή το κατάφερε με τη μία και με στυλ.

13. Raphael Saadiq - "The Answer"από το Stone Rollin'
Ο κόσμος είναι καλά και συνεχίζει να γυρίζει όταν ακούμε τέτοια κομμάτια. Ο Raphael σήκωνε μόνος του και με το ένα χέρι την αναβίωση της καλής soul και r'n'b μέχρι που ήρθε η Janelle Monae (χρόνια πολλά παρεμπιπτόντως) για να πάρει λίγο βάρος από τους ώμους του. Εδώ στο τελευταίο και καλύτερο κομμάτι του άψογου Stone Rollin' έχουμε την ιστορία του να μεγαλώνει ένα παιδί στο γκέτο. Ο Raphael περιγράφει πως ήταν να ζει σε «μία όμορφη και σκοτεινή πόλη» και πως μπορεί να ήταν τρομακτικά αλλά ένιωθε πως πολλοί άνθρωποι ήταν η οικογένειά του. Στο "Answer" ο Raphael μας δείχνει τον δρόμο με ευαγγελική διάθεση και εμείς τον ακούμε με κατάνυξη.

12. British Sea Power - "Cleaning Out the Rooms"από το Valhalla Dancehall
Μια δεκαπενταετία αργότερα οι Pumpkins βρήκαν τον μάστορά τους από την Αγγλία στις υπνωτικές κιθαριστικές μελωδίες. Αυτό το ηλεκτρισμένο και συγκινητικό κομμάτι υπάρχει τριγύρω από τους τελευταίους μήνες του 2010 όταν συμπεριελήθει στο Zeus EP και τότε μάλιστα δεν το έβαλα στα καλύτερα του 2010 γιατί είχε ήδη ανακοινωθεί πως θα βρίσκεται στο καινούργιο άλμπουμ των BSP. Πράγματι, το "Cleaning Out The Rooms" είναι μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου αλλά όχι το καλύτερο. Αυτό δείχνει τι κατάφεραν και φέτος οι εγκληματικά υποτιμημένοι Brightonιανοί και επίσης αποκαλύπτει και τη δεύτερη παρασπονδία της λίστας. Αργότερα. Περισσότερα για το τραγούδι υπάρχουν εδώ.

11. Radiohead - "Lotus Flower"από το The King of Limbs
Και αυτό υπάρχει τριγύρω από την εκτέλεση του Thom στις συναυλίες με τους Atoms For Peace από τα τέλη του 2009. Εκεί μας παρουσιάστηκε διστακτικό και εσωστρεφές, όμορφο σαν τις κλασσικότερες μπαλάντες Radiohead. Από τότε δουλευόταν και με τα μαγικά του studio, τη σύγχρονη προσέγγιση του Thom στη μουσική, την αντιμετώπιση του παραγωγού Nigel που προσπάθησε να γίνει minimal και την ιδιοφυϊα του Jonny που κάνει σκι στα φάσματα της κλασσικής μουσικής, ξαφνικά εκείνο το μεσημέρι της 18ης Φεβρουαρίου όταν ψάχναμε wireless σύνδεση στο πάρκο του Ευαγγελισμού μας το παρουσίασαν ως μια νεαρή, ζουμερή, ξεβγαλμένη δεσποινίδα έτοιμη για όλα. Τίποτα από τα βασικά στοιχεία του τραγουδιού δεν υπήρχε πια (εκτός από τα φωνητικά) και μάλιστα όλο το θέμα ντύθηκε με το πιο τολμηρό video των Radiohead από εποχής "Pop Is Dead" (που δεν ήταν πραγματικά τολμηρό αφού τότε ήταν μικροί και ανόητοι και τους συγχωρούνταν όλα). Στην αρχή μου ξίνισε το αποτέλεσμα. Πίστευα πως τα φωνητικά δεν ταιριάζουν απόλυτα με τη μουσική όμως σιγά σιγά κατάλαβα πως είναι ένα χαρακτηριστικό κομμάτι Radiohead αυτής της εποχής. Μιας εποχής και μιας φάσης απρόβλεπτης, αυθόρμητης, που ευελπιστεί να αλλάξει τον εμμονικό τρόπο που ακούμε τη μουσική. Το "Lotus Flower" έγινε ένα χαλαρό κομμάτι που απολαμβάνει τον χώρο και φλερτάρει με τον διπλανό του. Το σκοτεινό beat που μοιάζει να βγαίνει από κάποιο σκονισμένο μηχάνημα συνοδεύει τον πιο τρελό χορό του Thom ενώ η ποιότητα αυτού του ακουστικού κομματιού που είχαμε ακούσει πριν δυόμισι χρόνια ξαναβγαίνει στην επιφάνεια παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που για τη νέα γενιά, που δεν έχει ακούσει Radiohead και δεν ξέρει τα "Creep", "Street Spirit" κ.λ.π. αυτό είναι το πιο γνωστό τους κομμάτι (μια ματιά στα αποτέλεσματα του youtube το επιβεβαιώνει).

10. Burial, Four Tet, Thom Yorke - "Ego"από το Ego / Mirror 12"
Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Μεγάλος θαυμαστής των δύο καλλιτεχνών της underground χορευτικής σκηνής ο Thom Yorke, με τον Four Tet να έχει συνοδεύσει τους Radiohead αρκετές φορές και να διατηρεί φιλικές σχέσεις μαζί τους, μία τέτοια συνεργασία ήταν αναμενόμενη. Η έκπληξη ήταν η συμμετοχή του απομονωμένου Burial που δε θέλει πολλά πολλά. Τους λόγους που πείστηκε δεν τους γνωρίζουμε (όσο απομονωμένος dubstepάς και να είσαι δεν μπορείς να πεις όχι σε τόση δόξα), πάντως το "Ego" δεν είναι ένας διαγωνισμός εγωισμού αλλά αντίθετα το κομμάτι που περιμέναμε και ονειρευόμασταν και από τους τρεις τους. Με απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες ο καθένας ανέλαβε τον τομέα του και επειδή και οι τρεις είναι θιασώτες του less is more αντί να βγει αχταρμάς βγήκε μια γευστικότατη γαριδομακαρονάδα. Είναι ένα μυστήριο γιατί αυτός ο club ύμνος δεν έχει ακουστεί περισσότερο (ειδικά στον Best που διατείνεται ότι παίζει καλή χορευτική και ηλεκτρονική μουσική, και που μας έπρηξε με τον Nicolas Jaar, δεν πήρε πρέφα κανείς εκτός από τον Παπασπυρόπουλο που είναι τσακάλι γενικότερα για το τι θησαυρός βγήκε) και ευρύτερα. Απολαμβάνουμε τον soul Thom να κάνει καμάκι (ομολογούμε πως δεν είχαμε φανταστεί ότι αναπαράγεται σαν κουνέλι αυτός ο τύπος) και να παίζει ένα απλό αλλά εθιστικό ριφάκι στο πιάνο, τον Burial να δανείζει τα τετράγωνα και τεκτονικά beats του και τον Four Tet να φτιάχνει την υποβρύχια ατμόσφαιρα που εκείνος τόσο καλά γνωρίζει. Αυτό που με εκνευρίζει είναι πως έχει μείνει ένα κρυφό μυστικό ανάμεσα στους οπαδούς των τριών καλλιτεχνών αντί να λάβει τη θέση που του αξίζει εκεί έξω. Ας είναι. Τα κρυφά μυστικά είναι και τα γοητευτικότερα.

9. Antlers - "No Widows"από το Burst Apart
Νομίζω του δώσαμε την αναγνώριση που του αξίζει. Νούμερο 2 στη λίστα της uptight και εδώ στο νούμερο 9 για ακόμα ένα κομμάτι των Antlers που σε κάνει χάλια. Ώρες ώρες θυμίζουν φινάλε σκανδιναβικής ταινίας που κάποιος αυτοκτονεί ή πεθαίνει με φόντο την τρομακτική παρουσία της φύσης. Κάπως έτσι είναι και οι ήρωες των Antlers. Καταραμένοι και χωρίς ελπίδα, με τη φυσική πορεία των πραγμάτων να τους κοιτά με απορία και κατανόηση. Μετά το βαρύ αλλά αριστουργηματικό Hospiceτο "No Widows" είναι μια ξεκάθαρη συνέχειά του όταν ο πρωταγωνιστής έχει μείνει πλέον μόνος του και απαριθμεί με έναν μακάβριο τρόπο τα θετικά της μοναξιάς του σαν ήρωας του Brett Easton Ellis. Οι Antlers φτάνουν για μια ακόμη φορά στα όρια της ψυχής και στις παρυφές του επώδυνου ενδοσκοπισμού με την πιο στοιχιωτική σύνθεσή τους. Πιθανότατα τα καταφέρνουν σε αυτό καλύτερα απ' όλους αυτή τη στιγμή αποτελώντας μια πραγματική έμπνευση όταν έρχεται η ώρα να αποκτήσουμε προοπτική της μεγάλης εικόνας -"no perfect love above, there's no punishment below".

8. Stricken City - "Corridors"από το Losing Colour
Με στενοχωρεί κάθε ακρόαση αυτού του κομματιού γιατί σκέπτομαι ότι η μπάντα που το έγραψε δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Οι Stricken City πήγαν άπατοι και σίγουρα δεν τους άξιζε τέτοιο τέλος. Τουλάχιστον ο νοσταλγικός ήχος τους ταιριάζει με την κατάληξη των γεγονότων και η οδηγική αφήγηση της κιθάρας και της φωνής της Rebekah Raa αφήνουν μια πολύ όμορφη ανάμνηση. Το ριφάκι της κιθάρας και τα drums που περπατάνε έιναι η βάση για όλα τα υπόλοιπα που περιστρέφονται γύρω από αυτά και διανθίζουν μια κιτρινισμένη vintage εικόνα. Σαν όλα τα προπέρσινα hip εξώφυλλα, εδώ όμως είναι πραγματική ζωή και οι Stricken City ήταν αληθινοί και πολλά υποσχόμενοι. Θα μπουν στο ίδιο ράφι με τους Snowman, τους Mono In VCF και τόσους άλλους.

7. Wild Beasts - "Bed of Nails"από το Smother
Θριαμβευτική χρονιά για τους αγαπημένους μας Wild Beasts όπως και αναμενόταν. Έκαναν τα headlining τους σε φεστιβάλ, πήραν εξαιρετικές κριτικές και ανοίχτηκαν σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Τώρα αρχίζουν γι'αυτούς τα δύσκολα βέβαια καθώς θα πρέπει να αρχίσουν να αποδεικνύουν πράγματα. Προς το παρόν μακριά από κριτικές και κρίσεις συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε το αριστούργημα του τρίτου τους δίσκου που έσπασε τα σύνορα του indie και έγινε μια μεγάλη επιτυχία για τους σταθμούς -όπως το BBC6- που ξέρουν από καλή φέτα. Τι κάνει όμως αυτό το κομμάτι τόσο ιδιαίτερο; Καταρχήν ότι μοιάζει αυθόρμητο μετά από χιλιάδες πρόβες παρόμοιων κομματιών. Ξεχειλίζει σαν αισθησιακή λάβα από μέσα τους σαν έτοιμο από καιρό και επιβεβαιώνει πόσο καλοί μουσικοί είναι. Αυτή τη φορά σολάρει ο Hayden Thorpe στα φωνητικά και καλώς γιατί αυτό χρειάζεται μια λάγνα φωνή έτοιμη να παραδοθεί χωρίς να έχει τη βαρύτητα του Fleming, χωρίς δεύτερες σκέψεις για τις επιλογές που θα γίνουν αυτή τη νύχτα, χωρίς υποχρεώσεις και με τις κάθε λογής ουσίες να παίρνουν τα ηνία. Γιες πληζ...

6. Wilco - "One Sunday Morning"από το The Whole Love
Τους φχαριστηθήκαμε φέτος τους Wilco. Επέστρεψαν στα πολύ καλά τους και μάλιστα έγραψαν ένα από τα καλύτερα τους τραγούδια. Όλα ξεκίνησαν από τη συνάντηση του Jeff Tweedy με τον σύζυγο της λογοτέχνιδος Jane Smiley και την γεμάτη νόημα συζήτηση που είχαν. Ο άντρας της Smiley μίλησε για το θεοσεβούμενο και θεοφοβούμενο πατέρα του που προσπάθησε να επιβάλλει τον τρόπο ζωής του στο γιο του. Από εκεί και πέρα σίγουρα ο Tweedy ως καλλιτέχνης θα το διάνθισε (δεν γνωρίζουμε ποια σημεία είναι από αφήγηση, ποια από εμπειρίες και ποια φανταστικά) και στην καρδιά αυτής της υπέροχης 11λεπτης americana σκηνοθετεί τη σκηνή της κηδείας του πατέρα και των αναμεμειγμένων συναισθημάτων του γιου που από τη μία αισθάνεται την απώλεια αλλά και από την άλλη αισθάνεται ελεύθερος από τα δεσμά του πατέρα του και την μόνιμη αίσθηση απογοήτευσης που του δημιουργούσε. Τελικά έρχεται σε συμβιβασμό με τα συναισθήματα του και αποδέχεται τον πατέρα του έτσι όπως ήταν αναγνωρίζοντας τον εαυτό του και βλέποντας τα πράγματα επιτέλους καθαρά. Ο Tweedy λέει αυτή την ιστορία πάνω από μια ακουστική κιθάρα και ένα διστακτικό πιάνο καταφέρνοντας να επιβάλλεται και να μαγκώνει τον ακροατή για 11,5 ολόκληρα λεπτά (πράγμα σχεδόν ακατόρθωτο με τα σημερινά δεδομένα) αφήνοντάς του όμως χώρο να χαθεί και στις δικές του σκέψεις. Κάπου εκεί στη μέση είσαι σίγουρος ότι έχει πιάσει βροχή έξω αφού έχει συννεφιάσει το δωμάτιο. Μόλις τελειώνει όμως το κομμάτι βλέπεις έξω έναν πεντακάθαρο ουρανό και ένα χειμωνιάτικο απόγευμα τόσο διαυγές όσο και το ζεστότερο ανοιξιάτικο. Μπορεί και να έβρεξε για λίγο βέβαια. Ποιός ξέρει τι έγινε σε αυτά τα 12 λεπτά;

5. Metronomy - "Trouble"από το The English Riviera
Και μιας και λέγαμε για αγγλική Ριβιέρα, σειρά έχουν τα μουσικά ξαδέρφια των Γάλλων Phoenix. Επιτρέψτε μου όμως να πιστεύω πως ακόμα οι Phoenix δεν έχουν βγάλει ένα τόσο φοβερό μίγμα ηλεκτρονικής και jazz μουσικής με λίγο βρετανική pop. Και αν κάνουν καλά τα πιο χορευτικά κομμάτια του δίσκου εδώ περιέργως είναι απείρως καλύτεροι τόσο που θα έπρεπε να σκεφτούν μια μικρή αλλαγή καριέρας ή έναν τέτοιο ολόκληρο δίσκο. Το θέμα είναι ένας κλασσικός καυγάς αγοριού-κοριτσιού που αγαπιούνται αλλά τσακώνονται τα ατιμούλικα. Η ατμόσφαιρα μοιάζει με γαλλικό κινηματογράφο στυλ Nouvelle Vague με τα keyboard να σε κάνουν να φαντάζεσαι πολύωρα πλάνα σε παραλίες και ψιθύρους ενώ ο οργασμός από καραμελένιες κιθάρες στο φινάλε βάζει τα ιδανικά credits σε έναν προβληματικό και μάλλον καταραμένο έρωτα.

4. Bombay Bicycle Club - "Lights Out, Words Gone"από το A Different Kind of Fix
Όπως πολύ σωστά παρατηρεί η uptight, το video του κομματιού είναι άλλο ένα στη σειρά αυτών που κάποιος ή κάποιοι αταίριαστοι με τη μουσική τύποι χορεύουν στο ρυθμό του. Αυτό όμως κάτι δείχνει για ένα τέλειο χορευτικό και χαλαρωτικό pop κομμάτι που τα κάνει όλα σωστά. Είναι τόσο άψογα χρωματισμένη η δομή του που οποιοσδήποτε αργός χορός ταιριάζει σαν ονειρεμένος παρτενέρ μαζί του. Εμείς άλλου είδους μουσική περιμέναμε από τους Βρετανούς αλλά αυτοί έχουν φύγει από τις μελαγχολικές αγγλικές πόλεις και στο "Lights Out, Words Gone" περιφέρονται με ένα κοκτέηλ στο χέρι στις ακτές της αγγλικής Ριβιέρας. Γκαρσόν έβαλες ακριβώς τέσσερα παγάκια στο Long Island; Καιτούλαέφερες την ξύλινη λίμα γιατί έχω ευαίσθητες παρανυχίδες; Ας ανοίξει κάποιος το σιάτσου της πισίνας. χαχαχαχα σιγά τις πατούσες Βαγγελιώμου γαργαλιέμαι! Καλά βρε Carlaδεν ήταν ανάγκη να κάτσεις να φτιάξεις μουσακά πρωί πρωί!


3. British Sea Power - "Mongk II"από το Valhalla Dancehall
Ξέρουν να απολαμβάνουν τα ωραία πράγματα της ζωής αυτοί οι Brightonιανοί. Κάστρα, ιστορικά βιβλία για το τρίτο ραιχ, πλέξιμο, να τραυματίζονται στη σκηνή, να τραυματίζουν κατά λάθος μέλη των Magic Numbers στη σκηνή, και φυσικά να πιάνουν από τα αμελέτητα όλα τα μικρά club στην αγγλική επικράτεια.Αυτή η βόμβα ενέργειας φαίνεται πως μάζεψε πυρήνα από όλα αυτά τα χρόνια στο δρόμο, τα μεθύσια, τους πρησμένους αστράγαλους και απελευθερώθηκε σε ένα ηρωικό τραγούδι μερικά διαμάντενια αποστάγματα σοφίας. Ένας ήχος που μοιάζει με Franz Ferdinand μετά από ένα βαρέλι «ενεργειακά» ποτά και δύο κιλά κότσια περισσότερα σε συνδυασμό με στίχους όπως "And don't place yourself before the bushman/ A fungal farm/ And don't raise yourself up above the Inuit or Gorilla" και "You're an animal you're a homorapien/ There it is but you don't know where it is/ Elevated primatemaia/ And you can't stop dancing till you call an ambulance.../ The human nature show has got no place to go/ It's all just effigies and girls in magazines". Από τη μία μας καλούν να χαθούμε στο ρυθμό μέχρι τελικής πτώσεως, από την άλλη μας θυμίζουν την πηθικοειδή μας προέλευση. Αλλά οι BSP δεν είναι υπεράνω. Τα έχουν κάνει όλα αυτά και όπως θα δειτε στο παραπάνω link τα έχουν πληρώσει σε σπασμένες μύτες και ραγισμένα δόντια και πλευρά. Η ζωή στους BSP είναι ωραία. Κάνεις άλμα από τη σκηνή στο πλατό (όπου δεν βρίσκεται κανείς να σε πιάσει) και το μόνο που κρατάς είναι μια μπύρα και ένα βιβλίο ρώσικης λογοτεχνίας. Σε έναν κόσμο που η κοινωνική σύμβαση βάζει σε ζωηρά γράμματα τη δική σου χαρά, ανάπτυξη του πνέυματος και ελευθερία χωρίς λιλιπούτειες υποσημειώσεις- δεσμά.

2. Fleet Foxes - "The Shrine/An Argument" από το Helplessness Blues
Το πρώτο σχόλιο στο youtube κάτω από το καταπληκτικό επίσημο βίντεο (της χρονιάς) του κομματιού γράφει: "1971 - Led Zeppelin - Stairway to Heaven , 1975 - Queen - Bohemian Rhapsody, 1997 - Radiohead - Paranoid Android, 2011 - Fleet Foxes - The Shrine / An Argument. True Story, guys." Υπερβολή πιθανότατα αλλά το γεγονός πως το συγκεκριμένο σχόλιο έχει 41 likes και επίσης ότι τίθεται τέτοια συζήτηση λέει κάποια πράγματα για αυτόν τον ύμνο των Fleet Foxes. Συνθετικά η μεγαλύτερη ομοιότητα με τα υπόλοιπα μεγάλα τραγούδια είναι πως υπάρχουν τρεις κινήσεις. Στις δύο πρώτες είναι σα να ακούμε μαζί δύο πολύ καλά κομμάτια τους -όχι όμως κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει από αυτούς. Το τελευταίο δίλεπτο όμως είναι μια εξωσωματική εμπειρία. Αλλά ας μην αγνοήσουμε το πρώτο κεφάλαιο που στηρίζεται στην ακουστική κιθάρα και στην καλύτερη ερμηνεία του Robin Pecknold που σαν bluesman του δίνει και καταλαβαίνει. Ούτε την αλλαγή που μετατρέπει το κομμάτι σε μία πιο κλασσική folk rock σύνθεση από τις πολλές που έχει η μπάντα. Ούτε καν αργότερα στην σχεδόν εκκλησιαστική ησυχία της κορύφωσης της «διαφωνίας» που ο Pecknold φωνάζει εγωιστικά "Green apples hanging from my tree/ Τhey belong only to, only to me". Και πάλι όμως η σημαντικότερη στιγμή του κομματιού είναι αυτό το τελευταίο jazz δίλεπτο με τα έγχορδα στην ανάποδη που ο εγωισμός γίνεται κλωστές και αποσυντίθεται. Ο ακροατής βυθίζεται σε μια ψυχεδελική και μυσταγωγική εμπειρία που δοκιμάζει το μυαλό με την άνωση να μας πλησιάζει σε κάτι Θείο και ανώτερο. Το βιντεάκι μου θυμίζει ένα πιο folklore και πιο δραματικό "Paranoid Android" αλλά σαν τραγούδι, εκεί που σε εξέπλητε το πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του το επτάλεπτο των Radiohead, εδώ οι Fleet Foxes (μεγάλοι θαυμαστές έτσι κι αλλιώς) γυρίζουν πολλές εκατοντάδες χρόνια πίσω σε κάτι πιο αγνό, πιο φυσικό και πιο αρχαίο. Σα να ξεθάβουν μια αρχαία τοιχογραφία και ανάβουν ένα τρεμάμενο σπίρτο για να μας διηγηθούν μία μία την κάθε εικόνα και τους αιώνες που κουβαλάει πίσω της. Η κορύφωση της δικής τους μυθολογίας και του δικού τους δράματος "Ι will lay down in the sand and let the ocean lead/ Carry me to Innisfree like pollen on the breeze".

1. Radiohead - "Bloom"από το The King of Limbs
Τόσες και τόσες λίστες γράφτηκαν φέτος και μόνο από ένα μικρό blog με όνομα A Reminderέβαλε το "Bloom" στο νούμερο ένα. Όλες οι άλλες λίστες το αγνόησαν πανηγυρικά. Και αν μπορώ να δεχτώ εκείνες που απουσιάζει το King Of Limbs, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί προσπεράστηκε ένα κομμάτι που για μένα βρίσκεται πιθανότατα στα 10 καλύτερα των Radiohead. Μετά από περίπου 20 χρόνια καριέρας νομίζω πως είναι άλλο ένα παράσημο και άλλο ένα κατόρθωμα για τους πέντε.

Τώρα... Γιατί μας άρεσε τόσο το κομμάτι; Γιατί μπήκε στην πρώτη θέση και των δύο μας, και γιατί ξεπέρασε δεκάδες άλλα εξαιρετικά, πανέμορφα, μαγικά τραγούδια; Είπαμε ότι οι αριθμοί της λίστας είναι ενδεικτικοί. Δηλαδή οποιοδήποτε κομμάτι βρίσκεται στην τέταρτη δεκάδα, για παράδειγμα, θα μπορούσε μια άλλη στιγμή να βρίσκεται στην δεκάδα. Όλα τα κομμάτια της 20αδας θα μπορούσαν να αλλάξουν θέση μεταξύ τους. Μόνο τα πρώτα τρια θα παρέμεναν εκεί που βρίσκονται και πλησιάζοντας στο νούμερο ένα αυτή η θέση θα γινόταν ακόμα πιο αμετακίνητη. Οφείλω να ομολογήσω πως το "The Shrine/ An Argument" με κλόνισε λιγάκι. Μια οποιαδήποτε άλλη χρονιά θα ήταν πρώτο χωρίς συζήτηση. Όμως το θέμα είναι πως, ενώ κάποια από τα 8 λεπτά του είναι ανατριχιαστικά, στο "Bloom" από την αρχή μέχρι το τέλος οι τρίχες του λαιμού στέκονται όρθιες προσοχή.

Από το ανάποδο πιάνο στην άρχη, στις τραχιές κιθαριστικές γλειψιές, στα afrojazz ντραμς, στα πυρετικά εφέ του Jonny Greenwood, στην ιδιοφυή μπασογραμμή του Colin, στα φωνητικά του Thom που ακούγονται πολύ καθαρά, σχεδόν οπερατικά (στην αρχή μου θύμιζε πολύ τον Rufus Wainwright), τα πνευστά που κάνουν βουτιά σε ένα λιβάδι από καταπράσινα και ανθισμένα έγχορδα, τα εκλεπτισμένα και κομψά keyboards, τον Thom να κάνει αρμονίες με τον εαυτό του σε μια υπερφόρτωση ομορφιάς και ξανά το μπάσο του Colin Greenwood να χαρίζει μια μπασογραμμή ζωής και να δίνει στο κομμάτι ένα μοναδικό τελείωμα που παρόμοιό του δεν μπορεί να επαναληφθεί.

Γιατί όμως μας αρέσει το "Bloom"; Γιατί είναι μια εμπειρία βουτιάς αλλά και ανθίσματος. Σαν ένα αγνό πνεύμα, που δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, να βουτάει σε έναν καταγάλανο ωκεανό, να βλέπει τα τεράστια χελωνίσια μάτια, να βλέπει τις ζελεδοειδείς τσούχτρες να περνούν, να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια για να ξαναπάρει ανάσα και μετά ξανά μέσα στο απέραντο και πεντακάθαρο γαλάζιο που το προσκαλεί. Όχι για να κόψει την επαφή με τον πάνω κόσμο και να πεθάνει ήσυχο στο ερήπιο των αναμνήσεων όπως στο "Pyramid Song" αλλά για να βουτήξει, να χαρεί, να ζήσει δυνατά, να κάνει μπουρμπουλήθρες, να πιάσει, να αγγίξει. Σαν ένα αγνό πνεύμα άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φύση (ή universal sigh όπως το λένε και οι ίδιοι), που ολοκληρώνει την ύπαρξή του με το άνθισμα, και που ζει μόνο γι' αυτό.

Γιατί όμως μας αρέσει το "Bloom"; Γιατί στην ερώτηση "So why does it still hurt? " η απάντηση είναι "Don't blow your mind with whys". Γιατί είναι ένας μικρός διαλογισμός που αποκαλύπτει μέσα μας, με σεμνότητα αλλά διακριτική μεγαλοπρέπεια, σαν τα βότανα ενός σαμάνου, τη δική μας αρμονία και αλήθεια. Η Jay Griffiths το αφηγείται καθηλωτικά στην ιστορία της Forests Of The Mindπου δημοσιεύτηκε στο εφημεριδάκι των Radiohead Universal Sigh.

Γιατί όμως μας αρέσει το "Bloom"; Γιατί είναι σαν ένα τελευταίο μπάνιο που θα εξαλείψει τις επίγειες αμαρτίες και θα παραδώσει το σώμα στη θάλασσα και στον ουράνιο ορίζοντα. Και μπορεί πια ο ορίζοντας να είναι άδειος για το γυμνό μας μάτι αλλά η τελευταία εικόνα έμεινε ζωγραφισμένη εκεί σαν τόπος λατρείας και σαν τόπος αποχαιρετισμού. Η αναγέννηση ήρθε με έναν τρόπο που δεν την κατανοούμε, ούτε την βλέπουμε, ούτε την μυρίζουμε. Δεν σημαίνει όμως ότι αυτή η νέα μορφή δεν είναι εδώ και εκεί και μαζί μας και κοντά μας. Γιατί απλούστατα την αισθανόμαστε. Μέχρι να ξανασυναντηθούμε κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο...

2010: Arcade Fire - "The Suburbs"
2009: Bat For Lashes - "Siren Song"
2008: Elbow - "The Loneliness of a Tower Crane Driver"
2007: Radiohead - "Reckoner"

«Ακόμα με τις λίστες ασχολείστε; Φεβρουάριος έφτασε!» Αφού τα είπαμε, στο some beans το αγαπημένο μας σύνθημα είναι το «φέεεετααα»! Έτσι και αλλιώς τελείωσε ένας Ιανουάριος με λίγες ειδήσεις και ακόμα λιγότερες σημαντικές κυκλοφορίες οπότε δεν χάσατε πάρα πολλά. Και γιατί να βιαστούμε άλλωστε; Ας αφήσουμε στην άκρη τα αυτιστικά μας που μας επιβάλλουν να είμαστε πάντα στην ώρα μας (αλήθεια από πότε καθιερώθηκε αυτή η ώρα;) και επίκαιροι και ας απολαύσουμε 40 από εμένα και 40 από την uptight (σύντομα κοντά σας) επιλογές από υπέροχους δίσκους. Η καλή μουσική άλλωστε είναι πάντα επίκαιρη.

40. Micachu & the Shapes/ London Sinfonietta - Chopped & Screwed
Ο δεύτερος δίσκος των Micachu είναι μια ζωντανή ηχογράφηση της μπάντας μαζί με την μικρή ορχήστρα του Λονδίνου. Μοιάζει με soundtrack τέλους του κόσμου, φοβερά ατμοσφαιρικό, μυστήριο, δυσοίωνο και περίεργο. Η μπάντα ακούγεται σα να έχει παγιδευτεί μέσα στο μάτι μιας μύγας, έχοντας μια ευρυγωνική, κάπως διεστραμμένη και σατανική άποψη για τον κόσμο. Δεν είναι άκουσμα για καλοκαιρινές βόλτες στην παραλία αλλά μια ιδιαίτερη ακρόαση που άλλοτε διαλύεται μπροστά στα μάτια σου, άλλοτε σέρνεται ακρωτηριασμένο λερώνοντας το πάτωμα και άλλοτε προσπαθεί ανεπιτυχώς να ανοίξει τα φτερά του να πετάξει μέχρι να προσγειωθεί με τα μούτρα. Αυτό το ανίερο πάντρεμα κλασσικής μουσικής και απροσάρμοστης pop επιβάλλεται να ακούστει με προσοχή και ενδιαφέρον.
Για παράδειγμα: Micachu And The Shapes/ London Sinfonietta - "Not So Sure"

39. Ensemble - Excerpts
Γαλλική noire pop μουσική για όλα τα εκλεπτυσμένα γούστα σύντομα σε ένα σινεμά κοντά σας. Ο ενεργός από το 1998 Olivier Alary έφτιαξε κινηματογραφική μουσική για σκοτεινά ρομάντζα, απατεώνες και προδοσίες. Ο Serge Gainsbourg είναι μία επιρροή που αναγνωρίζεται άμεσα από τον ακροατή αν και η προσέγγιση του Olivier δεν προσπαθεί να σοκάρει με την πρωτοτυπία της και την τόλμη της παρά μόνο μοιάζει με πολύ προσεγμένη αναβίωση της συγκεκριμένης μουσικής, με λιγότερα new wave στοιχεία, περισσότερα jazz και πιο ορχηστρική. Επίσης o Alary μαζί με τον Anthony Gonzalez αποδεικνύουν στους Nouvelle Vague πως υπάρχουν Γάλλοι παραγωγοί που πασχίζουν να φτιάξουν καινούργια μουσική.
Για παράδειγμα:Ensemble - "Excerpts"

38. The Field - Looping State Of Mind
Πραγματικά πολύ πετυχημένος τίτλος για δίσκο. Ο Σουηδός, τέσσερα χρόνια μετά την αναγνώριση του ντεμπούτου του που εμφανίστηκε σε αρκετές λίστες της δεκαετίας (εμένα η αγαπημένη μου ήταν αυτή που ήταν καλύτερος δίσκος της δεκαετίας μαζί με τους Abbie Gale ;-D), επιστρέφει με συνεκτικά κομμάτια και beats που αναπτύσσονται μελετημένα μέχρι και στο τελευταίο σημείο στίξης. Ο ήχος είναι πιο αληθινός και πιο ζωντανός με την επανάληψη να δημιουργεί αβίαστα μελωδίες όχι με αυτιστικό τρόπο, αλλά μεγαλώνοντας και φυτρώνοντας αρμονικά. Όταν πια τις παίρνεις χαμπάρι ήδη έχουν γίνει install στο αυτί σου σαν ένα σιωπηλό pop-up που αναβαθμίζει το σύστημα άθελά σου δημιουργώντας τον μαθηματικό τύπο της αιώρησης.
Για παράδειγμα:The Field- "Then It's White"

37. John Vanderslice - White Wilderness
Ένας μεστός δίσκος από μία σημαντική φιγούρα της αμερικανικής απαλής σαν αλοιφή rock. Εκτός από τα 20 και χρόνια καριέρας του ως μουσικός, έχει φτιάξει και ένα στούντιο στο οποίο έχουν ηχογραφήσει από τους Spoon μέχρι τους Death Cab For Cutie ενώ έχει συνεργαστεί και με τους Mountain Goats. Επίσης είναι και ερασιτέχνης φωτογράφος όποτε του έρθει, έχοντας φωτογραφήσει τους Okkervil River, την Mirah κτλ. Είναι κατανοητό λοιπόν πως η τριβή του με τη σύγχρονη αμερικανική folk και οι επιρροές του τον βοήθησαν να φτιάξει έναν πολύ ουσιαστικό δίσκο χωρίς ανούσιες φανφάρες, με μίνιμαλ ενορχήστρωση και γεμάτο μελωδικούς χυμούς όπως το μαγευτικό "20Κ" που παραθέτουμε παρακάτω.
Για παράδειγμα:John Vanderslice - "20K"

36. Elbow - Build A Rocket Boys!
Ξέρετε πόσο τους εκτιμούμε αυτούς και πόσο αγαπάμε τον Guy Garvey. Τόσο πολύ που τον αισθανόμαστε σαν τον νούμερο δύο λούτρινο αρκούδο μας μετά τον Τσίκο μας. Όπως είπε και η uptight -και είναι δικό της copyright- το τέλος του Σαββατοκύριακου είναι λιγότερο τραγικό όταν ξέρουμε πως μας περιμένει στις 12 τα μεσάνυχτα κάθε Κυριακής ο Guy Garvey στο BBC6. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, μακάρι να μπορούσαμε να τον βάλουμε παραπάνω αλλά νομίζω πως -όπως και το Leaders of the Free World- είναι ο μεταβατικός τους δίσκος πριν το επόμενο αριστούργημά τους. Ακόμα κι έτσι γράφουν αγόγγυστα και εύκολα φοβερές μελωδίες και βέβαια στίχους-μυθιστορήματα όπως το πανέμορφο γράμμα αγάπης σε αυτούς που αγαπάμε "Dear Friends". Η άχρηστη-χρήσιμη πληροφορία είναι πως στο reprise του "The Birds" ο κύριος που τραγουδά, πολύ πριν γίνει κουρδιστής κιθάρων και πιάνων ήταν κατάσκοπος στη Γερμανία δείχνοντας στον George Smiley πως γίνεται.
Για παράδειγμα:Elbow - "Dear Friends"

35. My Brightest Diamond - All Things Will Unwind
Κουνάμε την ουρά μας όταν μας έρχεται στο ταχυδρομείο μας ένα τέτοιο δωράκι όπως ο δίσκος της Sarah Worden. Από την πρώτη στιγμή που ακούσα τον προηγούμενό της δίσκο την εκτίμησα, όταν όμως την είδαμε ζωντανά στο Rodeo πάθαμε την πλάκα μας. Ένα αλαφροΐσκιωτο, ξυπόλητο καλικαντζαράκι που μας έλεγε ιστορίες από την άλλη πλευρά και από έναν κόσμο που αγγίζουμε μόνο με τη φαντασία μας. Τα χαρακτηριστικά αυτά που τόσο μας άρεσαν κυριαρχούν στο All Things Will Unwindστο οποίο πιθανότατα μάλιστα να έδωσε και μεγαλύτερη σημασία στις ιστορίες και στα παιχνιδιάρικα σκαρφίσματα των στίχων απ'ό,τι στις συνθέσεις που σε γενικές γραμμές δεν βγάζουν και σπινθήρες πρωτοτυπίας.
Για παράδειγμα:My Brightest Diamond - "Reaching Through to The Other Side"

34. Ben + Vesper - Honors
Αυτό το ζευγάρι, που ανήκει στην παρέα του Sufjan Stevens και του Daniel Smith των Danielson, έβγαλε έναν δίσκο παράδειγμα για τους indie pop δίσκους δωματίου. Μοιάζει σα να ηχογραφήθηκε μια κρύα βραδιά στο σπίτι με το καλοριφέρ να δουλεύει υπερωρίες, με τους ίδιους καθισμένους πάνω στις μοκέτες και με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι ο καθένας. Ένας δίσκος με ωραίες, απλές μελωδίες, τραγουδισμένος με τρυφερότητα και αισιοδοξία που σε κάνει να αισθάνεσαι οικειότητα απέναντι στον Ben και την Vesper. Λίγο απροσάρμοστοι, απόφοιτοι της καλών τεχνών αλλά γενικά παιδιά της διπλανής πόρτας που μπορείς να τους δανειστείς ζάχαρη οποιαδήποτε στιγμή και θα πληρώσουν τα κοινόχρηστα στην ώρα τους. Σαν αυτούς τους γείτονες που μπορεί να παίξουν τυχαία με τη κιθάρα τους την πιο ωραία μελωδία του κόσμου.
Για παράδειγμα:Ben + Vesper - "All Is Forgiven"

33. The Dodos - No Color
Οι κριτικές έγραψαν πως με αυτόν τον δίσκο ξαναβρήκαν τον ήχο τους που τους έκανε αγαπητούς με το Visiter. Εδώ πιστεύουμε πως το Visiterήταν υπερεκτιμημένο και το Time To Die (με το ομώνυμο φοβερό κομμάτι) ήταν ακριβώς αυτή η αλλαγή προς τη σωστή κατεύθυνση. Επιτέλους όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως το -πλέον- ντουέτο με το No Colorβρήκε μια χρυσή τομή ανάμεσα στη μελωδία και τον φασαριόζικο συνδυασμό drums και ακουστικής κιθάρας. Εκτός του ότι είναι τόσο καλοί ως μουσικοί (τα drums του Kroeber στην πραγματικότητα είναι βαρέλια αποθήκευσης κηροζίνης ενώ η κιθάρα του Long έχει γύρω στις 44 χορδές που συνεννοούνται με άνεση) έχουν και τη βοήθεια της Neko Case που τα φωνητικά της στυλ Ronettes κάνουν τη διαφορά για τον μέσο ακροατή και την διαφθορά για τον αρσενικό ακροατή.
Για παράδειγμα:The Dodos - "Going Under"

32. Cant - Dreams Come True
Τα όνειρα του Chris Taylor των Grizzly Bear για έναν στυλάτο, gay friendly, γυαλιστερό, σαδομαζοχιστικό με πολύ σως για να γλυστράει φόρο τιμής στον Phil Collins και τον Peter Gabriel σε συνδιασμό με τις μοντέρνες και μελαγχολικές μελωδίες των Grizzly Bear γίνονται πραγματικότητα. Λιγότερο φορτωμένος από τους αντίστοιχους δίσκους με την παρέα του Ed Droste (λογικό), μοναχικό, με λίγη χρυσόσκονη να πέφτει από πάνω του μέσα από ένα σουρωτήρι. Ο Chris Taylor είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο για τη σύγχρονη μουσική αλλά εδώ ασχολείται εντατικά με το παρελθόν και φτιάχνει μια εξαίσια συλλογή '80s, λίγο new wave, λίγο goth, λίγο ambient, λίγο κακοφωνίξ ήχου.
Για παράδειγμα: Cant - "Too Late, Too Far"

31. Atlas Sound - Parallax
Ακόμα μία χρονιά Bradford Cox και ακόμα μία φορά δηλώνει «παρών» στις λίστες μας. Και μάλιστα χωρίς να του χαριστεί τίποτα ακόμα μια χρονιά είναι όχι απλά ευχαρίστηση αλλά υποχρέωση να τιμάς - ακόμα- έναν τέτοιο δίσκο. Έχει τη φλέβα ο μπαγάσας και είναι από τους καλύτερους σήμερα καλλιτέχνες στο να σκαρώνουν pop μελωδίες. Συνεχίζοντας ως πολυβόλο, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά αν δεν κάνω λάθος, με τα όρια Atlas Sound- Deerhunter να είναι τόσο αχνά όσο διασκορπισμένη είναι η κοκαΐνη στο τραπέζι ενός γνωστού celebrity και τραγουδιστή μοντέλου, αν και φλύαρος κάποιες φορές συνεχίζει να αποδεικνύει ότι έχει ακόμα βενζίνη. Ειδικότερα τα δύο τρίτα του δίσκου είναι γεμάτα από αυτά τα διαμαντάκια διανθισμένα με τις κλασσικές ambient υποθαλάσσιες βουτιές που προτιμά περισσότερο ως Atlas Sound. Ενώ μας πάει μονορούφι μέχρι το "Terra Incognita", εκεί ρίχνει τους ρυθμούς και εστιάζει περισσότερο στην ατμόσφαιρα και τους πειραματισμούς. Εκεί ήθελε ένα "Quick Canal" να τα συνδυάσει όλα και να εκτοξεύσει τον δίσκο στην δεκάδα. Αλλά αν τα ρίχνεις όλα τα χαρτιά σου και δεν κρατάς τίποτα για το μέλλον αυτά γίνονται. Βέβαια τύποι σαν τον Bradford πιστεύουν ότι όσα και να δώσουν η πηγή δεν θα εξαντληθεί ποτέ, κάτι που θα το διαπιστώσουμε με ό,τι σίγουρα θα κυκλοφορήσει το 2012 ως Deerhunter.
Για παράδειγμα:Atlas Sound- "Te Amo"

30. Modeselektor - Monkeytown
Ένας δίσκος που φαινόταν καιρό πριν την κυκλοφορία του πως θα ήταν το breakthrough των Γότθων. Τελικά νομίζω έκανε μικρότερη επιτυχία απ'ό,τι περίμεναν αλλά κάτω από την σκέπη του Thom Yorke και με τα εξωστρεφή και άμεσα κομμάτια τους μεγάλωσαν το στίγμα τους στον χάρτη. Μερικά από αυτά τα κομμάτια είναι μεγαλοπρεπή ("Blue Clouds", "This"), άλλα είναι καθαρός χoρός μέσα σε λίμνη ιδρώτα ενώ κολλάνε οι σόλες στο πάτωμα ("German Clap"), ενώ υπάρχουν και κάποια που ακουμπάνε το r&b ("Berlin") και ενίοτε - εν γνώση τους- το trashy ("Pretentious Friends", "Evil Twin") έχοντας και αυτά την πλάκα τους. Το μίγμα σκεπτόμενης ηλεκτρονικής μουσικής και κλασσικής γερμανικής καγκουριάς φτιάχνει έναν δίσκο που ικανοποιεί όλα τα γούστα.
Για παράδειγμα:Modeselektor - "German Clap"

29. Wye Oak - Civilian
Για κάποιον μυστήριο λόγο το "Holy Holy" εξαφανίστηκε από τη λίστα με τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Η αδικία επιβάλλεται να αποκατασταθεί καθώς είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη στιγμή αυτού του εξαιρετικού indie rock δίσκου και μια έκρηξη φρεσκάδας. Οι Wye Oak έχουν το κλασσικό line-up κορίτσι τραγουδίστρια και κιθαρίστρια - αγόρι ντράμερ ενώ εδρεύουν σε μία από τις νέες αμερικανικές μουσικομάνες, τη Βαλτιμόρη. Το Civilianείναι η μεγάλη τους στιγμή ή αν θέλετε το μεγάλο τους hype, όμως σε αυτήν την περίπτωση τους άξιζε γιατί ξέφυγαν από τη μόδα του ψεύτικου lo-fi και έκατσαν να στύψουν το κεφάλι τους με καλές συνθέσεις και αξιομνημόνευτα ριφάκια. Ας πούμε ότι είναι οι πιο indie rock Beach House.
Για παράδειγμα:Wye Oak - "Holy Holy"

28. Bombay Bicycle Club - A Different Kind of Fix
Πριν από αυτόν τον δίσκο δεν τους είχαμε σε ιδιαίτερη υπόληψη. Και αυτοί δηλαδή έψαχναν ακόμα τον ήχο τους και δόξα τω Θεώ απομακρύνθηκαν από την ιδέα του να μοιάζουν με τους Mumford & Sons. Ο ήχος τους έγινε πιο ένρινος, πιο αιθέριος και πιο έγχρωμος. Ως κλασσικοί Άγγλοι άλλωστε οι πιθανότητες έγερναν στο ότι είχαν ταλέντο σε αυτά τα τρία χαρακτηριστικά. Αυτή η αλλαγή, εκτός του ότι άφησε έναν ενιαία καλό δίσκο με μια από τις καλύτερες ραχοκοκκαλιές στα μεσαία κομμάτια, τους ξεχώρισε από παρόμοια συγκροτήματα brit pop του συρμού. Αν μερικοί έκαναν βήματα φέτος αυτοί έκαναν ένα άλμα κατευθείαν στη θέση του οδηγού.
Για παράδειγμα:Bombay Bicycle Club - "Lights Out, Words Gone" (ναι ξανά και ξανά)

27. Wilco - The Whole Love
Μετά από καιρό οι Wilco μας ξαναδείχνουν όλη τους την αγάπη και την προσοχή. Με το καλύτερο τραγούδι που έβγαλαν μετά το "Impossible Germany"του Sky Blue Skyτο γεμάτο νόημα και στοχαστική μελωδία "One Sunday Morning" και το progressive έπος του "Art of Almost" δεν άφησαν αμφιβολία πως είναι αποφασισμένοι να ξαναζήσουν με το Whole Loveτη χρυσή εποχή του Yankee Hotel Foxtrot. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι ηλιόλουστη pop στο στυλ των Spoon ή ενδοσκοπική ακουστική folk για λίγη μελαγχολία. Όμως τα δύο μαξιλαράκια - ένα στην αρχή και ένα στο τέλος- είναι αυτά που πραγματικά μας υπενθυμίζουν ότι οι Wilco είναι πολύ σημαντικοί για να φύγουν έτσι από τις ζωές μας. Εξάλλου πάντα μας διασκεδάζει η ιδέα του πόσο πολύ μοιάζει η φωνή του Jeff Tweedy με του Tom Barman των Deus.
Για παράδειγμα:Wilco - "Art Of Almost"

26. St Vincent - Strange Mercy
Δεν χωνεύεται εύκολα αυτό το τολμηρό νέο πόνημα της St. Vincent. Είναι σαφές ότι αυτός ήταν ο σκοπός βέβαια. Κάτι πιο πειραματικό που θα διαφημίσει τις κοφτερές τις κιθάρες και θα τσαλακώσει τον χαρακτηρισμό της απλά γλυκιάς γυναικείας φωνής με ευαίσθητες μελωδίες. Η Annie Clark εδώ είναι ένα σκληρό κορίτσι -τις περισσότερες φορές- που εμπνέεται από την ψυχεδέλεια και το progressive και μετράει εχθρούς και φίλους. Παρότι προτιμούμε τον προηγούμενό της δίσκο, εδώ μέσα από την γενναιότητά της στέκεται ως μια ικανότατη κιθαρίστρια, μια ατσούμπαλη, λίγο υστερική τραγουδίστρια, αλλά και μια χαρισματική στιχουργός και συνθέτης που κατορθώνει να έχει ένα ξεκάθαρο όσο και δύσκολα υλοποιήσιμο όραμα.
Για παράδειγμα:St. Vincent - "Champagne Year"

25. R.E.M. - Collapse Into Now
Η τελευταία ζαριά των R.E.M. ήταν το καλύτερο αντίο που θα μπορούσαν να μας πουν. Σαν μια ανακεφαλαίωση των μεγάλων τους επιτυχιών και του μουσικού φάσματος που άγγιξαν. Μετά από όλα όσα έγιναν βέβαια τη φετινή χρονιά, η ακρόαση του Collapse Into Now έχει γλυκόπικρη γεύση σήμερα αλλά από την άλλη πολλά ωραία πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν. Και οι R.E.M. βρήκαν την κατάλληλη στιγμή, τα κατάλληλα τραγούδια και την κατάλληλη δύναμη, σιγουριά και σεμνότητα γι' αυτόν τον αποχαιρετισμό. Ο Stipe αναλαμβάνει το ρόλο του σοφού 50-φεύγα που προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του, ο Mike Mills ακόμα κάνει από τα πιό ωραία backing vocals και ο Peter Buck παίζει όπως παλιά. Και για μια τελευταία φορά επιβεβαιώνουν την ατάκα του Kurt Cobain γι' αυτούς: "I don’t know how that band does what they do. God, they’re the greatest. They’ve dealt with their success like saints, and they keep delivering great music."
Για παράδειγμα:R.E.M. - "Everyday is Yours To Win"

24. Lisa Hannigan - Passenger
Η απάντηση της Ιρλανδίας στην Joanna Newsom που βουλώνει για τα καλά το στόμα της αποικίας. Η Lisa Hannigan έχει τοπιο ζαχαρένιο χαμόγελο που έχει υπάρξει, έχει καλύτερη φωνή , είναι λιγότερο φλύαρη, πιο ουσιαστική και επίσης δεν παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό τηςενώ δεν το αξίζει. Το Passengerείναι πολύ ικανοποιητικό με την ποικιλία του, τις όμορφες μελωδίες, και τις γεμάτες συναίσθημα ερμηνείες της Ιρλανδής. Η Lisa έχει γίνει πιο δυναμική και με το γρέζι της πιο βραχνής πλέον φωνής της κουβαλάει κομμάτια όπως το αγχωτικό "Knots", το παιχνδιάρικο "Passenger", το συγκινητικό "Little Bird" και το καλύτερο "Paper House" που με την διακριτική παρουσία εγχόρδων είναι μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη (κάπου ανάμεσα στον Μάιο και τον Ιούνιο) βόλτα στο Δουβλίνο. Στο μόνο που προηγείται η Joanna Newsom είναι στους πρώην που έχει να επιδείξει τον Bill Callahan ενώ η γλυκιά Lisa είχε τον Damien Rice. Και πάλι όμως η Joanna αποκλείεται επειδή τριγυρνάει μεαυτήν την κινούμενη κλειτορίδα.
Για παράδειγμα:Lisa Hannigan - "Little Bird"

23. Twilight Singers -Dynamite Steps
Χωρίς τον κολλητό του αυτή τη φορά (o Lanegan με το τρομακτικό του γρύλισμα εμφανίζεται μόνο στο "Be Invited") ξαναρίχνει τα ταρώ των Twilight Singers μετά από πέντε χρόνια, και το φοβερό σε σημεία -όχι τόσο φοβερό σε άλλα, λιγότερα σημεία- Powder Burns, σα να μην πέρασε μια μέρα συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε. Λίγο Gutter Twins, όπως είπαμε στο βαρύ και ασήκωτο "Be Invited", λίγο επικό μεταμεσονύχτιο piano rock όπως στο "Last Night In Town", λίγο σκληρό αλλά μελωδικό grunge όπως ξέρουν να κάνουν μόνο οι '90s μουσικοί στο «καρυδάτο» "Waves", λίγο γοητευτικό δράμα όπως στο "Get Lucky" και βέβαια το αγαπημένο μας αισθησιακό μίγμα soul, jazz και funk που δίδαξαν στη γενιά μου οι Afghan Whigs στο "The Beginning of the End" που φέρνει αναμνήσεις "Summer's Kiss". Το θέμα είναι πως ο Greg έχει έναν μοναδικό ήχο και μια βαρέων βαρών ερμηνεία που βρίσκεις σε μετρημένους στα δάχτυλα σύγχρονους μουσικούς γι'αυτό όσο το κάνει με όρεξη κι αυτός θα ανανεώνεται η θέση του στις καρδιές μας.
Για παράδειγμα:Twilight Singers - "The Beginning Of The End"

22. Apparat - The Devil's Walk
Πολύ λίγες οι ομοιότητες του οχήματος των Moderat με αυτό το καθαρά solo project του Sascha Ring (και μένα αν με έλεγαν Σάσα θα προτιμούσα να βρω κάποιο ψευδώνυμο). Και όχι μόνο αυτό αλλά το κλειστοφοβικό του παρασκεύασμα που λάμπει σαν άστρο που σβήνει είναι αρκετές θέσεις παραπάνω στις καρδιές μας (οχτώ για την ακρίβεια) από των πρώην συνεργατών του Modeselektor.

Εδώ ο τεχνητός και σε πρώτη όψη άκαρδος ήχος συνταιριάζεται με τα φωνητικά που, πολύ ανθρώπινα, ασφυκτυούν κάτω από το βάρος των επίμονων beats που απειλούν υποχθόνια στο background. Ο Apparat καταφέρνει ακόμα να βγάλει από την απομόνωσή της το καλύτερο σύγχρονο προιόν της Αυστρίας, την Anja Plaschg ή Soap & Skin στο θανατερό "Goodbye" αλλά και να γράψει ισορροπώντας αξιοθαύμαστα ανάμεσα στο «δύσκολο» drum & bass και τις υγρές πιανιστικές πινελιές. Ο ήχος του μηχανήματος που ερωτεύεται το ανθρώπινο falsetto και του λέει γλυκόλογα.
Για παράδειγμα: Apparat - "A Bang In The Void"

21. Tuneyards - W H O K I L L
Κάτι πιο ευχάριστο και πιο καλοκαιρινό τώρα. Τα ζωηρά χρώματα της μουσικής της Merrill Garbus είναι καθρέφτης και της εξωφρενικά δυναμικής φωνής της. Με μια σπάνια για τα ανθρώπινα δεδομένα έκταση, δύναμη και ορμή ζωγραφίζει στον καμβά του δίσκου αλλά αντί για πινέλο πατάει με μανία τον μαρκαδόρο σκίζοντας το χαρτί μέχρι να της ξαναδώσουν άλλο βεβαίως για να σταματήσει να τριγυρίζει και να κοπανάει το κεφάλι της στα καλοριφέρ. Η παιδική και αναρχική προσέγγισή της θυμίζει σε σημεία τον Captain Beefheart ή τον Jim Carrey να τραγουδά για το βασιλιά της ζούγκλας και αυτός ακριβώς ο μοναδικός και τρομερά διασκεδαστικός ήχος της ήταν ο λόγος που το W H O K I L Lμοιάζει με το soundtrack του ζωικού βασιλείου σε βραδιές oινοποσίας και σεξουαλικής έξαρσης. Το "Powa" είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα και η καλύτερη υπενθύμιση της εξουσίας του ενστίκτου πάνω μας, που δεν μπορούν να την αποδομήσουν ούτε τριάντα εκολλαπτόμενοι μικροί Φρόυντ.
Για παράδειγμα:Tuneyards - "You Yes You"

20. Connan Mockasin - Forever Dolphin Love
Κάποια πράγματα σε εκνευρίζουν όσος καιρός και να περάσει. Ειδικότερα όταν αυτά τα πράγματα συμβαίνουν παραπάνω από μία φορά. Μετά την τρίτη φορά θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα λες... Και όμως την ξαναπάθαμε. Όπως όταν οι Pixies ήρθαν το 2004 στην Αθήνα και την άνοιξη του 2005 είπα να ακούσω για πρώτη φορά το Doolittleκαι το "Hey". Όπως όταν ήρθαν οι British Sea Power και μετά από κάποιους μήνες άκουσα για πρώτη φορά το The Decline of British Sea Power. Και άλλες φορές έχει συμβεί είμαι σίγουρος απλά δεν τις θυμάμαι τώρα. Τελευταία πάντως ήταν όταν είχαμε αυτόν τον Αύγουστο την ευκαιρία να δούμε αυτόν τον Νεοζηλανδό και για κάποιον λόγο την προσπεράσαμε. 1 μήνα μετά τον είχαμε σίγουρο για τις λίστες μας. Και να πεις ότι έχει συμβεί ποτέ το αντίθετο. Για παράδειγμα πολύ θα θέλαμε να μην ξέραμε τους Animal Collective όταν ήρθαν στην Αθήνα το 2009. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ο δαιμόνιος Νεοζηλανδός που συνεχίζει να κολυμπάει ωκεανούς και να μας ταξιδεύει με τη μουσική του. Το να πεις ότι είναι ενδιαφέρων ο ήχος του είναι μια πολύ ουδέτερη δήλωση. Κάπως έτσι θα είναι ο ήχος του μέλλοντος (όχι με την έννοια του φουτουριστικού) που τα αναμιγνύει όλα σε τρία-τέσσερα διαφορετικά καζάνια και βγάζει ένα ψυχεδελικό, progressive, jazz μείγμα και σ'όποιον αρέσει.
Για παράδειγμα:Connan Mockasin - "Megumi The Milkyway Above"

19. Deerhoof - Deerhoof vs Evil
Και μιας και βρισκόμαστε στους περίεργους γιατί να μην βάλουμε και τους έτερους αιώνιους ιδιόρρυθμους φίλ... ωπ ωπ! Τι έγινε εδώ; Βλέπουν καλά τα μάτια μου; Μίκης Θεοδωράκης στα credits του Deerhoof vs Evil; Και όχι μόνο αυτό, αλλά το ορχηστρικό "Let's Dance the Jet" είναι εξ'ολοκλήρου διασκευή στο πρωτότυπο κομμάτι του Μίκη για το soundtrack της ταινίας του 1967 Όταν τα Ψάρια Βγήκαν στη Στεριά. Φαντάζομαι οι fans του Θεοδωράκη δεν εντυπωσιάστηκαν από την ανακάλυψη αλλά όπως και να'χει έχει πλάκα να φαντάζεσαι τον Greg Saunier να πέρνει τηλέφωνο τον Μίκη να του ζητήσει την άδεια για την διασκευή. Ίσως η Satomi Matsuzaki να έγινε και μέλος της ΣΠΙΘΑΣ γι'αυτόν τον σκοπό. Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας μετά το ευχάριστο σοκ, τουλάχιστον να προλάβω να πω ότι το Deerhoof vs Evil άξιζε τα τρία χρόνια αναμονής και τους βρίσκει ώριμους να είναι με όλη τους την άνεση όσο ανώριμοι μας αρέσουν. Όλη η μουσική, όλοι οι ήχοι, όλες οι κραυγές, όλες οι τσιρίδες, όλοι οι ψίθυροι είναι στη διάθεσή τους και τους χρησιμοποιούν με πρωτοφανή και άγρια χαρά. Από τα πιο χαμηλών τόνων αλλά αυθεντικά συγκροτήματα της εποχής μας που πολεμά με συνέπεια τη ρουτίνα του παρόντος.
Για παράδειγμα:Deerhoof - "Must Fight Current"

18. Gruff Rhys - Hotel Shampoo
Θα μπορούσε να ήταν και best of όλης της solo καριέρας του αγαπητού Ουαλού. Μπορεί να λείπει κάποιο αντίστοιχο του αριστουργήματος "Lonsome Words" αλλά είναι γεμάτο μέχρι επάνω με ορχηστρικά pop διαμάντια που θα ζήλευαν και οι παλαιότεροι μάστορες του είδους. Το "Shark Ridden Waters" που μπορείτε να το βρείτε σε μία λίστα μας μερικά κλικ πίσω, το εγγληματικά πιασάρικο και κολλητικό "Sensations in the Dark", το απολογητικό και στυλάτο "Vitamin K", το προστατευτικό "Honey All Over", το περιπετειώδες "Christopher Columbus" και η ανταλλαγή ερωτικών γραμμάτων "Space Dust #2" με την εφηβική φωνή της Sarah Assbring ως εξτρά δώρο, όλα φόροι τιμής στον Burt, την Dusty κλπ. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δε μας λείπει η τρέλα και η ψυχεδέλεια των απρόβλεπτων Super Furry Animals αλλά μπορούμε να ακολουθήσουμε τον Gruff ακόμα και όταν κάνει κάτι πιο συμβατικά όμορφο. 13 κομμάτια να έχουν όλα να πουν κάτι και να κυλούν σαν γάργαρο νερό είναι ένα κατόρθωμα που λίγοι το καταφέρνουν.
Για παράδειγμα:Gruff Rhys - "Space Dust # 2"

17. Metronomy - The English Riviera
Μία από τις αποκαλύψεις της χρονιάς ήταν ο δίσκος των Άγγλων. Πέρα από το "Trouble" που υμνήσαμε δεόντως στη λίστα των κομματιών, μας προσέφεραν έναν γευστικό δίσκο που ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους. Και pop, και χορευτικός, και ενδοσκοπικός και ξέγνοιαστος. Υποψήφιος για βραβείο Mercury, με υψηλότατη παρουσία σε όλες τις λίστες, σηματοδότησε την αναγνώρισή τους από σχεδόν όλους τους μουσικόφιλους. Ε, κομμάτια σαν το κοσμοπολίτικο "The Bay" και το ασύλληπτα χαρούμενο "Everything Goes My Way" φτιάχτηκαν για να αγαπηθούν και να ακουστούν από πολύ κόσμο χωρίς όμως να χαρίζουν τίποτα από την ποιότητά τους και τον χαρακτήρα τους. Η καλή pop όπως μας μαθαίνει και το English Rivieraδεν χρειάζεται να εχει τα συντηρητικά μιας τσιχλόφοσκας αλλά να διαπνέεται από τη φυσική φρεσκάδα και μυρωδιά του δυόσμου.
Για παράδειγμα:Metronomy - "The Bay"

16. Cat's Eyes - Cat's Eyes
Μιας και λέμε για ζευγάρια, να ένα που είναι στα ντουζένια του και τις γλύκες του. Ο ένας (Faris Badwan) κάθισε και έγραψε έναν δίσκο πάνω στην κλασσικά εκπαιδευμένη φωνή της, η άλλη (Rachel Zeffira) τον έφερε σε επαφή με διάφορους κλασσικούς μουσικούς και το αποτέλεσμα ήταν αυτό το πονηρό γατίσιο βλέμμα. Τα ωφέλη πολλαπλά και για τους δύο. Η Ραχήλ έγινε γνωστή και σε ένα διαφορετικό κοινό με τη ροζ βαμβακένια φωνή της και ο Badwan απέδειξε ότι έχει μεγάλο μουσικό και συνθετικό εύρος. Η αλλαγή του μου θύμισε έντονα το φόρο τιμής του Alex Turner στον Scott Walker με τους Last Shadow Puppets αφού άφησε και αυτός τις κιθάρες και τα keyboards στην άκρη και ακολούθησε το δρόμο της κλασσικής pop. O Phil Spector θα καθάριζε το όπλο του με ευχαρίστηση αν άκουγε το "Face in the Crowd", το μαγευτικό "Not A Friend" και το θεατρικό "Bandit", ενώ ο Danny Elfman θα έπαιρνε διακριτικά στην τσέπη του τις μελωδίες του "I Knew It Was Over" και "I'm Not Stupid".

Με το internet και την τεχνολογία μπορούμε να αναπαραστήσουμε οποιαδήποτε φάση μουσικής δεκαετίας πλέον. O Badwan είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του νέου μοντέλου καλλιτέχνη που εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός. Έχει όλα τα μέσα, τα χρησιμοποιεί, και έχει τη δυνατότητα να φτιάξει τέτοιο εύρος διαφορετικής μουσικής με τέτοια ποικιλία ήχων που οι παλαιότεροι καλλιτέχνες θα ήθελαν καμμιά 40αριά χρόνια για να βρουν την άκρη.
Για παράδειγμα:Cat's Eyes - "Not A Friend"

15. Anna Calvi - Anna Calvi
Από το εξώφυλλο και τις πρώτες νότες της κιθάρας του "Rider to the Sea" ξέρεις ότι ετοιμάζεσαι για μια διαφορετική ακρόαση. Πιο έντονη από τις περισσότερες ανεπαίσθητες που ακούμε σε μια χρονιά εκατοντάδων άλμπουμ και μια ακρόαση που διεκδικεί την προσοχή σου. Όταν μάλιστα μιλάμε για ντεμπούτο είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα τα πράγματα. Σε κάθε νότα της κιθάρας της και της πομπώδους και δραματικής αλλά ζουμερής φωνής φαντάζεσαι σκηνές από ταινίες. Είναι ένας πάρα πολύ εκφραστικός και κινηματογραφικός δίσκος που ζωγραφίζει στη στιγμή πορτραίτα από στιγμές που τα συναισθήματα γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Λίγο υπερβολικός σε μερικές στιγμές αλλά έχει αυτή την αξιαγάπητη ορμή ενός νέου καλλιτέχνη που του δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να τα πει. Την Anna την είδαμε και στο Field Day Festival και καταλάβαμε πως, πίσω από το femme fatale μακιγιάζ της, τα μάγουλά της ήταν κόκκινα από την έξαψη της σκηνής, της επιτυχίας και του καθαρού αέρα που επιτέλους την χτύπησε μετά από όλα αυτά τα χρόνια ακροάσεων και σιωπής. Η σκηνή είναι επιτέλους δική της και ο προβολέας κρέμεται από τα χείλη της.
Για παράδειγμα:Anna Calvi- "Morning Light"

14. Low - C'mon
Η επιστροφή των Low πανηγυρίστηκε δεόντως στα μέρη μας το 2011. Δεν είναι μόνο ότι μας έλειψαν από το 2007 και το Drums and Gunsαλλά ότι το C'monμας έκανε να νιώσουμε όπως τότε με το Trustκαι έναν από τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας, το Things We Lost in the Fire. Στο C'monέφτιαξαν έναν δίσκο γεμάτο από υπέροχες στιγμές αγκαλιάσματος των δύο φώνων της Mimi Parker και του Alan Sparhawk και ζεστές, κατασταλαγμένες μελωδίες. Τα "Try To Sleep", "You See Everything", "Especially Me", "Nightingale" επιβεβαιώνουν την καλή και ώριμη φάση στην οποία βρίσκονται ενώ τα πάντα παρόντα αργόσυρτα ("Nothing But Heart", "Magesty Music") κομμάτια τους (χωρίς αυτά δεν γίνεται δίσκος τους) είναι όσο βραδύκαυστα και πορωτικά πρέπει. Αφήστε που το project του Sparhawk, το Retribution Gospel Choir, βοήθησε για να αφήσει εκεί όλα τα filler κομμάτια ο αγαπημένος μας μορμόνος μετά τον John Stockton (καθολικός αλλά μορμόνος στις καρδιές μας). Γενικά το C'monθυμίζει τα 20 χρόνια γάμου που είναι παντρεμένος ο Alan Sparhawk με την Mimi Parker. Έχουν ξεπεράσει τους αρχικούς ενθουσιασμούς, την μετέπειτα αναμενόμενη ρουτίνα και έχει μείνει η συντροφικότητά τους και η συμβίωσή τους με σεβασμό στους χαρακτήρες τους. Τώρα πλέον δεν έχουν τίποτα άλλο παρά καρδιά. Και τότε φτιάχνονται τα αληθινά στέρεα και διαχρονικά οικοδομήματα.
Για παράδειγμα:Low - "You See Everything"

13. The Soft Province - The Soft Province
Να, επιτέλους, και ένας rock δίσκος στη λίστα. Ένας αμιγώς rock δίσκος με την έννοια των πιασάρικων hooks, των καταιγιστικών, γρήγορων και μελωδικών riffs, των επιβλητικών μπασογραμμών, των στιβαρών drums και της ατμόσφαιρας που θυμίζει μπάντα που μαζεύτηκε ένα απόγευμα στο γκαράζ της. Για καναδικής καταγωγής συγκρότημα είναι εντυπωσιακά άμεσοι, με μια ακολουθία 10 τραγουδιών που πίνεται σαν γάργαρο νεράκι. Μόλις συνηθίσετε και την ψιλή φωνή του Jace Lasek το αποτέλεσμα θα φανεί ακόμα πιο ενιαίο και ισοβαρές. Βέβαια οι progressive μέρες των Besnard Lakes δεν είναι και πολύ μακριά αλλά θα τολμήσω να πω πως προτιμώ αυτές του Soft Provinceόπως στο "In A Some See No One Club" και βέβαια για πιο άμεσα και ενθουσιώδη κομμάτια μην ψάχνετε παραπέρα από το "One Was A Lie" που ξεκινάει με μια γυμνή βραχνιασμένη κιθάρα και ντύνεται βιαστικά για μια βόλτα στον καναδέζικο χιονιά. Η αποστολή του Jace είναι δύσκολη και νομίζω πρέπει να τον στηρίξουμε στην μοναξιά (εντάξει όχι μοναξιά αλλά οι σοβαροί που το επιχειρούν πλέον είναι μετρημένοι στα δάχτυλα) της προσπάθειας για έναν φοβερό rock δίσκo.
Για παράδειγμα:The Soft Province - "Lazy Minds Die"

12. Raphael Saadiq - Stone Rollin'
Για την r'n'b και τη soul μουσική ο Raphael Saadiq ήταν ίσως το πιο σημαντικό κεφάλαιο την τελευταία δεκαετία. Έχει συμμετάσχει είτε ως τραγουδιστής, είτε ως παραγωγός στους δίσκους όλων των μεγάλων ονομάτων του είδους και το όνομά του είναι κάτι σαν σφραγίδα ποιότητας. Σαν σόλο καλλιτέχνης έγινε ευρύτερα γνωστός με το προηγούμενο του τρίτο προσωπικό άλμπουμ The Way I See Itστο οποίο συμμετείχε αρκετός κόσμος από την Joss Stone μέχρι τον Stevie Wonder. Με το Stone Rollin'καθιερώνεται ως ο απόλυτος κουβαλητής της φλόγας της μουσικής της Motown. Αλλά δεν πρόκειται για μια απλή αναβίωση, παρά για μια ουσιαστική συνέχεια αυτής αφού ο Saadiq έχει να προσθέσει πολλά κερασάκια στην συνταγή της τούρτας που έτσι και αλλιώς ξέρει σαν την παλάμη του απ'έξω κι ανακατωτά. Αφήστε που, εκτός από τα υπερόχα, πλούσια ενορχηστρωμένα κομμάτια του δεύτερου μισού, στα πρώτα πέντε κομμάτια δείχνει στον Jack White πως γίνεται η σωστή, η πρόστυχη μίξη blues και funk.
Για παράδειγμα:Raphael Saadiq - "Just Don't"

11. Tom Waits - Bad As Me
62 χρόνια μετά και δεκαεφτά προσωπικούς δίσκους αργότερα ο Tom Waits συνεχίζει να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος του 20ου και μετά του 21ου αιώνα. Αμφιβάλλετε; Με το έργο του, το χιούμορ του, τις ιστορίες του, τις ζεστές του μπαλάντες, τα ξέφρενα rock 'n' roll τραγούδια του έθεσε τις βάσεις για την εξερεύνηση άλλων πλανητών, την ανάγκη στροφής σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, απέτρεψε πολέμους, τάισε πεινασμένα παιδιά στην Αφρική, βρήκε γκόμενες σε απελπισμένους εφήβους στην Αϊόβα, έριξε το τοίχος του Βερολίνου, εφηύρε το internet, κατέστρεψε το internet, κατεδάφισε με μία υπόκλιση τις πολυεθνικές και μοίρασε σε όλον τον κόσμο γάλα και μπισκότα. Υπερβάλλω; Μια ματιά στη σελίδα του στο Wiki θα σας πείσει. Για εμάς είναι μια θρυλική φυσιογνωμία πάντως που δεν χρειάζεται καν να ρωτήσει για να μπει στις λίστες μας. Κανονικά θα έπρεπε να ήταν εκτός συναγωνισμού γιατί αυτός ο θεατρινίστικος, ρετρό ήχος από ένα παρελθόν που βρίσκεται μόνο στο κεφάλι του και στα όνειρά μας δεν μετριέται με την μεζούρα ενός τυπικού best of και ενός ακόμα στρογγυλού δίσκου 13 τραγουδιών. Έτσι και η τοποθέτησή του είναι ενδεικτική καθώς το Bad As Meείναι η συνέχεια ενός έργου 40 χρόνων που θα κριθεί όταν σταματήσει αυτή η γη να γυρίζει. Ένα συνολικό έργο τρομακτικής αντοχής και γιγάντιας ποισότητας (ποιότητας και ποσότητας). Αν πάντως κάπως μπορεί να περιγραφεί αυτό το κεφάλαιο στην ιστορία του Tom είναι με τα λόγια της γυναίκας του Kathleen Brennan που του συνέστησε να γράψει τρίλεπτα singles αυτή τη φορά "Get in, get out. No fucking around.". Ή έτσι μας είπε ο ίδιος ότι του είπε. Σημασία στο Bad As Me (και σε όλη την προσωπικότητα του Tom Waits) δεν είναι να αποδομήσεις και να αναλύσεις αλλά να απολαύσεις και να απορροφηθείς από την ατμόσφαιρα.
Για παράδειγμα:Tom Waits - "Hell Broke Luce" (κιθάρα Keith Richards, μπάσο Flea)

10. The Horrors - Skying
Ένας ακόμα από τους (λίγους) καλούς περσινούς κιθαριστικούς δίσκους. Και ένας ακόμα που δημιουργός του είναι ο Faris Badwan. Η έμπνευση του πρώην γκοθά φέτος έλκεται από τη σχολή του Kevin Shields ως επί το πλείστoν, με ένα γύρισμα γυαλιστερού '80s ήχου. Στο οπλοστάσιό του έχει cool ριφάκια που γκαζώνουν και δείχνουν τα δόντια τους αλλά και μια παλιομοδίτικη αγάπη για το ανθεμικό ροκ που ακούγεται σε γεμάτα στάδια. Αυτό που ξεκίνησε ως σπίθα με το Primary Coloursέγινε πυρκαγιά στο Skyingπου ο ήχος τους ακούγεται πιο ολοκληρωμένος και οι συνθέσεις του Badwan πιο ουσιαστικές και μεστές. Ακούγεται σα να ξέρουν που θέλουν να πάνε και να πηγαίνουν εκεί με άνεση. Εντάξει, δε νομίζω ότι χρειάζεται να αναφέρουμε τη σήμερον ημέρα την τελειότητα της παραγωγής που σε ταξιδεύει στο χρόνο και άλλοτε σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στις αρχές του 1990, άλλοτε το 1994 και άλλοτε δύο χρόνια αργότερα από το 2012. Σίγουρα οι συνταγές στις οποίες βασίζεται είναι χιλιοπαιγμένες αλλά ο τρόπος που τις προσεγγίζει είναι φρέσκος και προσθέτει άλλο ένα σημείο στίξης στην εξέλιξή τους. Για τους Horrors είναι μια μεγάλη σελίδα.
Για παράδειγμα: The Horrors - "Still Life"

9. The Amazing - Gentle Stream
Όπως αναφέρει και η uptight, η τυχαία ιστορία που ήταν η αφορμή να γνωρίσουμε τους Σουηδούς είχε πλάκα. Μοίρα ή τύχη δεν έχει σημασία. Οι Amazing δικαιολογούν απολύτως το όνομά τους και μας παρέδωσαν άλλον έναν χρυσό καταρράκτη με απολαυστικά ριφάκια, ήρεμα και τρυφερά φωνητικά και μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε όλα τα καλά της εποχής των χίπιδων. Όταν ακούς το σύντομο (όπως πρέπει δηλαδή σε αυτές τις περιπτώσεις, αντίθετα με τους πολυλογάδες αντίστοιχους μουσάτους αμερικάνους) Gentle Streamεύχεσαι αντί για πάτωμα να πατάς σε γρασίδι και να ατενίζεις την αντανάκλαση του ήλιου σε κάποιον παρακείμενο ποταμό. Οι κιθάρες είναι ουράνια τόξα και στα βουνά κάνουν τσουλήθρες παγωμένες σταγόνες. Το φινάλε του απίστευτου "Gone" με το ένα χέρι μπλοκάρει τη μικροψυχία της ανθρώπινης φύσης και με το άλλο σε πείθει ότι τελικά δεν υπάρχει τίποτα αστείο στο σύνθημα "peace, love and understanding". Όσο αρχαιολόγοι και χρυσοθήρες ψάχνουν την Shambhala, οι Amazing μας υπενθυμίζουν πως αυτή βρίσκεται πιο κοντά απ' όσο νομίζουμε.
Για παράδειγμα:Amazing - "Gone"

8. Fleet Foxes - Helplessness Blues
Αν δεν υπήρχε το "The Shrine/ An Argument" θα λέγαμε «εντάξει, αποστολή εξετελέσθη, πέρασαν με επιτυχία το σκόπελο του δεύτερου άλμπουμ μετά την τεράστια αναγνώριση που απόλαυσαν μετά το ομώνυμο πρώτο τους». Υπάρχει όμως αυτό το τρομακτικό κομμάτι, μια έμπνευση από αυτές που έρχονται σε ανύποπτη στιγμή κάθε περίπου 10.000 μέρες και τα βάζουν όλα στη θέση τους κάνοντάς τα να βγάζουν νόημα. Για να μην είμαι άδικος όμως, ήταν μεγάλο επίτευγμα να φτιαχτεί ένας δίσκος παρόμοιος με το έξοχο ντεμπούτο τους και τα κατάφεραν σε ένα μεγάλο βαθμό. Με τη φωνή του Pecknold και την στιχουργική του δεινότητα ξαναβρήκαν την ταυτότητά τους και συνέχισαν από εκεί που έμειναν. Το "Bedouin Dress" είναι ένας χαρούμενος σκοπός της ερήμου, το "Sim Sala Bim" (σημαίνει κάτι αντίστοιχο με το hocus pocus) είναι μια τρυφερή παραλλαγή της ιστορίας του Σαμψών με την Δαλιδά ("Remember when you had me cut your hair?/ Call me 'Delilah' then, I wouldn't care"), και το "The Plains/ Bitter Dancer" με τις πλούσιες αρμονίες του που θυμίζει Simon και Garfunkel. Ενδιάμεσα τα κλασσικά τους singles "Battery Kinzie" και "Helplessness Blues" στο στυλ του "Mykonos". Το εύρος της μουσικής τους μπορεί να μην είναι μεγάλο αλλά το βάθος στο οποίο έχουν σκάψει είναι απίστευτο.
Για παράδειγμα:Fleet Foxes - "The Plains/Bitter Dancer"

7. King Creosote & Jon Hopkins - Diamond Mine
Ο Kenny Anderson ή King Creosote είναι μια μοναδική περίπτωση. Ο Σκωτσέζος τραγουδοποιός, τραγουδιστής και συνθέτης σε διάστημα περίπου 12 χρόνων έβγαλε γύρω στα 40 άλμπουμ. Ώσπου γνωρίστηκε με τον παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής Jon Hopkins και μαζί ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν τον υποψήφιο για Mercury δίσκο Diamond Mine. 40 δίσκους μετά και με την επιτυχία του Diamond Mineανα χείρας ο Kenny Anderson δήλωσε συγκινημένος για την υποψηφιότητα "I wasn't expecting it at all. [...] There's been a lot of people in the media nailing their colours to the mast with this record, and that's quite encouraging – to know that we've got supporters, and a lot of them. I'm not expecting to win, but just to be on that list. This is something I've been on the outside of forever, and now here we are. It's all good. It makes up for not selling records, anyway! It feels like this is the beginning of something. And to feel that so far down the line, after putting out forty effing albums... oh my God! It means, I can still do this, it's not over." Νομίζω αυτά τα λόγια αρκούν. Ο Jon Hopkins βρήκε χρυσωρυχείο στην καρδιά και την εκφραστική, αγνή, καθαρή, βουκολική φωνή του Kenny Anderson και έραψε πάνω της, μαζεύοντας τα παλιά της ταπεινά ρούχα, το καλύτερο φόρεμα για τον αποψινο χορό. Μετά από 40 δίσκους είναι επιτέλους έτοιμη να βγει έξω, να αναγνωριστεί, να την μάθουν και να αγαπηθεί. Μπορεί επιτέλους να πει "For once I'd much rather be me".
Για παράδειγμα:King Creosote & Jon Hopkins - "John Taylor's Month Away" (Ακούστε την συγκλονιστική ιστορία του κομματιού όπως την περιγράφει ο Kenny Anderson)

6. British Sea Power - Valhalla Dancehall
Το χωλ των Βίγκινγκ πολεμιστών που ξεκουράζονται μετά τη μάχη (ή και αιώνια αν προτιμάτε) έτσι όπως το συνέλαβαν οι British Sea Power ήταν πολύ διαφορετικό απ'ό,τι είχαμε φανταστεί. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο βέβαια από τους λατρεμένους ιδιόρρυθμους μουσικούς από το Brighton. Γι'αυτόν τον δίσκο τα έχουμε πει πολλές φορές και δεν θα μπορούσε να λείπει από μια περήφανη ψηλή θέση στη λίστα. Από την εποχή του ντεμπούτου τους είναι ο πιο γεμάτος τους δίσκος που έχει κάτι για τον καθένα που τους λατρεύει αλλά και για αυτούς που ακόμα (κακώς κάκιστα) τους απαρνούνται. Και τις punk εκρήξεις στυλ Pixies, και τα υπνωτικά ροκ έπη από τις καλές εποχές του Billy Corgan, και την ηλεκτρονική μελαγχολία των New Order, και το "Mongk II" που είναι μια κατηγορία από μόνο του. Και βέβαια πάνω απ'όλα το προσωπικό τους ιδιαίτερο ύφος που τους κάνει μοναδικούς και ξεροκέφαλους. Αυτή η ξεροκεφαλιά τους έχει χαρίσει αυτό το φανατικό κοινό που τους ακολουθεί σε όλα τα club της Αγγλίας και συμμερίζεται τις τρέλες τους, τους τραυματισμούς τους και τους θεατρινισμούς τους δημιουργώντας μια σχεδόν οικογενειακή και diy ατμόσφαιρα. Αν είχαν βγει πριν 30 χρόνια θα ήταν ήδη μύθοι, προς το παρόν είναι μια εξωτική γεύση για λίγους.
Για παράδειγμα:British Sea Power - "Heavy Water"

Η τελική πεντάδα ήταν πραγματικά μια σπαζοκεφαλιά. Για το χατήρι της αντικειμενικότητας θα έλεγα να αγνοήσετε τη σειρά, η οποία έχει μπει σχεδόν εντελώς ενδεικτικά, και να θεωρήσετε πως είναι πέντε αριστουργηματικοί δίσκοι εξίσου φοβεροί από πολλές απόψεις ο καθένας. Είναι γεγονός πάντως πως είναι η πιο δυνατή πεντάδα που έχω αντιμετωπίσει όσα χρόνια υπάρχει το blog και όσα χρόνια μπαίνω στην διαδικασία του best of. Κάπως έτσι θα ένιωσαν και το 1997 οι λιστόφιλοι.

Με θάρρος και άγνοια κινδύνου κλείνουμε τα μάτια λοιπόν, για να μην κοιτάμε τα υγρά βλέμματα των άξιων διαγωνιζόμενων, και πάμε να φέρουμε εις πέρας την δυσκολότερη αποστολή που έχουμε αναλάβει (φυσικά το «έχουμε» είναι πληθυντικός ευγενείας γιατί η uptight είναι killer και δεν καταλαβαίνει από αυτά) μέχρι την επόμενη (έναν πυρηνικό αντιδραστήρα έχουμε να καθαρίσουμε μετά μωρέ).

5. Antlers - Burst Apart
Το πρώτο μεγάλο δίλημμα. Αυτοί ή οι ....... στο νούμερο 4; Αυτή τη φορά πήραν το κοντό σχοινάκι οι Antlers αλλά αυτό δεν αφαιρεί προφανώς σε τίποτα το φετινό τους κατόρθωμα. Σκεφτόμουν με τι μοιάζουν πολλά από τα ονειρικά κομμάτια του δίσκου που ήρθε μετά το θεματικό Hospice. Και ξαφνικά ήρθαν πέντε λέξεις στο μυαλό και μερικά αποσιοποιητικά "Bulletproof... I Wish I Was". Οι Antlers αναμφισβήτητα έχουν ακούσει πολύ Radiohead (για παράδειγμα το The King οf Limbsήταν στις λίστες τους με τα καλύτερα της χρονιάς) και οι κυκλικοί χοροί με το σύμπαν όπως τα "Corsicana", "Hounds", "Tiptoe", "Rolled Together" το υπενθυμίζουν. Αυτό το ambient, dream pop κοστουμάκι τους ταιριάζει γάντι αλλά δεν περιορίζονται σε αυτό. Ένα γράμμα αγάπης προς τους R.E.M. για να τους διαβεβαιώσουν ότι ο μύθος τους θα συνεχιστεί στο "Every Night My Teeth Are Falling Down", παραδοσιακές μαγικές μπαλάντες όπως το "I Don't Wan't Love" και το σπαρακτικό "Putting the Dog to Sleep" που αναδεικνύουν την πολύ εκφραστική φωνή του Peter Silberman και το μεγαλοπρεπές "No Widows" που προσθέτει ένα βάρος στο στήθος σου μέχρι να σε απελευθερώσει στο τέλος όταν έχει φτάσει πλέον στον πάτο και η σπείρα ακολουθεί επιτέλους ανοδική πορεία. Ένας δίσκος όχι ακριβώς γεμάτος singles, αλλά που το καθένα από τα 10 κομμάτια θα μπορούσε να σταθεί αυτόφωτο. Η αλήθεια είναι πως ο Silberman δεν έχει φάτσα και στυλ που εμπνέει αλλά το έχει μέσα του. Είναι από αυτούς τους εκλεκτούς που παίρνουν την μελαγχολία και την μετατρέπουν σε μαγική θεραπευτική σκόνη και έτσι οι Antlers του αποδομούν το ψυχικό άλγος και το μετατρέπουν σε ένα κομψό οριγκάμι.
Για παράδειγμα:Antlers - "Putting The Dog To Sleep"

4. Wild Beasts - Smother
Τρίτος δίσκος των νεαρών από το Kendall και ήδη έχουν κάνει κτήμα τους τον ολόδικό τους ξεχωριστό ήχο. Μια συνομιλία από απαλές και μελωδικές κιθάρες, από διακριτικό πιάνο, από διάσπαρτα αλλά επιδραστικά ηλεκτρονικά στοιχεία και πάνω από αυτά δύο από τις φωνές του καιρού μας. Ο Hayden Thorpe ικανοποιεί τα γούστα εκείνων που προτιμούν πιο κλασικές φωνές που ισορροπούν ανάμεσα στα δύο φύλα, ενώ ο Tom Fleming τραγουδά πιο σίγουρα, πιο μπάσα αλλά όχι λιγότερο απελπισμένα. Πάνω σε αυτά τα δεδομένα που φτιάχτηκαν στο Two Dancersχτίστηκε το Smotherπου περπάτησε σε πιο «εσωτερικά» μονοπάτια αναλύοντας ακόμα περισσότερο τα συναισθήματα της απόρριψης, της ερωτικής ανάγκης αλλά και της τρυφερότητας. Τώρα πια ακούγονται σαν συγκρότημα και αυτό μεταφράζεται σε ποικιλία στις συνθέσεις που συνδέεται με μια απόλυτη συνοχή και συνενοχή γιατί οι Wild Beasts δεν μιλούν πολύ αλλά κάνουν πράγματα πίσω από τις κουρτίνες που κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν γνωρίζει. Τα φωνητικά βαρελότα του Thorpe έχουν εξαφανιστεί, δεν υπάρχει πια "We Still Got the Taste Dancing on Our Tongues", για χάρη μιας πιο ώριμης προσέγγισης αλλά εξίσου ενδιαφέρουσας. Έτσι και αλλιώς η πρωτόγονη έκπληξη του Two Dancersδεν θα μπορούσε να υπάρχει καθώς πολύς κόσμος τους περίμενε με ανυπομονησία ή με το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Πώς ακριβώς όμως απέφυγαν αυτόν το σκόπελο του περίφημου τρίτου άλμπουμ και έφτασαν να γίνουν άκοπα από τους πιο άψογους headliners σε φεστιβάλ που έχουμε δει; Εκτός από αυτά που έχουμε αναφέρει έδωσαν μεγάλη σημασία στις μίνιμαλ ενορχηστρώσεις. Έκαψαν όλο το περιττό λίπος και προτίμησαν από το να βαρύνει το ελαφρύ φορτίο του δίσκου, που τσουλάει μονοκοπανιάς, με κάποια αστοχία, να περιοριστούν σε δέκα μικρά τέλεια δομημένα ενίγματα. Είναι αλήθεια πως σε σύγκριση με το Two Dancersτο Smotherαργεί κάποιες ακροάσεις να αποκαλυφθεί αλλά μόλις αυτό γίνει αποκλείεται κανείς να περιοριστεί σε μόνο ένα ή δύο κομμάτια του δίσκου. Το τελευταίο -από τα δέκα μικρά ενίγματα- είναι ένα δωμάτιο πειραμάτων και καθρεφτών εμπνευσμένο από τον Eno. Σε αντίθεση με ό,τι μας έχουν συνηθισει είναι μια μακρά επτάλεπτη ακολουθία από ριφάκια κιθάρας και πιάνου που τρεμοπαίζουν στα χείλη της φωνής του Thorpe που επιτρέπει για πρώτη φορά στο Smotherστη σοπράνο που κρύβει μέσα του επιτέλους να απελευθερωθεί. Πιο ρυθμικοί και πιο χορευτικοί αρχίζουν να μοιάζουν όλο και περισσότερο στους Talk Talk του καιρού μας επί εποχές The Colour Of Springμε μια συνειδητή επιλογή προς τον μινιμαλισμό του Steve Reich. Όσο για το σήμερα, δύσκολα μπορεί κανείς να βρει κάποιον να τους μοιάζει πόσο μάλλον να τους ακολουθήσει στην εκτόξευσή τους.
Για παράδειγμα:Wild Beasts - "Reach A Bit Further"

3. Radiohead - The King of Limbs
Μιας και είπαμε για σπαζοκεφαλιές νωρίτερα, αυτή ήταν η μεγαλύτερη της χρονιάς. Σύγχυση, ακόμα και σήμερα, υπάρχει σε ότι έχει να κάνει με αυτό το album. Όχι τόσο για το μουσικό κομμάτι του αλλά κυρίως για τα γύρω γύρω. Το μουσικό κομμάτι ήταν κάτι κρυμμένο, αλλά μετά από πολλές ακροάσεις άνθιζε μπροστά σου. Το μεγαλύτερο μπέρδεμα ήταν το τι συνέβη στην ηχογράφησή του και μερικούς μήνες αργότερα μέχρι να βγει η ζωντανή εκτέλεση όλου του δίσκου συν τρία ακόμα κομμάτια από το υπόγειο των Radiohead. Καμία ενημέρωση για τα πολλά κομμένα κομμάτια που είχαν τεράστιες προοπτικές, καμία εξήγηση για τα μόλις οκτώ κομμάτια και τα 38 λεπτά διάρκειας μετά από 4 χρόνια αναμονής, καμία συνέντευξη (από τον Thom που μετράει περισσότερο δηλαδή) για τον δίσκο, καμία αντίδραση στις πιο χλιαρές κριτικές σε σχέση με το In Rainbows, καμία συναυλία για το 2011 και τελικά μια αίσθηση ότι έβγαλαν κάτι επειδή έπρεπε να το κάνουν όπως επίσης και ότι οι σχέσεις μεταξύ των μελών δεν ήταν και στα καλύτερά τους. Με λίγα λόγια μπορούσε να το παρομοιάσει κάποιος με το Let It Beτους.

Τελικά όσο περνούσε ο καιρός έγιναν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Η μπάντα - με το The King οf Limbsνα κάνει την αρχή - αποφάσισε να το πάρει πιο χαλαρά το πράγμα. Με το In Rainbowsμέτρησε τις δυνάμεις και από την σφυγμομέτρηση έβγαλε το συμπέρασμα ότι μπορεί να αναλάβει μόνη της το promotion του δίσκου και του συγκροτήματος γενικότερα, καθώς και την εκροή πληροφοριών από το στρατόπεδό της, οπότε κατ'επέκταση δε χρειάζεται τους δημοσιογράφους. Οι δύο συναυλίες που έγιναν στην Αμερική ήταν στα πλαίσια των εμφανίσεων σε δύο talk shows της αμερικανικής τηλεόρασης και είχαν το στοιχείο της έκπληξης και του ξαφνικού. Οι Radiohead ήθελαν να κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έγινε με το In Rainbows. Ελάχιστη προβολή, και ένα εφημεριδάκι με artwork και κάποιες ιστορίες που θα έκαναν πιο κατανοητό το θέμα του The King οf Limbs. Όπως είπε και ο Ed O'Brien, ήταν μια αντίδραση στην υπερπροβολή και τις ατέρμονες συζητήσεις για το In Rainbowsπου έτσι και αλλιώς φτιάχτηκε ως pop δίσκος για να απευθυνθούν ξανά στη μεγαλύτερη μάζα των μουσικόφιλων και μη.

Μουσικά όμως τι έχει να κερδίσει ο ακροατής; Αυτή η πλευρά έγινε πιο κατανοητή μετά την κυκλοφορία της ζωντανής ηχογράφησης το καλοκαίρι από το studio τους. Η μπάντα βρήκε τρόπο να τα μεταφέρει ζωντανά (έτσι εξηγείται και η γιγάντια περιοδεία που ετοιμάζουν για το 2012) και μετά από ένα διάστημα που τα άφησε να «κρυώσουν» είναι έτοιμη να τα παίξει μπροστά στο κοινό της.

Το The King οf Limbsδεν είναι τόσο έντονη και απαιτητική ακρόαση όσο το Kid Aκαι το Amnesiac, ούτε τόσο πορωτική με τη στάμπα του κλασσικού όπως το The Bends, ούτε σε παίρνει και σε σηκώνει όπως το Ok Computer, ούτε είναι μια ολοκληρωμένη σύντομη ιστορία της καριέρας τους με ένα μελαγχολικό χαμόγελο όπως το In Rainbows. Είναι ένα καινούργιο γήπεδο για την μπάντα και αυτό και μόνο το γεγονός είναι κάτι το εξαιρετικό. Οι Radiohead είναι ακόμα αυτοί που ήταν, με τις πιο αριστουργηματικές μελωδίες απο εποχής Beatles και Neil Young, είναι ακόμα περιπετειώδεις και απαιτητικοί με τον ήχο τους, θέλουν και καταφέρνουν ακόμα να σπάνε τα όρια των μουσικών ειδών όμως αυτή τη φορά το αφήνουν να κυλήσει μόνο του. Αφήνουν την αναρχία και την έμπνευση της στιγμής να πάρει για λίγο τα ηνία, όχι με κάτι πρόχειρο βεβαίως, αλλά με κάτι που είναι ευρύχωρο και πρόθυμο να δεχτεί όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια και τις λεπτομέρειες που τόσο πολύ τους αρέσει να τοποθετούν σαν copyright και σφραγίδα ποιότητας και που δεν βάζει κανείς άλλος.

Αυτή τη φορά είναι πραγματικά άφοβοι καθώς αφήνουν ελεύθερο τον ίδιο τους τον εαυτό να εκφραστεί. Όταν με τις εναρκτήριες νότες του "Everything In Its Right Place" έχεις δοκιμάσει τους οπαδούς σου και τις αντοχές της εταιρίας σου και όταν με το Amnesiacεπιβεβαιώνεις ότι δεν θα ξαναβγεί The Bendsτότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα παρά μονον τον εαυτό σου. Σιγά σιγά όλα αυτά που φαίνονταν απαραίτητα στην μουσική εξαφανίζονται. Οι Radiohead αποδεικνύουν ότι δε χρειάζονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ότι δε χρειάζεται η μανιέρα, ότι δε χρειάζονται καν τα ίδια τα μέλη-celebrities-μουσικοί και η όλη ιδέα ξαναγυρίζει στις βάσεις ενός art project. Σημασία έχουν οι ιδέες και η υλοποίησή τους και ο τρόπος που τις αντιλαμβάνεται κανείς εναπόκειται στην διακριτική του ευχέρεια. Αυτό είναι ελευθερία τρόπου ζωής και ελευθερία σκέψης.

Δεν υπάρχει λόγος να περιοριζόμαστε σε ονόματα και σε ερμηνείες που έχουν σερβιριστεί για εμάς από άλλους. Αυτή είναι η αλήθεια τους και εμείς καλούμαστε να φτιάξουμε τη δικιά μας πηδώντας στην πεντακάθαρη λίμνη του "Codex" ή σκαλίζοντας τα βάθη ενός ωκεανού που ενώνει το άπειρο της ψυχής εν τάφω με τα απέραντα όρια του γαλάζιου στο "Bloom", ή ξορκίζοντας την κακοτυχία και τους φόβους μας στο "Morning Mr Magpie", ή χορεύοντας ξέφρενα στο "Feral" σαν "animal" και "homorapien" όπως λένε και οι BSP, ή παραδινόμενοι στο πάθος με τον φόβο της γάτας που μπορεί να γυρίσει οποιαδήποτε στιγμή και να μας τιμωρήσει στο "Lotus Flower". Η πρότερη ζωή αποχαιρετάει στο "Give Up the Ghost" γιατί όλα πρέπει να προχωρήσουν, ιδέα που επιβεβαιώνει και το "Separator" που συμβολίζει τον διαχωρισμό μεταξύ του ενός κεφάλαιου και του άλλου. Ή μπορεί να είναι το τέλος ενός βιβλίου και η αρχή ενός άλλου. Ή μπορεί να είναι το τέλος της ανάγνωσης και η φυγή σε κάτι άλλο. Σημασία έχει η ελευθερία και το πως η ιστορία συνεχίζει ακόμα να γράφεται χωρίς να ξέρει κανείς που θα σταματήσει. Το σίγουρα είναι πως "if you think this is over than you're wrong".
Για παράδειγμα:Radiohead - "Separator"

2. PJ Harvey - Let England Shake
Έχουν γραφτεί χιλιάδες επί χιλιάδων λέξεων γι'αυτόν τον δίσκο. Και από εμάς αλλά και από όλα τα μουσικά έντυπα ή ηλεκτρονικά μέσα που τον αποθέωσαν. Δικαίως. Είναι ένας άθλος 20 χρόνια μετά ένας καλλιτέχνης να επανεφεύρει τον εαυτό του με αυτόν τον τρόπο. Έχουμε όμως ένα πρόβλημα εδώ στο some beans. Όπως πολλοί άλλοι, διαβλέψαμε την αλλαγή και την δημιουργία αυτής της μορφής από το εγκληματικά υποτιμημένο White Chalk. Εκεί φάνηκε η λευκή σκονισμένη φιγούρα της αγγλικής παράδοσης να ξεπροβάλλει χλωμή από το βαρύ παράθυρο. Η υπομονετική γυναίκα του περασμένου αιώνα που το μόνο γιατρικό της στις κακουχίες είναι ο χρόνος και η μόνη της θεραπεία είναι η αναπαραγωγή γερών και δυνατών αγοριών. Ενώ στο White Chalkήταν ένα φάντασμα και ένα όραμα από το παρελθόν, στο Let England Shakeκουνά ξαφνικά τα βλεφαρά της και ο θρήνος της γίνεται τραγούδι και εξιοστόρηση. Σαν ένα βιβλίο ιστορίας, σαν βετεράνος πολέμου, σαν ανταποκριτής της ανθρώπινης ηλιθιότητας και σκληρότητας μας λέει μεν "I've seen and done things I want to forget"αλλά στην πραγματικότητα θέλει επιτέλους να φτύσει όλο αυτό το αίμα και τη σκόνη που κατάπιε στα πεδία της μαχής. Οι αναμνήσεις όμως και οι ιστορίες μπορεί να ταξιδεύουν στα μυαλά των ακροατών αλλά δεν θα γίνουν βίωμα. Αυτό το βίωμα μένει στο μυαλό που κατοικεί και πεθαίνει μαζί του.

Οι αναμνήσεις όμως και οι ιστορίες θα περάσουν στις γενιές, θα γίνουν παραδείγματα. Θα γίνουν μύθοι ή ωδές του τραγικού. Το Let England Shakeείναι κάτι παρόμοια διαχρονικό. Όσοι θέλησαν να ακούσουν τις αναμνήσεις της PJ από τον δικό της πόλεμο ή από τον πόλεμο που βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα στην τηλεόραση τής, ή μέσα στα βιβλία της, θα διαπιστώσουν ότι αυτές γίνονται μέρος του πρόθυμου μυαλού που θα τις κουβαλήσει με τον γενετικό του κώδικα. Όσο τέλεια και να προγραμματιστούμε, όσο ολοκληρωτικά και να εκπαιδευτούμε, αυτοί οι μύθοι και οι ιστορίες θα μας υπενθυμίζουν το «πεπερασμένο της ανθρώπότητας» όπως το περιγράφει η θρησκεία. Οι θεολόγοι μιλούν βεβαια και για το άπειρο της θεϊκότητας αλλά στο Let England Shakeδεν υπάρχει αυτό. Υπάρχουν ιστορίες σαν του Louis (ή του παππού ή του προπάππου ή του ξάδερφου, δεν έχει σημασία), του απλού στρατιώτη που το σώμα του βρίσκεται ακόμα σε αυτόν τον λόφο, χους ην και εις χουν απελεύσητω. Ο πραγματικός άγνωστος στρατιώτης που έβαψε με το αίμα του τη γη και το πτώμα του σκυλεύουν καθημερινά αυτοί που τον έστειλαν και τον στέλνουν να κάνει τη βρώμικη δουλειά τους. Ε, του κάνουν και κανά μνημόσυνο που και που για να καθαρίζουν αργότερα χωρίς τύψεις τα δόντια τους με τα κόκκαλά του. Και η ελπίδα; Η ελευθερία; Η PJ ψάλλει και κάνει το μνημόσυνο, δικαιώνει τους νεκρούς και καθησυχάζει τα πνεύματα που ανέρχονται στους ουρανούς. Ο νεκρός δεδικαίωται από τις αμαρτίες του αλλά ο ζωντανός; Η απάντηση λίγο παρακάτω.
Για παράδειγμα:PJ Harvey - "All And Everyone"

1. Bill Callahan - Apocalypse
Ο ζωντανός φεύγει. Φεύγει όχι για να ξεφύγει από τα προβλήματά του, αφού τα έχει αντιμετωπίσει κατάματα νωρίτερα. Τρέχει από τις αναμνήσεις και τις επώδυνες μνήμες. Ο Bill Callahan συνεχίζει το μοναχικό του road trip στην αμερικάνικη ύπαιθρο και μένει σε επαρχιακά μικρά δωματιάκια για να γράψει σε μπλοκάκι τις ιστορίες του. Περιμένει ράθυμα στο βενζινάδικο κουνώντας την οδοντογλυφίδα παιχνιδιάρικα στα δόντια του και απαρυθμεί με καθαρό βλέμμα τις σελίδες του ημερολογίου που έφυγαν. Ο Bill Callahan δίνει μια άλλη διάσταση στην έννοια «άγνωστος στρατιώτης». Είναι ο άγνωστος στρατιώτης της ζωής που παλεύει καθημερινά με την ιδέα του οτι δεν υπάρχει τίποτα να προστατεύσει αλλά πολλά πράγματα για να νοιαστεί. Είναι μία μάχη εσωτερική, σκληρή, γεμάτη αμφιβολίες.

Περιστασιακά σπάει την μοναξιά του το κοπάδι του στο "Drover", ή το «λουλούδι» του που τελικά δεν ήταν «αγριόχορτο» στο "Baby's Breath" με την ανατριχιαστική εικόνα της ανάσας του μωρού στον καθρέφτη. Παρ'ότι η μουσική του είναι γέννημα της αμερικανικής παράδοσης, δε χαρίζει κάστανα στο "America!" κατεβάζοντας τα παντελόνια στην ιμπεριαλιστική της λογική με τη στεγνή ερμηνεία και το διακριτικό αλλα σατανικό του χιούμορ. Ο τρόπος της ερμηνείας του καθώς και οι φάσεις επιφοίτησής του είναι ζεστές και οικείες. Η βαθιά βαρύτονη φωνή του τού δίνει κάποια χρόνια παραπάνω ηλικίας και εμπειρίας και ταυτόχρονα, όπως όλοι οι παραμυθάδες, σου δημιουργεί ένα προστατευτικό πέπλο με την αργή και καθαρή του άρθρωση.

Είναι ένας δίσκος που τον απολαμβάνεις ήρεμα με ένα ζεστό κονιάκ κάποιο σούρουπο. Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι στο Κεντάκι, ή στο Ώστιν ή στην Κυψέλη. Είναι ένα έργο που θέλει χρόνο, το αφήνεις να ωριμάσει, και στο τέλος βλέπεις ότι έχει ριζώσει βαθιά μέσα σου. Δεν υπάρχει τίποτα επείγον, τίποτα να πολεμήσεις, τίποτα να αλλάξεις, πολλά να αγαπήσεις και πολλά να νοιαστείς. Συνηθίζεις αυτή τη σκέψη και απλά ζεις αρμονικά μαζί της για όσο διαρκεί μέχρι να σβήσει."I'm standing in a field/ A field of questions/ As far as the eye can see/ If this is what it means to be free/ Then I'm free". Και όταν σου λένε πως πρέπει να σκοτώσεις για να υπερασπιστείς το σπίτι σου, πως πρέπει να γίνεις πιο δυνατός, πιο γρήγορος, πιο σκληρός για να αντιμετωπίσεις τον ανταγωνιστή που δημιουργήθηκε από τους αριθμούς, εσύ χρειάζεσαι απλά ένα ευρύχωρο αυτοκίνητο με γεμάτο το ντεπόζιτο και έναν άδειο και πρόθυμο δρόμο μπροστά σου.
Για παράδειγμα:Bill Callahan - "One Fine Morning"

Εύφημος μνεία:
Bjork - Biophilia:Σημείωμα από το προσωπικό ημερολόγιο της Bjork: "Bjork έφτιαξε δίσκο με τελευταία λέξη τεχνολογίας. Bjork χαρούμενη. Μετοχή Bjork έφτασε στα ύψη. Bjork αγοράσει ηφαίστειο Ισλανδία."
Brett Anderson - Black Rainbows:Που'σαι Butler μου που μου' λεγες πως θα γινόμουν άλλος. «Ευτυχώς μου έχουν μείνει ακόμα κάποια outtakes των Suede για να αγοράζω την κόκα μου». Ευγενής σκοπός, ευγενής επιστροφή, και φοβερή συναυλία των Suede το φθινόπωρο.
Coldplay - Mylo Xyloto:Μέσα από αυτά τα όμορφα pop τραγουδάκια μπορούν να κάνουν επιτέλους αυτό το μεγάλο και διαχρονικό που ονειρεύονταν πάντοτε.
Hannah Peel - The Broken Wave:Η γλυκιά και ευαίσθητη Hannah κάνει ένα -προβλέψιμο με το παρουσιαστικό της- folk σοκολατάκι αλλά είναι σκληρός ο ανταγωνισμός εκεί έξω για ένα ταπεινό χαμομηλάκι σαν αυτήν.
Kate Bush - 50 Words for Snow: Ο ορισμός της Έφη μου μνείας. Ακόμα προσφέρει κάποιες στιγμές που σταματούν την καρδιά αλλά και κάποιες στιγμές που σου σπάνε τα νεύρα όπως οι 50 λέξεις για το χιόνι από έναν από τους ήρωές μας, τον Stephen Fry. Δεν τα πάμε καλά με τις αντίστροφες μετρήσεις.
Lia Ices - Grown Unknown: Kάποια υποτονικά κομμάτια της έκοψαν τον δρόμο. Θα επανέλθει με κάτι ακόμα καλύτερα αφού πλέον υπάρχει το πρωτότυπο να βασιστεί ("Little Marriage").
Boxer Rebellion - The Cold Still:Έχει ξαναγίνει άπειρες φορές αυτό που κάνουν και πολύ καλύτερα. Επίσης θέλω να τους πω πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.

Μπορεί να μη γράφουμε συχνά στην στήλη του post beans αλλά προσπαθούμε όταν το κάνουμε να αξίζει τον κόπο. Τα παρακάτω παιδιά ήρθαν ουρανοκατέβατα στο πεδίο μας παρότι υπάρχουν στην πιάτσα περίπου 10 χρόνια. Το «υπάρχουν» είναι σχετικό βεβαίως αφού λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξή τους ενώ και η χρηματοδότηση του καινούργιου τους δίσκου (αποτέλεσμα της ελάχιστης ανταπόκρισης που γνώρισαν) δεν ήταν και ό,τι ευκολότερο. Ακόμα κι έτσι όμως μας υπενθύμισαν ότι καλό είναι που και που να αδειάζουμε το γραμματοκιβώτιό μας γιατί ποιός ξέρει τι πολύτιμο μπορεί να βρούμε μέσα στο σωρό;

Ας πούμε ότι όταν ακούμε το παρακάτω κομμάτι φανταζόμαστε το ήρεμο καρδιοχτύπι της Αλκυόνης όταν ατενίζει τον παγωμένο ποταμό.